หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2892

ภายใต้แรงสั่นสะเทือน ไท่จื่อที่นอนอยู่เบาะก็ค่อยๆฟื้นขึ้นมา หลังจากลืมตาขึ้น เขาก็ถามอย่างอ่อนแรงว่า

“พวกเราหนีออกมาได้แล้วใช่ไหม พี่สะใภ้ไม่เป็นไรใช่ไหม”

อาเฟยที่จับพวงมาลัยได้ยินเสียงของเขา บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดีใจทันที

“ลูกพี่ฟื้นแล้วเหรอ! พี่สะใภ้ไม่เป็นไรครับ ตอนนี้พวกเราหนีออกจากวงล้อมของพวกมันได้แล้ว

แต่ก็สูญเสียพี่น้องไปไม่น้อย”

พูดถึงตรงนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ค่อยๆเลือนหายไป หว่างคิ้วก็มีเงามืดปรากฏขึ้น

ก่อนมา ทีมของเขามียี่สิบแปดคน ตอนนี้เหลือไม่ถึงสิบคน และเกือบทั้งหมดได้รับบาดเจ็บ ยกเว้นสวี่ปั้นซย่าที่ทุกคนทุ่มเทปกป้องอย่างสุดกำลัง

หัวหน้าทีมไท่จื่อได้รับบาดเจ็บสาหัส บริเวณท้องน้อย ต้นขา และไหล่ซ้ายสามแห่งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหมอเทวดาตู้จี๋อยู่ในทีม ไท่จื่อจะรอดหรือไม่ก็ยากที่จะบอกได้

หลังจากไท่จื่อได้ยินข่าวนี้ ก็กัดฟันดังเอี๊ยดอ๊าดกึกก้อง

“วางใจเถอะ พี่น้องที่ตายไป พวกเราจะต้องแก้แค้นให้พวกเขาอย่างแน่นอน!”

ด้วยอารมณ์ตื่นเต้น เขาขยับตัวแรงจนแผลฉีกขาด

ถงจวินที่นั่งอยู่เบาะข้าง เห็นเหตุการณ์ก็รีบพูดว่า

“ไท่จื่อ คุณอย่าเพิ่งขยับ ตู้จี๋บอกแล้ว แผลของคุณต้องใช้เวลารักษาหลายวันถึงจะหายดี”

“ยังมีทหารติดตามอยู่ข้างหลัง พวกเราไม่สามารถรอได้ ต้องรีบมุ่งหน้าไปยังภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาแล้ว”

เมื่อพูดจบ อาเฟยก็เหยียบคันเร่งอีกครั้ง เสียงของเครื่องยนต์คำรามจนดังสนั่น รถพุ่งออกไป แต่ยังเห็นขบวนรถของศัตรูไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ

สองชั่วโมงต่อมา คณะเดินทางก็มาถึงบริเวณภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา

ทหารติดตามกำลังจะมาถึง เมื่อลงจากรถ อาเฟยและถงจวินก็ไม่มีเวลาสนใจอาการบาดเจ็บของไท่จื่อ ประคองไท่จื่อซ้ายคนหนึ่งขวาคนหนึ่งขึ้นมาทันที

“เร็ว พวกเรารีบเข้าไปในภูเขา ขอแค่เข้าไปในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาได้ พวกมันก็ไม่กล้าทำอะไรพวกเราแล้ว?”

ก่อนหน้านี้ท่านผู้เฒ่าจ้าวบอกไว้ว่า ห้ามต่อสู้กันภายในภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอาวุธปืนเลย

ตู้จี๋ตอบกลับด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึมว่า “ข้างหน้านี้ไม่สามารถเดินไปอีกได้ อาตมารู้สึกว่าถ้าเดินไปอีกก้าว กลุ่มของพวกเราทั้งหมดนี้จะต้องตายอยู่ที่นี่”

ในเวลานี้ทุกคนมุ่งมั่นที่จะเอาชีวิตรอด ไม่มีใครคิดอะไรมากขนาดนั้น แต่เมื่อได้ยินคำเตือนของตู้จี๋ ทุกคนก็นึกถึงคำพูดของท่านผู้เฒ่าจ้าว ว่าในเขตแดนภูเขาศักดิ์สิทธิ์มีผู้พิทักษ์ที่มีพลังลึกลับ

อย่างไรก็ตามในกลุ่มนี้ ไม่มีใครมีป้ายคำสั่งอะไร ทำอย่างไรถึงสามารถเข้าไปได้

คิดมาถึงตรงจุดนี้ ตาทั้งคู่ของไท่จื่อก็แดงก่ำ จ้องเขม็งไปที่ทางข้างหน้า

“แม่งเอ้ย เดินหน้าก็ตาย ถอยหลังก็ตาย มิสู้บุกเข้าไปเลยเหอะ!”

ขณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวออกเดินทาง กลับถูกตู้จี๋ออกหน้ามาขวางพวกเขาไว้

“ทุกท่านอย่าเพิ่งวู่วาม ให้อาตมาลองดูก่อนเถอะ!”

ด้วยประสบการณ์ก่อนหน้า ตู้จี๋จึงได้รับความเคารพจากทุกคน ถ้าไม่มีเขาทุกคนคงตายในวงล้อมแล้ว

เมื่อเขาเอ่ยปากเช่นนี้ อารมณ์ที่วุ่นวายในหมู่คนก็ค่อยๆสงบลง