หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2867

ณ ยอดเขาหลัก บริเวณทุ่งกว้างท่ามกลางป่าไม้ หลินมั่วแสดงศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ทั้งสามสิบหกกระบวนท่าอย่างละเอียด จากนั้นสายตาเขาก็มองไปที่โยวหลี เพื่อรอการชี้แนะจากอีกฝ่าย

“จบแล้วเหรอ”

โยวหลียิ้มออกมาอย่างพิลึก รอยยิ้มนี้ทำให้หลินมั่วทำตัวไม่ถูก ก็ไม่ผิดนะ ปกติหากตนมีเวลาว่างก็จะหมั่นฝึกฝนซั่นโส่วนี่ เพื่อที่จะพัฒนาให้ดียิ่งขึ้น เป็นไปไม่ได้ที่จะมีกระบวนท่าที่ตกหล่นไป

โยวหลีเห็นท่าทางของหลินมั่วแล้วก็ไม่เล่นปริศนาอีกต่อไป เขานั้นพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า

“หากฉันจำไม่ผิด คุณยังมีอีกกระบวนท่าหนึ่งที่เป็นการต่อสู้แบบอั้นจิ้น แล้วก็อาวุธเทพในตำนานนี้อีก หรือว่าคุณเอามาใช้เพียงการเสริมแต่งเท่านั้น”

เมื่อถูกเขาพูดแบบนี้ หลินมั่วถึงได้นึกขึ้นได้ ความจริงเขาอยากจะให้ท่านผู้อาวุโสชี้แนะศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋เท่านั้น เพราะหากแสดงออกมากเกินไป จะถูกสงสัยเอาได้ว่าโลภมาก และที่เขาเลือกศิลปะการต่อสู้ซั่นโส่วของตระกูลไป๋ อันดับแรกเป็นเพราะว่าศิลปะการต่อสู้นี้เป็นวิชาติดตัวของเขา สองคือเมื่ออยู่ข้างนอกเขาไม่อยากจะให้เสียชื่อเสียงของท่านอาจารย์

สำหรับเรื่องที่อีกฝ่ายรู้เรื่องกระบี่เทพไท่อา หลินมั่วเองก็ไม่รู้สึกประหลาดใจ แม้ว่าตอนนั้นผู้บำเพ็ญพรตอวี้สู้ของฉือหังไจจะร่ายมนตร์พรางตากระบี่ไว้ แต่ก็บอกไว้ว่ามันแฝสามารถที่จะพรางตายอดฝีมือทั่วไปได้ แต่หากเป็นระดับปรมาจารย์แค่มองก็รู้แล้ว และยอดฝีมือระดับเทพอย่างโยวหลีก็ไม่ต้องไปพูดถึงเลย

และความหมายที่โยวหลีพูดนั้น เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะชี้แนะในตนอย่างรอบด้าน เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว หลินมั่วก็ไม่คิดมากอะไรอีกเลย