หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2893

หลังจากทุกคนใจเย็นลงแล้ว ตู้จี๋จึงจัดแจงผ้าที่มีรอยปะเต็มตัวและมีสีซีดของเขา สิบนิ้วประนมมือแล้ว เขาจึงเดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว

“อมิตาพุทธ อาตมาหลวงจีนน้อยเป็นลูกศิษย์ของมหาเถระขู่จื้อแห่งวัดหนานอวิ๋น นามว่าตู้จี๋

ขอให้ท่านผู้พิทักษ์ได้โปรด เปิดประตูให้พวกเราเถิด”

ถ้าหากหลินมั่วอยู่ที่นี่คงจะตกใจ การเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจของตู้จี๋ หากเป็นเมื่อก่อน เขาจะไม่ออกมือทำร้ายคน ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเขาจะไม่อ้างชื่อสำนักของตัวเอง

ในจุดนี้ถึงแม้ตัวของตู้จี๋เองก็ยังไม่รู้ตัว ดูเหมือนหลังจากปกป้องเสวี่ยเหลียนล้มเหลวในครั้งนั้นและได้รับคำแนะนำของหลินมั่ว ตู้จี๋สามารถพิจารณาและประเมินสถานการณ์ได้ดีขึ้น เข้าใจความเป็นธรรมชาติของมนุษย์มากขึ้น!

พอสิ้นเสียงของตู้จี๋ เดิมป่าเขาที่เงียบสงบกลับมีลมพัดขึ้นมาเล็กน้อย เสียงอันไร้ตัวตนดังขึ้นมา

“โชว์ป้ายหินภูเขาเทพ ถึงจะเข้าไปได้!”

น้ำเสียงที่นิ่งสงบ บ่งบอกถึงไร้ซึ่งข้อต่อรองใดๆ

และพอสิ้นเสียงนั้น ความกดดันที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้น ทำให้หัวใจของทุกคนหยุดเต้นไปชั่วขณะหายใจลำบากยิ่งกว่าเดิม

เวลานี้พวกเขาเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่าเหตุใดท่านผู้เฒ่าจ้าวถึงพูดเตือนพวกเขาหนักหนา

แต่ในขณะที่รู้สึกปลงอนิจจังต่อผู้พิทักษ์ที่แข็งแกร่งนั้น ความสิ้นหวังที่อยู่ในใจของทุกคนกลับยิ่งหนาแน่นขึ้น

ทหารที่ไล่ตามมาอยู่ข้างหลังกำลังจะมาถึงแล้ว ถ้าหากเข้าภูเขาไม่ได้ พวกเขาคงต้องรอความตายอยู่ตรงนี้

ขณะที่กำลังสิ้นหวัง สวี่ปั้นซย่าที่เงียบมาตลอดจู่ๆ เดินออกมา ก้าวเดินออกไปด้วยความเด็ดเดี่ยวเผชิญหน้ากับภูเขาสูงชันนับหมื่นฟุต

ระหว่างนั้น พลังที่ทรงอานุภาพของภูเขาทำให้เธอต้องคุกเข่าอยู่กับที่ ตอนนี้เสียงอันไร้ตัวตนนั่นดังขึ้นอีกครั้ง

“ผู้ที่ก้าวเข้ามาอีก ตาย!”

เมื่อเจอความอันตรายแบบนี้ สวี่ปั้นซย่าไม่มีสีหน้าหวาดกลัวเลยแม้แต่นิดเดียว

“ท่านอาวุโส ข้าน้อยสวี่ปั้นซย่า มาที่ภูเขาเทพไม่ได้มีเจตนาลบหลู่ใดๆ ค่ะ

สองสามวันก่อนสามีของฉันหลินมั่วจู่ๆ หายตัวไป ฉันแค่อยากรู้ว่า สามีของฉันอยู่ในภูเขาเทพหรือไม่”

พอได้ยินดังนี้ ตู้จี๋ไม่มีความลังเลใดๆ เดินออกมาทันที

“อมิตาพุทธ อย่างนั้นให้อาตมารับหนึ่งฝ่ามือนี้เถิด!”

จากนั้นตู้จี๋สิบนิ้วประนมมือ เงาแสงสีทองล้นทะลักออกมาจากด้านหลังทันที ท่านั่งของพระพุทธรูปองค์นั้นเหมือนท่าทางของตู่จี๋เปี๊ยบเลย ต่างกันแค่อย่างเดียวคือดวงตาคู่นั้นหลับตาสนิท

ทันทีที่พระพุทธรูปออกมา ทุกคนที่ได้รับบาดเจ็บแต่เดิมที รู้สึกถึงความเย็นสบายทันที ไท่จื่อประหลาดใจพบว่าแผลของตัวเองค่อยๆ สมานตัวอย่างช้าๆ เมื่ออยู่ภายใต้แสงสีทองนี้ และท่าทางของตู้จี๋ตอนนี้ สอดคล้องกับรูปปั้นหินพวกนั้นที่เขาเจอในหมูบ้านกลางหุบเขาอย่างสิ้นเชิง

เมื่อเหยียบเท้าบนพื้น ตู้จี๋ผู้ใส่ใจ ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น!

ความแข็งแกร่งนี้ ทำให้คนยิ่งเลื่อมใสและเชื่อฟังเขามากขึ้น และความแข็งแกร่งของผู้พิทักษ์ ทำให้คนยำเกรงความแตกต่างเพียงหนึ่งคำเดียวแต่กลับห่างไกลกันมาก

“ไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์คนเก่งแห่งวัดหนานอวิ๋น จิตใจแห่งพุทธะนี้ ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

เวลานี้ ถึงแม้จะเป็นผู้พิทักษ์ยังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจขึ้นมา