หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2880

ภานในพระราชวังประเทศว่านเซี่ยง

เวลานี้ชายาคนใหม่ที่ตกเป็นจุดสนใจ กำลังคุกเข่าลงบนพื้นนวดขาให้กับกษัตริย์เจียหยวนที่หนึ่งอย่างอ่อนโยน

หากหลินมั่วได้มองเธออีกครั้งก็จะต้องจำได้แน่ ผู้หญิงคนนี้ก็คืออินเสี่ยวหรานผู้หลบหนีด้วยการกระโดดทะเล ทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลอินแห่งพานหยาง

“อ่า เรื่องพรรค์นี้ ให้คนรับใช้ทำเถอะ

ทำไมเธอต้องลำบากด้วยล่ะ”

เจียหยวนที่หนึ่งมองดูชายาที่เหงื่อเปื้อนทั่วใบหน้าด้วยความรักใคร่

หากพูดถึงเรื่องความงามแล้วไซร้ จะหาใครสักคนในวังหลังก็ย่อมหาได้ แม้แต่มเหสีที่มีอายุแล้วก็ยังสวยกว่าเธอ แต่สิ่งที่ทำให้เจียหยวนที่หนึ่งประทับใจคือความทุ่มเทของเธอ

คนั้งแรกที่เจอกัน เธอเป็นลูกศิษย์ของหมอหลวงในวัง เมื่อได้ยินว่ามีเลือดคั่งค้างที่ขาของเขาต้องถูกระบายออก เธอก็คุกเข่าบนร่างกายโดยไม่ลังเล และใช้ปากของเธอดูดเลือดที่คั่งค้างออกด้วยตัวเอง

การคุกเข่าครั้งนี้ ได้คุกเข่าเข้าไปในหัวใจของเจียหยวนที่หนึ่ง แม้ว่าขุนนางและเจ้าชายต่างก็คัดค้านโดยอ้างว่าที่มาของผู้หญิงคนนี้ไม่ชัดเจน ให้เขาล้มเลิกความคิดที่จะแต่งตั้งเป็นชายา

ผู้หญิงที่เจ้าชายหกนำกลับมาจากทะเลไม่รู้ที่มาที่ไป แล้วจะคู่ควรกับเกียรติยศนี้ได้อย่างไร

แต่เขาก็ยังคงฝืนพวกที่คัดค้าน และประกาศแต่งตั้งอินเสี่ยวหรานเป็นชายา

อินเสี่ยวหรานเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เงยหน้าขึ้นสบตากับกษัตริย์ แล้วยิ้มหวานอย่างสดใส

“ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันไม้ไว้ใจพวกคนรับใช้พวกนั้นงุ่มง่ามเพคะ”

หลังจากบ่นไปเสร็จ เธอก็ใช้มือทำการนวดต่อ

“ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาทควรนวดบ่อยๆเลือดลมจะได้ไหลเวียนดี จะเป็นการทำให้หายไวด้วยเพคะ”

เจียหยวนที่หนึ่งมองดูดวงตาที่อ่อนโยนของเธอ ความอบอุ่นก็พลันไหลรินเข้าสู่หัวใจ แต่ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็เก็บรอยยิ้มและถอนหายใจยาว

“เห้อ ไม่หายหรอก ร่างกายของตัวเอง ตัวเองย่อมรู้ ฉันแก่แล้ว เวลาก็เหลือน้อยแล้ว”

อินเสี่ยวหรานเงยหน้าขึ้นมองกษัตริย์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย “หึ อย่าตรัสเช่นนี้นะเพคะ พสกนิกรทั่วหล้าของประเทศนี้ ยังรอพึ่งพาให้ฝ่าบาททำให้เจริญรุ่งเรืองอีกนะเพคะ”

“ฝ่าบาทอย่าทรงตรัสเรื่องไม่เป็นมงคลเช่นนี้อีกนะเพคะ”

ในฐานะกษัตริย์เขาย่อมเข้าใจถึงความโหดร้ายและไร้ความปราณีมากกว่าใครอื่น ราชวงศ์นี้ลึกซึ้งราวกับทะเล เขาจำได้อย่างชัดเจน ว่าบัลลังก์ของเขามาจากไหน กษัตริย์แต่ละองค์ไม่ได้ก้าวขึ้นสู่อำนาจบนกองศพของผู้คนมากมายไม่ใช่หรือ

เขาสูดหายใจลึกๆ เจียหยวนที่หนึ่งปรับอารมณ์อยู่ครู่หนึ่ง

“ชายาที่รัก เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอรู้สึกว่าเจ้าชายองค์ไหนเหมาะสมที่จะสืบทอดบัลลังก์ของฉันที่สุด”

อินเสี่ยวหรานตกใจทันที แต่หลังจากที่ควบคุมความตื่นตระหนกของตัวเองไว้ได้ เธอก็ยิ้ม

“จากความรู้สึกส่วนตัว หม่อมฉันย่อมหวังให้เจ้าชายหกครองราชย์เพคะ ถึงอย่างไรเจ้าชายก็เคยช่วยชีวิตของหม่อมฉัน”

“แต่เรื่องของประเทศชาติเกี่ยวข้องกับประชาชนหลายล้านคน การปกครองประเทศนั้นยุ่งยากมาก

ดังนั้นจากมุมมองของประเทศ เสี่ยวหรานก็สามารถพูดได้แค่ว่า หม่อมฉันก็ไม่ทราบเพคะ”

“ถ้าไง ฝ่าบาทพาหม่อมฉันไปแนะนำบ้าง หม่อมฉันจะได้ช่วยฝ่าบาทคิดแผนการ?”

พูดจบ อินเสี่ยวหรานก็แลบลิ้นอย่างซุกซน