หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2850

งานเลี้ยงเดินทางมาจนถึงช่วงสุดท้าย แขกในงานก็เริ่มทยอยกลับกันไป งานในครั้งนี้เกือบทำให้แขกสำลักอาหารตาย

ตั้งแต่เจ้าชายสามแห่งว่านเซี่ยงปรากฏตัวขึ้นในงาน จากนั้นเจ้าชายใหญ่ก็เข้ามาสร้างเรื่อง ก่อนที่จ้าวหนานเยว่จะมาสนับสนุนหลินมั่ว และสุดท้ายก็มีการประลองอันดุเดือดเกิดขึ้น

ไม่ต้องพูดถึงว่างานเลี้ยงในครั้งนี้จัดได้ดีหรือไม่ เพียงแค่สถานการณ์ที่เกิดขึ้นก็ได้คะแนนเต็มสิบไปเลย

เมื่อแขกในงานต่างเดินทางกลับ เดิมทีงานเลี้ยงตระกูลกานที่ครึกครื้นก็เงียบสงบลง แสงไฟในงานระยิบระยับมากมายในสนามถูกปิดลง

“พ่อ นี่มันพื้นหินแกรนิตที่พวกเราทุ่มเงินไปไม่น้อยเพื่อปูพื้น แต่ตอนนี้...กลับถูกทำลายหมดแล้ว”

กานซิ่งมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาโกรธแค้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ หลังจากที่เขาพูดจบ ผู้อาวุโสกานก็ยกมือขึ้นมาตบท้ายทอยของอีกฝ่าย

“เด็กโง่ แกจะโวยวายทำไม ยังไม่รีบไปตามคนมาอีก”

“ครับพ่อ ผมจะไปตามคนมาซ่อม”

สิ้นเสียงของเขา ท้ายทอยของกานซิ่งก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอีกครั้ง

“ซ่อม? จะซ่อมเพื่อ? แกมีสมองไหม”

ผู้อาวุโสมือสั่นเทา “แกรู้ไหมว่าซากพวกนี้มันหมายถึงอะไร”

“มันเป็นจุดกำเนิดของผู้นำของต้าฉวีในอนาคต ที่นี่เป็นสถานที่กำเนิดพลังมหาศาลของท่านหลิน นี่คือสมบัติล้ำค่าเข้าใจไหม”

กานซิ่งถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ “พ่อ คุณหลินสามารถกลายเป็นราชาของต้าฉวีได้งั้นเหรอ”

“ซิ่งเอ๋อร์ พ่อบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าหัดมองการณ์ไกลหน่อย”

ผู้อาวุโสกานทอดถอนใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดาวบนท้องฟ้า

“ตอนนี้การเปลี่ยนวาระดำรงตำแหน่งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เพิ่งจะปิดม่านลง”

ทางด้านตระกูลจ้าวก็กำลังวุ่นอยู่กับการจัดตั้งพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แห่งเมืองหนานเยว่อยู่เช่นกัน

“ลูกพี่ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ให้ผมช่วยก็ได้นะ จะให้ทำก็สั่งมาได้เลย”

เมื่อไท่จื่อเห็นท่าทางตึงเครียดของหลินมั่ว ก็อาสาตัวจะเข้าช่วย

หลินมั่วเมื่อได้ยินดังนั้น หางตาของหลินมั่วก็กระตุกทันที เขาเงยหน้าขึ้นมองไท่จื่อ เรื่องนี้ทำให้เขาจะต้องกลับมามองตัวเองแล้วจริง ๆ ว่านี่เขาไม่มีคนคอยช่วยถึงขั้นต้องใช้ไท่จื่อแล้วงั้นเหรอ

ความคิดนี้อยู่ในหัวหลินมั่วเพียงครึ่งวินาทีเท่านั้น ก่อนที่เขาจะปฎิเสธอย่างรวดเร็ว เพราะนิสัยอย่างไท่จื่อคงไม่สามารถจัดการเรื่องงานเอกสารได้ ถ้าให้ไท่จื่อไปรวบรวมข้อมูล ให้เขาไปต่อสู้ยังจะมีโอกาสสำเร็จได้มากกว่า

“คุณมาอยู่ข้าง ๆ ผมละกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่มีคนคอยรักษาความปลอดภัยให้”

ไท่จื่อเมื่อได้ยินดังนั้น แววตาของเขาก็สะท้อนความไม่พอใจออกมา “ลูกพี่ไม่เชื่อว่าผมจะช่วยได้ใช่ไหม”

ที่หลินมั่วพูดแบบนี้เป็นการดูถูกว่าไท่จื่อไม่มีปัญญาใช่ไหม