หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2877

ยามค่ำคืนในภูเขาลึกช่างงดงาม ไกลจากมลพิษในเมือง ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสงระยิบระยับ

ไท่จื่อยังไม่นอน เขานั่งพิงกับกิ่งไม้ คอยเฝ้าระวังรอบๆพร้อมกับ ชื่นชมความงามของธรรมชาติที่หาได้ยาก หรืออาจจะพูดได้ว่าเขากำลังนอนไม่หลับเพราะกังวล

ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นห่วงใครสักคนจนนอนไม่หลับ

“ช่างไร้เดียงสาจริงๆ โดนจับไปก็ไม่รู้จักทิ้งเบาะแสอะไรไว้ ให้พวกเราต้องมาร่อนเร่เหมือนแมลงวันไร้หัว”

หลังจากบ่นพึมพำกับตัวเอง เขาก็กำลังจะพักผ่อน ทว่ากลับได้ยินเสียงของอาเฟยเรียกเบาๆที่ใต้ต้นไม้

“ลูกพี่ พวกเราไปล่าสัตว์มาได้ ลงมาลองชิมหน่อยไหม”

ไท่จื่อสูดกลิ่นหอมของเนื้อย่างที่โชยมา เขาทิ้งใบไม้ไผ่ที่เคี้ยวอยู่ในปาก กระโดดลงจากกิ่งไม้สูงสิบกว่าเมตรอย่างมั่นคง

“คืนนี้ลำบากพวกนายเฝ้าระวังกันหน่อยล่ะ อย่าประมาทเด็ดขาด พี่สะใภ้ยังอยู่ในทีมด้วยนะ”

หลังจากไท่จื่อสั่งกำชับ ก็รับเนื้อกระต่ายย่างมากัดกินอย่างเอร็ดอร่อย

“ไม่เลว แต่เนื้อแข็งไปหน่อย ถ้า…”

พูดยังไม่ทันจบ ไท่จื่อก็หยุดไปทันที ลูกน้องกำลังจะถาม แต่เห็นไท่จื่อยกมือห้าม ในความเงียบโดยรอบบริเวณ มีเพียงเสียงของเปลวไฟที่ลุกโชน

ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากไม่ไกล

ด้วยระยะทางที่ไกล ทีมจึงพกเพียงปืนพกติดตัว ยกเว้นหน่วยซุ่มยิงของถงจวิน หลังจากได้ยินเสียง ทุกคนก็รีบคว้าปืนพกที่เอว จ่อไปยังทิศทางที่เสียงดังมา

แสงจันทร์ส่องลงมา ร่างคนหนึ่งค่อยๆปรากฏตัวออกมาจากป่า เดินตรงมายังคณะของไท่จื่อ

“หยุด ใครกัน!”

“อมิตตาพุทธ! โยมไท่จื่อ ไม่ได้เจอกันนาน!”

เมื่อได้ยินเสียงคุ้นเคย ไท่จื่อตะลึงไปก่อน ตามด้วยดวงตาที่สว่างไสว

“แม่เจ้า ท่านคือเจ้าโล้นน้อย!”

หลังจากเดินเข้ามาใกล้ แสงไฟก็ส่องให้เห็นใบหน้าอย่างชัดเจน ซึ่งก็คือสามเณรตู้จี๋ที่พวกเขาไม่ได้พบกันมานาน

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ตู้จี๋ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ค่อยๆแกะเป้สะพายหลังสีซีดที่ด้านหลังของเขาออกมา

“น้ำใจดีงามของโยมหลิน อาตมานำไปด้วยเสมอ!”

ไท่จื่อเห็นเสื้อผ้าใหม่เอี่ยมสีขาวสะอาด ก็อดขำไม่ได้ “งั้นทำไมท่านไม่ใส่ล่ะ”

“แค่ใจอบอุ่นก็เพียงพอแล้ว ความร้อนและความหนาวบนร่างกายเป็นเพียงเครื่องมือฝึกฝนจิตใจ และเป็นส่วนหนึ่งของการบำเพ็ญเพียร!”

หลังจากโชว์เสื้อผ้าใหม่ให้ไท่จื่อดูแล้ว ตู้จี๋ก็พับเก็บอย่างปราณีต และห่อไว้ตามเดิมอีกครั้ง

ไท่จื่อก็รู้นิสัยของตู้จี๋ดี แม้แต่หลินมั่วยังพูดจาโน้มน้าวเขาไม่ได้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเขาเลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ไท่จื่อก็เปลี่ยนหัวข้อพูดทันที

“เจ้าโล้นน้อย ทำไมท่านหาพวกเราเจอ”

ตู้จี๋ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “อาตมาได้ยินจากพรานป่าในหมู่บ้านว่ามีกลุ่มโจรจากเมืองอื่นมาขูดรีดชาวบ้านในภูเขา…”