หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2867

ณ ยอดเขาหลัก บริเวณทุ่งกว้างท่ามกลางป่าไม้ หลินมั่วแสดงศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ทั้งสามสิบหกกระบวนท่าอย่างละเอียด จากนั้นสายตาเขาก็มองไปที่โยวหลี เพื่อรอการชี้แนะจากอีกฝ่าย

“จบแล้วเหรอ”

โยวหลียิ้มออกมาอย่างพิลึก รอยยิ้มนี้ทำให้หลินมั่วทำตัวไม่ถูก ก็ไม่ผิดนะ ปกติหากตนมีเวลาว่างก็จะหมั่นฝึกฝนซั่นโส่วนี่ เพื่อที่จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น เป็นไปไม่ได้ที่จะมีกระบวนท่าที่ตกหล่นไป

โยวหลีเห็นท่าทางของหลินมั่วแล้วก็ไม่เล่นปริศนาอีกต่อไป เขานั้นพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“หากฉันจำไม่ผิด คุณยังมีอีกกระบวนท่าหนึ่งที่เป็นการต่อสู้แบบอั้นจิ้น แล้วก็อาวุธเทพในตำนานนี้อีก หรือว่าคุณเอามาใช้เพียงการเสริมแต่งเท่านั้น”

เมื่อถูกเขาพูดแบบนี้ หลินมั่วถึงได้นึกขึ้นได้ ความจริงเขาอยากจะให้ท่านผู้อาวุโสชี้แนะศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋เท่านั้น เพราะหากแสดงออกมากเกินไป จะถูกสงสัยเอาได้ว่าโลภมาก และที่เขาเลือกศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ อันดับแรกเป็นเพราะว่าศิลปะการต่อสู้นี้เป็นวิชาติดตัวของเขา สองคือเมื่ออยู่ข้างนอกเขาไม่อยากจะให้เสียชื่อเสียงของท่านอาจารย์

สำหรับเรื่องที่อีกฝ่ายรู้เรื่องกระบี่เทพไท่อา หลินมั่วเองก็ไม่รู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าตอนนั้นผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ของฉือหังไจจะร่ายมนตร์พรางตากระบี่ไว้ แต่ก็บอกไว้ว่ามันแฝสามารถที่จะพรางตายอดฝีมือทั่วไปได้ แต่หากเป็นระดับปรมาจารย์แค่มองก็รู้แล้ว และยอดฝีมือระดับเทพอย่างโยวหลีก็ไม่ต้องไปพูดถึงเลย

และความหมายที่โยวหลีพูดนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะชี้แนะในตนอย่างรอบด้าน เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว หลินมั่วก็ไม่คิดมากอะไรอีกเลย

“ถ้าเช่นนั้นฉันถ่อมตนขอแสดงฝีมือนะครับ!”

พูดจบหลินมั่วก็ถอดเสื้อคลุมนอกออก ปราณเทพยดาในร่างนั้นพลุ่งพล่าน หลังจากที่ถอนหายใจออกมา หลินมั่วก็ปล่อยหมัดไปที่พื้นที่โล่งตรงหน้า ขณะนั้น ในอากาศราวกับสั่นไหวเป็นคลื่นน้ำ แถมพลังแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนมันถึงจุดสูงสุดหลินมั่วถึงได้หยุดลง

และป่าไม้ที่อยู่ตรงหน้านั้น อยู่ๆ ก็มีลมพัดแรงจนกิ่งไม้สั่นไหว

เมื่อจบกระบวนท่า หลินมั่วก็จัดการกับแขนซ้ายที่แดงก่ำของตนอย่างเรียบง่าย จากนั้นก็โบกมือขวา กระบี่ไท่อาที่อยู่ห่างออกไปก็สั่นขึ้นมา กระบี่นั้นออกจากปลอก ภายในพริบตากระบี่ก็อยู่ในมือของหลินมั่วแล้ว

“ท่านผู้อาวุโส ในครั้งนี้รัศมีของแรงทำลายมันจะกว้างอย่างมาก”

โยวหลีรู้ว่าหลินมั่วเป็นห่วงอะไร “แสดงออกมาอย่างสบายใจได้เลย!”

หลินมั่วไม่รีรอ เขารวบรวมปราณเทพยดาไว้ที่ฝ่ามือ จากนั้นกระบี่ของเขาก็เคลื่อนไหวอย่างไว เห็นเพียงแต่เงาที่ไม่สมบูรณ์ของกระบี่ในอากาศ

“สำหรับคนทั่วไป คุณนั้นแกร่งอย่างมาก จะบอกว่ามีฝีมือระดับต้นๆ เลยก็ว่าได้”

“แต่สำหรับอัจฉริยะที่แท้จริง คุณนั้นอ่อนมาก!”

นี่เป็นความเห็นโดยรวมของโยวหลี หลินมั่วไม่ได้รู้สึกท้อแท้หรือไม่พอใจใดๆ ในเมื่อให้ชี้แนะก็จะต้องพูดถึงจุดที่บกพร่อง จากนั้นก็มาปรับปรุงปรุงแก้ไข

“ศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ ทั้งสามสิบหกกระบวนท่านั้นแกร่งอย่างมาก แต่คุณเรียนรู้เพียงแต่ภายนอก ไม่ได้เรียนรู้แก่นแท้ของมันจริงๆ ทำให้พลังของศิลปะการต่อสู้นี้มันลดลงไปกว่าครึ่ง”

“ส่วนกระบวนท่าการต่อสู้แบบอั้นจิ้นนั่น คงจะเป็นกระบวนท่าที่คุณสร้างขึ้นมาเองสินะ”

หลินมั่วพยักหน้า หลังจากที่เขาได้เปิดโลกมาแล้ว เขาเองก็สงบนิ่งอย่างมาก

“กระบวนท่านี้เป็นกำปั้นซ้อนคลื่นที่ฉันคิดขึ้นหลังจากที่ได้ศึกษาวิชาซ้อนมวลคลื่นและประยุกต์ใช้กับการต่อสู้แบบอั้นจิ้น”