หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2865

ครั้งแรกที่ได้พบเจอโยวหลีผู้เป็นยอดฝีมือในตำนานคนนี้ ใจของหลินมั่วก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น แต่ที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ซานจู่ของภูเขาเทพบาซ่าที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ไม่ได้มีท่วงทีของยอดฝีมือระดับเทพเซียนอย่างที่เขาคิดเลย แต่ทางกลับกัน โยวหลีดูเหมือนคนที่ธรรมดาทั่วไปอย่างมาก

รูปร่างที่ผอมซูบ เสื้อยาวที่เรียบง่าย หน้าตาภายใต้กรอบแว่นสีทองนั่นก็ดูไม่เลว แต่ก็ไม่ถึงกับหล่อเหลา มีเพียงผมยาวดกดำของเขานั้นที่ทำให้เขาดูเหมือนนักศึกษาเล่าเรียนในยุคสมัยปีห้าสิบหกสิบ

เมื่อโยวหลีได้ยินเสียงฝีเท้าจึงได้เงยหน้ามองมา ขณะนั้นหลินมั่วถึงได้รู้สึกว่าตนนั้นคิดตื้นเกินไป เมื่อสายตาที่คมลึกนั่นมองมาที่ตนราวกับว่ามองทะลุร่างกายของตนเองได้ เหมือนความลับทั้งหมดของตนนั้นจะถูกเผยออกมา

หลินมั่วเม้มปากแล้วกัดไปที่ปลายลิ้นของตน เพื่อเรียกสติตนเองให้ออกมาจากความรู้สึกแปลกประหลาดนั่น จากนั้นถึงได้แสดงความเคารพ

“ข้าน้อยคารวะท่านโยวหลีซานจู่!”

โยวหลียิ้มแล้วพยักหน้า “ไม่ต้องขนาดนี้ ตามสบายเลย คิดซะว่าที่นี่เป็นบ้านของตนเอง เชิญนั่ง!”

หลินมั่วถึงกับกระตุกยิ้มมุมปาก ทำไมรู้สึกว่าซานจู่คนนี้พูดจาแปลกๆ อีกอย่างตอนที่ตนเดินเข้าใกล้โต๊ะหินและนั่งลง โยวหลีก็ไม่เคยละสายตาจากตนเลย และบางทีก็ยิ้มออกมา บางทีก็ขมวดคิ้ว

“ท่านผู้อาวุโสโยวหลี!”

หลินมั่วสีหน้าที่แปลกประหลาดของเขาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูดเตือนออกมา ที่สำคัญคือถูกยอดฝีมือจ้องมองอยู่แบบนี้ ไม่ว่าใครก็คงจะทำตัวไม่ถูก

เสียงเตือนนี้ของเขาเองก็ทำให้อีกฝ่ายได้สติกลับมา เมื่อโยวหลีรับรู้ถึงท่าทีของตนแล้วก็รีบเปลี่ยนสีหน้าให้กลับมายิ้มนิ่งๆ อีกครั้ง

“ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้กำลังคิดอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่ก็เลยใจลอย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับท่านผู้อาวุโส เป็นฉันเองที่เสียมารยาทมารบกวนครับ”

โยวหลีแอบดีใจ ไม่เลวเลย หนุ่มคนนี้รู้จักมารยาท รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา มีดวงโชคชะตาที่ดี สิ่งเดียวที่เขาไม่ค่อยพอใจนักคือความอาฆาตในตัวที่หลินมั่วซ่อนเอาไว้ แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร เพียงแค่ฝึกบำเพ็ญที่ภูเขานี้ไปสักระยะก็จะสามารถกำจัดมันได้อย่างสิ้นเชิง

หากเปลี่ยนเป็นคนอื่น ถ้าปฏิเสธแล้วก็ถือว่าปฏิเสธเลย ไม่สนใจว่าจะมาหรือไม่มา แต่เมื่อเป็นหลินมั่วกลับทำแบบนี้ไม่ได้

ยังจะมีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่างานแต่งที่เป็นเรื่องสำคัญในชีวิตของลูกสาวอีก มีเรื่องอะไรที่จะสำคัญไปกว่าความฝันที่ตนจะเป็นคุณปู่อีก

ไม่มี! ไม่มีอย่างแน่นอน!

โยวหลีนั้นโวยวายอาละวาดในใจ แต่สีหน้านั้นยังคงอ่อนโยนนุ่มนวล

“งั้นก็น่าเสียดายจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ไว้โอกาสหน้าแล้วกัน”

ฟังดูเหมือนโยวหลีจะละความพยายาม แต่มันจะเป็นไปได้ยังไง ลองคิดดูว่านิสัยดื้อรั้นของลู่อิ่งนั้นสืบทอดมาจากใคร