หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2894

ระหว่างภูเขาและสายน้ำ จากเดิมที่ลมพัดเย็นสบายกลายจู่ๆ เริ่มหนาวสะท้านขึ้นมา พัดใบหน้ารู้สึกเจ็บเหมือนผิวแตกทันที

ท่ามกลางแววตาที่ตกใจของคนสองสามคน ใบไม่ร่วงที่อยู่บนพื้นเริ่มลอยขึ้นมา รวมตัวกันเป็นฝ่ามือหนึ่งที่บดบังท้องฟ้า

“หลวงจีนน้อย รับหนึ่งฝ่ามือของฉัน แล้วพวกเธอจะเข้าไปได้”

ตู้จี๋ยื่นอกยืนตรงหน้าอย่างเงียบๆ ถึงแม้ร่างกายจะอ่อนแอ แต่ภายใต้การสาดส่องของแสงสีทองของพระพุทธรูปที่นั่งอยู่กลับสูงตะหง่านเป็นพิเศษ

“อมิตาพุทธ เชิญท่านอาวุโสเถิด!”

พอสิ้นเสียง ฝ่ามือยักษ์ใบไม้ร่วงที่ลอยอยู่ร่วงลงมาทันที ลมพัดขึ้นไปทั่วทิศในชั่วเวลาเดียว โครงหน้าของทุกคนถูกลมพัดจนใบหน้าเปลี่ยนรูป และกลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวที่กระจายออกมาจากฝ่ามือยักษ์ ยิ่งทำให้ทุกคนรู้สึกสิ้นหวัง รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่มดตัวเล็กอ่อนแอเท่านั้น กำลังเผชิญหน้ากับสิงโตที่น่ากลัวก็ไม่ปาน ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้เลยด้วยซ้ำ

เวลานี้ มีเพียงตู้จี๋ที่มีใบหน้าสงบนิ่ง นอกจากเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ ที่สะบัดอย่างบ้าคลั่งแล้ว ทั้งตัวของเขาไม่ขยับแม้แต่นิดเดียว ฝ่ามือยักษ์ใกล้เข้ามาทุกที ตู้จี๋ค่อยๆ อ้าปากของเขา

“อัน มา นิ ปา...”

พอเสียงของเขาดังขึ้นมา พระพุทธรูปแสงสีทองที่อยู่ข้างหลังองค์นั้นเหมือนสูงขึ้นสามฟุตในทันใดคอยคุ้มภัยไทจื่อและคนอื่นๆ อยู่ในนั้น หลังจากตู้จี๋ท่องคาถาออกมา พระทองคำรอบกายเริ่มรวมมนต์เจ็ดอักษรของพระพุทธศาสนาแล้วเปล่งแสงสีทองออกมาเช่นกัน

ตอนนี้ฝ่ามือตบลงมา ทุกคนรู้สึกเหมือนเท้าสั้นลง อากาศรอบด้านเริ่มหนาแน่นขึ้นมา ทุกลมหายใจหายใจลำบากอย่างเห็นได้ชัด

มนต์เจ็ดอักษรล้อมรอบอยู่รอบกายพระทองคำแล้วค่อยๆ เลือนหายไป

ตึ้ง!

ชั่วเวลาเดียว เสียงกระทบที่หนักอึ้งดังไปทั่วขุนเขา บนยอดเขาที่ไท่จื่อและคนอื่นอยู่เกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เหมือนแผ่นดินไหวก็ไม่ปาน

อีกสองสามคนที่อยู่ข้างหลังตู้จี๋ รู้สึกถึงความเงียบสงัด เหมือนวิญญาณโดนฉุดออกจากร่างนอกจากความรู้สึกหวาดกลัวตามสัญชาตญาณของร่างกายแล้ว ไม่มีความรู้สึกอย่างอื่น และภายใต้การปกป้องของตู้จี๋ ถ้าหากไม่มีเงาของพระทองคำ เกรงว่าพวกเขาทุกคนคงต้องตายตกอยู่ที่นี่แล้ว

การเคลื่อนไหวนี้ดำเนินติดต่อกันเกือบครึ่งนาที สุดท้ายแสงสีทองจึงหายไป ใบไม้ร่วงลงมากมายนับไม่ถ้วน

เบื้องหน้าของกลุ่มคน ตู้จี๋ยังคงยืนนิ่งสิบนิ้วประนมมืออย่างมั่นคงเหมือนเดิม

“ฆ่ามัน อย่าเหลือไว้สักคน”

ไท่จื่อได้ยินความเคลื่อนไหวข้างหลัง รู้สึกท่าไม่ดี ทว่าตอนที่เขาหันกลับไปมองด้วยความกังวล เขาตกใจเห็นกระสุนมากมายลอยอยู่กลางอากาศอย่างน่าประหลาดใจจากระยะไกล

สงสัยท่านผู้พิทักษ์จะออกมือแล้ว!

“พวกเรารีบเดินกันเถอะ!”

ในเมื่อมีคนช่วยรั้งท้าย พวกเขามีอะไรต้องกังวลอีก หลังจากไท่จื่อหันกลับมา พวกเขาทุกคนจึงเร่งฝีเท้า มุ่งหน้าไปยังยอดเขาหลักที่สูงตะหง่านเสียบฟ้าที่อยู่แต่ไกล

และด้านหลังของพวกเขา คนที่เป็นหัวหน้าที่ตามไล่ฆ่าไท่จื่อ กลับตกตะลึงกับฉากที่อยู่ตรงหน้าเจอผีหลอกกลางวันแสกๆ แล้วใช่ไหม กระสุนทุกลูกของพวกเขาหยุดอยู่บนพื้นราบอย่างน่าแปลกใจ ไม่ขยับเลยสักนิด

ทว่าดูเหมือนปืนไรเฟิลในมือทำให้เขามีความมั่นใจอย่างไร้ขีดจำกัด

“ใครเล่นตุกติก ออกมาเดี๋ยวนี้เลย”