หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2842

ไท่จื่อกำลังใช้ประสบการณ์ของตัวเองในการอธิบายคำพูดที่ว่า คำด่าทอที่รุนแรงที่สุดจะถูกสวนกลับด้วยหมัดที่หนักที่สุด

“ไอพวกสารเลว สวะ โอ๊ย โอ๊ย เจ็บโว้ย เจ็บ ๆ ！”

“ไอ้พวกหมาหมู่ มีปัญญาก็ฆ่ากูให้ตายสิวะ โอ๊ย หักแล้ว เบาสิวะ เบาหน่อย！”

“เวลาตีกันใครเขาตีที่หน้า เกินไปแล้วไอ้พวกเวร โอ๊ยนี่มึงยังจะตีอีกเหรอวะ!”

จากการต่อสู้ที่ดุเดือด ในตอนนี้ถูกไท่จื่อทำลายจนพังย่อยยับไม่เหลือเค้าโครงเดิม

เมื่อหลินมั่วได้ยินเสียงโอดครวญของไท่จื่อ เขาก็ยิ้มเจื่อน ๆ พร้อมกับส่ายหน้า แน่นอนว่าเขารู้ดีชุดเกราะที่อู่เยี่ยมอบให้ป้องกันตัว อย่างมากที่สุดจะทำให้ผู้ที่สวมใส่ได้รับบาดเจ็บเพียงผิวเผิน หรือหากแขนหักขาหัก หลินมั่วก็สามารถรักษาได้ ไม่มีอะไรต้องกังวล!

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้เขาไม่สามารถหาโอกาสไปช่วยไท่จื่อได้เลย ส่วนคนอื่น ๆ ก็ไม่กล้าจะเป็นศัตรูกับเจ้าชายใหญ่

“พี่หลินมั่วทำอะไรกันอยู่ ทุกคนนอนหลับสบายไหม”

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย หลินมั่วก็ตกใจทันที แย่แล้ว เขาลืมไปเด็กน้อยที่คอยติดตามเขาอย่างลู่อิ่งกำลังนอนกลับอยู่

การต่อสู้ที่เสียงดังอึกทึกคงจะทำให้เธอตื่น

“ลู่อิ่งทางนี้ถูกคุกคาม กลับไปก่อน”

ตอนนี้ สิ่งที่หลินมั่วกังวลมากที่สุดคือลู่อิ่งจะได้รับอันตรายจากควันหลงสงคราม เด็กตัวแค่นั้นจะป้องกันอะไรได้

เมื่อเขาสติหลุดไปชั่วขณะ ทำให้ชายชุดดำข้างหน้ารีบใช้โอกาสนี้ถอยตัวไปข้างหลัง ก่อนจะรวบรวมแรงมาไว้ที่กำปั้นของตัวเอง

“ตายซะ!”

ความโกรธแค้นที่เก็บเอาไว้มานานถูกรวมเอาไว้ที่กำปั้นของเขา หากหลินมั่วไม่ตายก็ต้องพิการอย่างแน่นอน

“ลูกพี่ ระวัง!”

ไท่จื่อสังเกตเห็นสถานการณ์ทางด้านหลินมั่ว เขาจึงรีบตะโกนเตือนอย่างร้อนรน

แย่แล้ว!

ในตอนนี้ทุกคนล้วนมีสีหน้างุนงง กำลังต่อสู้กันไม่ใช่เหรอ ทำไมหนีหางจุดตูดไปหมดแบบนั้นล่ะ

เจ้าชายใหญ่ที่พาพวกเขามาก็มีสีหน้างุนงงไม่ต่างกัน เหวินเฉียงที่อยู่ข้าง ๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหันมามองด้วยแววตาสงสัย เขาก็ทำได้เพียงส่ายหน้าและกร่นด่าในใจ แกเป็นคนพาพวกมันมาเอง แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง

ภายนอกห้องโถง หัวหน้าชายชุดดำที่กำลังวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนอยู่นั้น เมื่อพบว่ามีชายคนหนึ่งกำลังยืนเบ่งอำนาจอยู่ตรงหน้า และตำแหน่งที่ชายคนนั้นยืนก็เป็นทางที่พวกเขาจะใช้หนี

“ไอ้บ้านี่ไสหัวไป อย่าขวางทาง”

เมื่อสิ้นเสียงตวาดดังลั่น ชายคนนั้นกลับไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด เขายังคงยืนนิ่ง ๆ อยู่กับที่

“แม่* นี่มึงรนหาที่ตายใช่ไหม!”

ในห้องโถง มีคนจำนวนไม่น้อยที่หันมามองสถานการณ์ และเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นเข้า สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที และสำหรับชายชุดดำที่โพล่งคำพูดท้าทายออกไปแบบนั้น พวกเขาก็ทำได้เพียงแอบยกนิ้วโป้งให้

กล้าจริง ๆ !