หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2849

ระหว่างการปะทะกันของทั้งสอง หลินมั่วก็รู้สึกแรงกดดันที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ร่างกายเขาถูกโจมตีหลายส่วน และแรงที่ท่านจ้าวส่งออกมาก็ดูเหมือนจะอ่อนลง ราวกับว่าไม่ให้อีกฝ่ายต้องบอบช้ำถึงภายใน แต่ก็ทำให้เขาเจ็บจนต้องขบฟันแน่น

สิ่งที่ทำให้หลินมั่วเจ็บปวดมากก็คือ หลังจากที่คนอื่น ๆ ได้เห็นถึงฝีมือของเขาแล้ว พวกเขาก็เริ่มส่งเสียงเชียร์ ไอ้คนพวกนี้ใจเหี้ยมจริงๆ

“คุณหลิน เก่งจริงๆ !”

“อายุน้อยแต่มีฝีมือเก่งกาจ ดูเหมือนก่อนหน้านี้พวกเราจะมองคุณผิดไปจริง ๆ ถ้าคุณแสดงฝีมือที่ซ่อนอยู่ทั้งหมด ชายชุดดำคนนั้นคงจะสู้คุณไม่ได้แน่”

“อืม ใช่ เป็นดังที่ว่าจริง ๆ ตอนนี้คุณหลินปะทะฝีมือกับท่านจ้าวหลายต่อหลายหมัดแล้ว”

“ฉันรู้สึกเหมือนว่าจะเป็นร้อยหมัดแล้ว”

แต่ละคนดูวิพากษ์วิจารณ์อย่างจริงจัง ราวกับผู้เชี่ยวชาญ

หลินมั่วดึงสติกลับมา เขาปิดรับทุกสัมผัสของตัวเองและพยายามไม่ให้ความสนใจกับคำพูดของคนอื่น ในตอนนี้ใบหน้าของเขาเริ่มมีเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด เป็นเพราะเขาเจ็บปวด และเขารับมือกับอีกฝ่ายแทบจะไม่ไหวแล้ว

หลังจากที่ปะทะฝีมือกันหลายยก เขาก็รู้สึกปวดที่ข้อมือ

“นี่เด็กน้อย ความเร็วลดลงแล้วนะ!”

หลินมั่วคิดตามคำพูดของท่านจ้าว แต่จู่ ๆ ในวินาทีถัดมาเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกหมุนขึ้นกลางอากาศ และสูญเสียการควบคุมไป

หลังจากที่ท่านจ้าวจับข้อมือหลินมั่วเอาไว้แน่น เขาก็เหวี่ยงหลินมั่วลอยไปกลางอากาศหลายทีก่อนจะสะบัดมือออกไป

หลังจากถูกเหวี่ยงออกไป ในที่สุดหลินมั่วก็มีเวลาได้หายใจเสียที เมื่อร่างกายของเขาใกล้จะกระแทกลงบนพื้น เขาก็บิดตัวราวกับลูกแมว เมื่อปรับสมดุลให้ร่างกายได้แล้ว เขาจึงกระโดดลงพื้นด้วยท่าทางมั่นคง

แรงกระแทกมหาศาลทำให้เขาถอยหลังไปหลายสิบเมตร หลังจากที่ทุกอย่างหยุดนิ่งลงก็พบว่าพื้นดินตรงหน้าปรากฎรอยเท้าที่ลากเป็นทางยาวสองรอย และแน่นอนว่าเหล่าก้อนหินที่พื้นก็ได้แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

หลินมั่วใช้สองมือพยุงหัวเข่า เขาเริ่มหอบเอาอากาศเข้าปอด เมื่อเห็นว่าท่านจ้าวยังตั้งท่าจะทำการโจมตีอีกครั้ง เขาก็รีบยืดตัวขึ้นและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอบคุณที่ท่านจ้าวออมมือให้ ผมขอยอมแพ้อย่างเต็มใจ”

สิ้นเสียงท่านจ้าว หลินมั่วก็เก็บอารมณ์ดีใจลง ก่อนจะยืดตัวขึ้น

“ครับ ผมจะจำเอาไว้ไม่มีวันลืม！”

ถึงแม้ในตอนนี้เขาจะปวดระบมไปทั้งร่างกาย แต่เขาก็เข้าใจเจตนาที่ท่านจ้าวจะสื่อในประโยคสุดท้าย

ในตอนแรกเขาต้องการใช้การประลองเพื่อให้หลินมั่วได้แสดงฝีมือที่แท้จริงต่อหน้าทุกคน ส่วนภายหลังเขาพิสูจน์ว่าตัวเองได้ยอมรับในตัวหลินมั่ว

หากว่าตามชื่อเสียงเรียงนามของท่านจ้าว การที่เขาเอ่ยปากท้าประลองกับใคร ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแพ้หรือชนะก็ไม่ได้เป็นผลดีต่อตัวเขา

แต่ที่เขายังคงทำเช่นนี้ก็เพราะต้องการให้หลินมั่วเหยียบบ่าตัวเองขึ้นไปในจุดที่สูงกว่าเดิม

เมื่อหลินมั่วคิดได้ดังนั้น ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในร่างกายก็เบาบางไปไม่น้อย