หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2868

โยวหลีขมวดคิ้วได้จากได้ฟังหลินมั่วอธิบาย

“ความคิดแปลกใหม่จริงๆ ด้วย แต่กำปั้นซ้อนคลื่นของคุณนั้นมีพลังแต่กลับไม่ฉับไว หากเจอกับยอดฝีมือเข้าจริง ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะโจมตีอีกฝ่ายได้ไหม”

“เพียงแค่ตอนที่คุณเพิ่มกระบวนท่าการต่อสู้แบบอั้นจิ้น อีกฝ่ายก็เตรียมวิธีการรับมือได้แล้ว”

“แม้ว่าคุณจะมีสติปัญญาสูงในการเรียนรู้ นำเอาวิธีการที่ใช้กับอาวุธเปลี่ยนมาปลดปล่อยที่วิชาเท้า แต่แล้วความแข็งแกร่งของร่างกายนั้นกลับเป็นสิ่งที่ไปขัดขวางพลังสูงสุดของกระบวนท่านี้”

จุดนี้หลินมั่วเองก็รู้ แต่เขานั้นคิดทบทวนอยู่นานก็ยังคงไม่เจอทางออกที่ดี กระบวนท่านี้เป็นกระบวนท่าในการรวบรวมพลัง การต่อสู้แบบอั้นจิ้นนั้นสะสมไปทีละขั้นๆ จนถึงขั้นที่แข็งแกร่งมากที่สุดที่จะสามารถโจมตีคู่ต่อสู้ให้พ่ายแพ้ได้

แต่ร่างกายนั้นสู้ไม่ไหว ร่างกายจะไปสู้ทนเหมือนอาวุธได้ยังไง

“ท่านผู้อาวุโสโยวหลีพูดถูกครับ ข้อบกพร่องนี้ฉันเองก็ลำบากใจจริงๆ แต่ฉันเชื่อว่าทิศทางนี้ของฉันถูกแล้ว หากอยากจะให้พัฒนาขึ้นอีก คงจะต้องบำเพ็ญเพียรถึงขั้นปรมาจารย์แล้วค่อยมาลองอีกครั้ง”

หมอนี่มีสติปัญญาที่ชาญฉลาดจริงๆ ห่างจากขั้นปรมาจารย์อีกไกล แต่ความรู้ความเข้าใจในเรื่องศิลปะการต่อสู้กลับใกล้ที่จะถึงขั้นนี้แล้ว แม้ว่าในใจของโยวหลีจะรู้สึกตะลึงอย่างมาก แต่สีหน้าของเขานั้นยังคงนิ่ง

“คุณรู้ก็ดีแล้ว! ความจริงคุณไม่จำเป็นจะต้องรอให้ถึงขั้นปรมาจารย์แล้วค่อยไปลองปรับแก้ไข ฉันพอจะมีวิธีหนึ่งที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกายของคุณได้”

เมื่อหลินมั่วได้ยินแบบนี้ก็ดีใจอย่างมาก

“โปรดท่านผู้อาวุโสชี้แนะด้วยครับ”

ในการแข่งขันสมาคมแพทย์ ลูกศิษย์หยิ่นจงพวกนั้นได้ให้ยาสมุนไพรและเม็ดยาอายุวัฒนะที่บำเพ็ญเพียรร่างกายมากมาย แต่เมื่อถึงระดับหนึ่งแล้ว ร่างกายก็เกิดการต้านยา ความแข็งแกร่งของร่างกายก็ถึงจุดอิ่มตัว

หากอยากจะพัฒนาขึ้นอีกคงจะต้องใช้เม็ดยาอายุวัฒนะที่ฤทธิ์แรงขึ้นอีก แต่ติดที่ไม่มียาสมุนไพร มียาสมุนไพรมากมายที่มีค่าอย่างมาก ไม่สามารถที่จะเรียกร้องมันมาได้ แถมบางอย่างก็สูญพันธุ์ไปแล้ว

ตอนนี้โยวหลีกลับพูดว่ามีวิธีที่จะทำให้เขาพัฒนาร่างกายขึ้นได้ หลินมั่วจะไม่ดีใจได้อย่างไร

“ให้การต่อสู้แบบอั้นจิ้นนั้นสะสมรวบรวมภายในร่างกาย จากนั้นก็ปลดปล่อยออกมาผ่านทางศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋”

หลินมั่วฟังคำชี้แนะของโยวหลีไปพลาง พลางลองทำตามขึ้นมา แรกเริ่มนั้นยังไม่คุ้นชินนัก แสดงกระบวนท่าได้ไม่คล่อง แต่ด้วยประสบการณ์ในการฝึกเก้าเข็มลึกลับ สำหรับเขาแล้วการทำหลายอย่างพร้อมๆ กันนั้นไม่ใช่ปัญหาเลย

หลังจากที่ได้ลองมาหลายครั้ง เขาเองก็ค่อยๆ คุ้นชินกับวิธีการแสดงกระบวนท่าแบบนี้ การต่อสู้แบบอั้นจิ้นนั้นสะสมรวบรวมภายในร่างกาย จากนั้นก็ออกหมัด แม้จะเป็นการโจมตีอากาศ แต่ก็ยังคงมีเสียงที่ดัง แสดงว่าพลังของกระบวนท่านั้นได้มีการพัฒนาขึ้นหลายขั้นแล้ว

คุ้นชิน ปฏิบัติ พัฒนา

หลินมั่วจำไม่ได้ว่าตนฝึกศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ไปแล้วกี่รอบ ความรู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวในตอนแรกก็เริ่มที่จะรู้สึกเหนื่อยล้า จนสุดท้ายนั้นหลินมั่วเริ่มจะไม่มีสติ

หลังจากออกหมัด ปราณเทพยดาสุดท้ายในร่างกายของเขานั้นก็หายสิ้น เขานั้นยืนนิ่งอยู่กับที่ จากนั้นก็ล้มหมดสติไป

เขาเหนื่อยจนหมดสติ