หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2890

หัวรถถูกระเบิดจนพังยับเยิน ขบวนรถทั้งคันถูกบังคับให้หยุดชะงัก

ไท่จื่อได้สติกลับคืนมาก็รู้สึกโกรธ ผลักประตูรถออกไป

“ทุกคนหาที่กำบัง ยิงตอบโต้ ถงจวินพวกนายแยกกันออกไปหาจุดสูงเพื่อควบคุมสถานการณ์ เคลื่อนไหวด้วยความระวัง

เอาพวกมันให้ตาย!”

เวลานี้แม้เขาจะเดือดจัด แต่ที่น่าเป็นห่วงมากกว่า คือสวี่ปั้นซย่าที่อยู่ภายในรถคันหน้า

“พี่สะใภ้ไม่เป็นไรนะ!”

เขาร้อนใจ รีบคว้าประตูรถออกอย่างแรง หลังจากเห็นสวี่ปั้นซย่าปลอดภัยดี จึงค่อยๆถอนใจอย่างโล่งอก

“พี่น้องหลายคนรีบมาปกป้องความปลอดภัยของพี่สะใภ้ เจ้าโล้นน้อยระวังความปลอดภัยของตัวเองด้วยนะ”

สิ้นเสียงพูด ลูกน้องทุกคนรีบปฏิบัติตามคำสั่งของไท่จื่อ

หลังจากถงจวินเอาปืนไรเฟิลออกมา ก็หันไปโบกมือเป็นสัญญาณให้สหายนักแม่นปืนคนอื่นๆกระจายกันออกไป แต่ละคนก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปยังจุดที่กำหนดไว้ด้วยความเข้าใจ

ก่อนที่ทุกคนจะทันตั้งตัว เสียงปืนก็ดังสนั่นหวั่นไหว แสงไฟที่สว่างจ้าจากกระสุนปืนยิงใส่ไท่จื่อและพวกอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อถงจวินกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้บนเนินเขา เขาได้ตั้งปืนไรเฟิลขึ้นเพื่อสังเกตการณ์ แต่สิ่งที่เขาเห็นผ่านกล้องส่องทางไกล ทำให้สีหน้าเขาดำคล้ำอย่างช่วยไม่ได้

ตรงหน้าพวกเขาคือศัตรูที่ติดอาวุธครบครันนับร้อยคน กำลังรอให้หลายคนเข้าไปสู่ในวงล้อม และที่ด้านหลัง ขบวนรถจำนวนมากกำลังแล่นมาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าพวกมันต้องการปิดล้อมพวกเขาไว้ทั้งด้านหน้าและด้านหลัง เพื่อจับพวกเขายี่สิบกว่าคนไว้ทั้งหมด

และก็เวลานี้เอง วิทยุสื่อสารบนหน้าอกของเขาก็ดังขึ้น

“ถวจวินสถานการณ์เป็นยังไง”

คนที่พูดประโยคนี้คือไท่จื่อ อย่างไรก็ตามเมื่อเขาฟังรายงานของถงจวินจบ ก็รู้สึกหนักใจมาก ด้วยท่าทีของอีกฝ่าย พวกเขาเพียงแค่ยี่สิบกว่าคน ยากที่จะต้านทานได้ และด้วยสถานการณ์ที่เร่งด่วนจึงไม่มีเวลาให้คิดไตร่ตรอง

“ถงจวิน คนของนายทางโน้น ยิงได้ทันที ฆ่าได้มากเท่าไรฆ่าไป”

“อาเฟย นายคุ้มกันความปลอดภัยของพี่สะใภ้ หากมีอะไรเกิดขึ้น ฉันกับนายตายพร้อมกัน”

“ถุ้ย เศษสวะ คิดจะตีพ่อพวกเอ็งเรอะ!”

ถงจวินก้มตัวลง และวิ่งด้วยความเร็วสูงไปอีกที่หนึ่ง หลังจากสังหารไปคนหนึ่ง ก็รีบเปลี่ยนที่ยิง สหายนักแม่นปืนคนอื่นๆก็ทำคล้ายๆกัน ยิงหนึ่งนัดเปลี่ยนหนึ่งที่ ทำให้กลุ่มศัตรูที่ดักซุ่มโมโหจนควันออกหู

ถ้าพวกเขามีกระสุนเพียงพอ และด้านหลังศัตรูไม่มีกองกำลังมาเสริม อาศัยแค่ถงจวินกับพวกเขาไม่กี่คนก็สามารถเอาชนะศัตรูได้ น่าเสียดายทั้งหมดนี้เป็นเพียงสมมุติฐาน

หลังจากถงจวินจัดการไปอีกคน ก็พบว่ากระสุนจะหมด

“ไท่จื่อ กระสุนของพวกเราไม่พอแล้ว”

“ได้ ฉันจะให้ความร่วมมือ พวกเราบุกเข้าไป”

เวลานี้ถงจวินและพวกจัดการคนไปได้หลายคนแล้ว ประกอบกับสหายนักแม่นปืนของเขาได้ดึงดูดความสนใจไปบางส่วน นี่คือเวลาที่จะบุกฝ่าวงล้อมออกมา

“เฉินจิ้น พวกเราไปกันเถอะ!”

รอจนไท่จื่อกับพวกโผล่หัวออกมา ปืนหลายกระบอกก็เล็งมาที่พวกเขาโดยตรง