หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2814

หลินมั่วมองดูชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่บนพื้น มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย

“แม่ทัพเรือ ฉันอยากยืมชีวิตนาย”

เพราะเขาได้รับการสนับสนุนจากรัฐมนตรีชายแดน ประกอบกับเขาเป็นฝ่ายของเจ้าชายใหญ่ ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลว่าหลินมั่วจะกล้าทำอะไรเขา แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายของเขาก็สั่นเทา เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชาของหลินมั่ว แม่ทัพเรือก็รู้ว่าหลินมั่วเอาจริง

“น้องหลินมั่ว คุณล้อเล่นอยู่ใช่ไหม!”

หลินมั่วหน้าเปลี่ยนสีไปแปบหนึ่ง และแววสังหารก็ค่อยๆปรากฏขึ้น

“ฉันเป็นคนจริงจัง ไม่ชอบพูดเล่น ตั้งแต่มาถึงต้าฉวียังไม่มีผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ดังนั้นหลายคนเลยรู้สึกว่าฉันอาจแค่ข่มขู่เท่านั้นเอง”

“ดังนั้นฉันเลยอยากยืมหัวของแม่ทัพมาสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองสักหน่อย เคยได้ยินไหมคำว่า เชือดไก่ให้ลิงดู”

การสังหารแม่ทัพเรือไม่ได้เป็นเพียงความคิดชั่ววูบของหลินมั่ว แต่เป็นแผนที่เขาวางไว้ล่วงหน้า

จากข้อมูลที่เขาได้รับจากเจียเต๋อเลี่ย แม่ทัพเรือและรัฐมนตรีชายแดนต่างเป็นคนของเจ้าชายใหญ่ และหย่วนหยางกรุ๊ปของถงต้าไห่ได้บรรลุข้อตกลงกับเจียเต๋อเลี่ย ทั้งสองฝ่ายกลายเป็นฝ่ายตรงข้ามไปโดยปริยาย

ตั้งแต่หลินมั่วรู้ว่าปาเมี่ยนฝ๋อได้รับของมีค่าจากแม่ทัพเรือ เขาก็เดาได้ว่ากลุ่มอิทธิพลที่อยู่เบื้องหลังในการขัดขาหย่วนหยางกรุ๊ปจะต้องเป็นคนของเจ้าชายใหญ่แน่ๆ ส่วนจางเชียนก็เป็นเหยื่อที่โดนหางเลขไปเฉยๆ

โชคดีที่หลินมั่วร่วมมือกับเจ้าชายหก และถงต้าไห่ก็เป็นพันธมิตรที่เป็นไปได้ของเขา การกำจัดแม่ทัพเรือ ถือเป็นการโจมตีเจ้าชายใหญ่ไปในตัว พร้อมทั้งข่มขู่กลุ่มกบฏในต้าฉวีให้เห็นว่า เขาหลินมั่วก็กล้าที่จะฆ่าคนเช่นกัน

ยิงทีเดียวได้นกสองตัว ทำไมจะไม่ทำล่ะ

เมื่อแม่ทัพเรือเห็นว่าหลินมั่วตั้งใจจะฆ่าเขาจริงๆ จึงเริ่มดิ้นรนครั้งสุดท้าย

“หลินมั่ว คุณคิดให้ดีๆนะ ฉันมีคนหนุนหลังอยู่ นั้นคือเจ้าชายใหญ่ ถ้าคุณฆ่าฉัน เจ้าชายใหญ่ไม่ปล่อยคุณไว้แน่”

“ไม่เป็นไร ฉันรับมือไหว ลงมือเถอะ”

แค่เจ้าชายใหญ่นี่นา หลินมั่วไม่กลัวเขาเลยสักนิด

“หลินมั่ว ข้า….”

“ปัง!”

ไท่จื่อหัวเราะเยาะ แล้วเดินจากปาเมี่ยนฝ๋อไป เขาคิดว่าคนที่กล้าข่มขู่พี่ชายของเขาคงจะเป็นคนที่เก่งกาจมาก แต่ที่แท้แล้วก็เป็นแค่คนอ่อนแอ

“เอาล่ะ พาไอ้คนนี้กลับไปก่อน เก็บมันไว้เผื่อมีประโยชน์ เก็บกวาดสมรภูมิเสร็จแล้วพวกเราถอนทัพเถอะ”

ตอนนี้ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว หลินมั่วก็ไม่มีความจำเป็นที่จะอยู่ที่นี่ต่อ

สงครามเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและจบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาเก็บกวาดเสร็จท้องฟ้าก็เริ่มสว่าง สงครามครั้งนี้ฝ่ายของหลินมั่วเอาชนะฝ่ายของแม่ทัพเรือได้อย่างง่ายดายแทบไม่มีสูญเสีย ชนะอย่างสมบูรณ์แบบ!

สำหรับปืนที่ยังดีอยู่ที่เหลืออยู่เหล่านั้น หลินมั่วได้มอบให้กับจ้าวหยู อีกครึ่งได้แจกจ่ายให้องครักษ์ขนนก

“ลูกพี่ พวกนักโทษจะจัดการยังไง ฆ่าให้หมดเลยไหม”

หลินมั่วส่ายหน้า “ไว้ชีวิตพวกมันเถอะ ถึงเวลาจะมีคนจัดการเอง”

แสงตะวันยามเช้า เรือค่อยๆแล่นเทียบท่าอย่างช้าๆ