หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2845

บรมครูผู้แข็งแกร่ง สามารถดำรงคงอยู่ได้ท่ามกลางศัตรูนับพัน และสามารถดำรงอยู่ได้อย่างมั่นคงท่ามกลางอาวุธที่พุ่งเป้ามา คิดไม่ถึงว่าเธอจะไม่รู้จัก

ต้องบอกก่อนว่า ต่อให้เป็นประเทศว่านเซี่ยงของพวกเขา บรมครูผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ถือเป็นบุคคลล้ำค่าที่หายาก หากคิดจะสังหารพวกเขาด้วยอาวุธธรรมดา ๆ นั้นไร้ซึ่งประโยชน์เป็นอย่างมาก นอกจากอาวุธปรมาณูต้องห้ามเท่านั้นจึงจะสามารถสังหารพวกเขาได้

คนแบบนี้หากอยู่ที่ไหนก็จะต้องได้เป็นผู้ทรงอิทธิพลที่ไม่ธรรมดา

เมื่อเจ้าชายใหญ่กลับไปแล้ว คนอื่น ๆ ต่างก็หัวเราะเยาะออกมา

ผู้ที่ดูจะชอบใจมากที่สุดคือบรรดาแขกที่อยู่ในห้องโถงงานเลี้ยง วันนี้ไม่เพียงแต่ธุรกิจของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้จะไม่ถูกรุกราน และยังได้ท่านจ้าวมาเข้าร่วมกับทางพันธมิตรอีกด้วย ถ้าลูกหลานของตัวเองสามารถเข้าร่วมกับทางพันธมิตรได้อย่างราบรื่น หลังจากนี้พวกเขาก็จะสามารถไปคุยโวกับคนอื่นได้ ลูกหลานของตัวเองได้ทำงานกับท่านจ้าวเชียวนะ แค่คิดก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว

แน่นอนว่า ถ้าหากโชคดี ไม่แน่ว่าพวกเขาจะสามารถทำอะไรได้โดยมีชื่อท่านจ้าวเป็นคนคอยหนุนหลัง อนาคตคงไปได้ไกล!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือท่านจ้าวเป็นถึงบรมครูผู้เก่งกาจ หากมีเขาเป็นผู้ลงมือบัญชาการด้วยตัวเอง เหล่าคนชั่วก็คงไม่กล้าสร้างเรื่อง และเงียบไป

ทางด้านหลินมั่ว หลังจากที่ให้ไท่จื่อทานยารักษาบาดแผลแล้ว เขาก็อุ้มลู่อิ่งที่กำลังงัวเงียขึ้นมา

“เสียงดังจนทำเธอตื่นเลยใช่ไหม”

หลินมั่วจ้องเธออยู่นาน แต่รอบตัวลู่อิ่งกลับไม่มีลมปราณอะไรแทรกซึมออกมา เธอเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดา ๆ เท่านั้น แต่ที่เหล่าชายชุดดำมีท่าทีหวาดกลัวเมื่อครู่ ก็เป็นตอนที่ลู่อิ่งปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน

หรือว่าเด็กคนนี้จะเป็นเด็กที่มีพลังพิเศษจริง ๆ หลินมั่วขจัดความคิดนี้ออกไปทันที ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็ต้องมีประกาศตามหาเธอไปทั่วโลกแล้ว ทำไมไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ

“อื้อ!”

หลังจากที่ลู่อิ่งตอบกลับเบา ๆ แล้ว เธอก็โอบรอบคอหลินมั่วและฟุบหน้าลงบนไหล่ของเขา

เมื่อหลินมั่วเห็นว่าเธอได้แสดงความผิดปกติอะไรออกมา เขาก็ไม่ได้สงสัยในตัวลู่อิ่งต่อไป หลังจากที่เธอหลับไป ลูกน้องของหลินมั่วก็พาเธอไปที่ห้องพัก ส่วนเขาก็เดินออกไปตามหาจ้าวหนานเยว่

“ท่านจ้าว ขอบคุณจริง ๆ !”

เขาเดินทางไกลเพื่อมาที่นี่ แน่นอนว่าไม่ใช่เพียงเพราะมาคุยเรื่องที่ต้องการตำแหน่งรองประธานของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องการแสดงให้เห็นว่าตัวเองสนับสนุนหลินมั่ว อีกอย่างถ้าไม่ใช่เพราะการมาของเขา ก็ไม่รู้ว่าเจ้าชายใหญ่จะมีแผนการร้ายอะไรอีก

ในตอนนี้คนทั้งหมดต่างมารวมตัวกันที่ขอบสนามทั้งสี่ทิศ แต่เพราะมีบทเรียนจากก่อนหน้านี้ทำให้พวกเขาออกห่างจากขอบสนามให้ไกลออกไป

“ท่านจ้าว อีกประเดี๋ยวช่วยออมมือให้ผมด้วยนะครับ ผมยังอ่อนหัดอยู่มาก”

ท่านจ้าวหัวเราะก่อนจะต่อว่าอีกฝ่าย “คุณเป็นหมอ ได้แผลก็แค่รักษา อย่ามาพูดแบบนี้เลย”

“ถ้าฝีมือไม่ดีพอ ผมจะโทรศัพท์ไปหัวเราะเยาะท่านไป๋ ถึงตอนนั้นดูซิว่าเขาจะเตะก้นคุณไหม”

ถึงแม้นี่จะเป็นการพูดคุยเชิงหยอกล้อเท่านั้น แต่หลินมั่วไม่อยากให้อาจารย์ของตัวเองต้องเสียหน้า เขาเริ่มตั้งท่าวิชามวยเท้าของตระกูลไป๋

“ท่านจ้าว ระวังให้ดีล่ะ”

หลังจากที่หลินมั่วเอ่ยเตือนแล้ว สองเท้าของเขาก็พุ่งเข้าไปใส่ท่านจ้าวอย่างรวดเร็ว ผู้ชมรอบ ๆ มองไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา