หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 290

ดวงตาของโจวชิ่งอู่แดงก่ำ “เมื่อตอนที่ผมไปถึงที่นั่น พวกเขาสองคนก็สภาพแย่มากแล้ว”

“ลูกชายของผมมีแต่เลือดเต็มตัว และถูกโยนไว้ในบ่อโคลน”

“มีมดไต่ไปไปทั่วบนร่างกายของเขา”

“พอเขาเห็นผม อย่างแรกคือขอร้องอย่างเจ็บปวดให้ผมฆ่าเขา!”

พูดถึงตรงนี้ในที่สุดน้ำตาที่คลออยู่ในเบ้าของโจวชิ่งอู่ก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

เขาสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และปาดน้ำตา “แม้กระทั่งลูกสะใภ้ของผมถูกตัดแขนตัดขาจนกลายเป็น มนุษย์หมู และถูกยัดเอาไว้ในไห”

“ตระกูลฮั่วใช้ยาในการประคองชีวิตเธอไว้ไม่ให้เธอตาย”

“เธอยังประคองสติได้จนสามารถรับรู้ทั้งหมดได้อย่างชัดเจนและสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดพวกนั้น”

หลินมั่วขมวดคิ้วขึ้น วิธีการของตระกูลฮั่วช่างโหดเหี้ยมเสียจริง

ไม่แปลกที่ตระกูลหลักทั้งสิบไม่กล้าเป็นศัตรูกับตระกูลฮั่ว ดูท่าว่าเขาจะประเมินตระกูลฮั่วต่ำไปแล้ว

แต่ว่านี่ก็ทำให้หลินมั่วฟังต่ออย่างให้ความสำคัญมากขึ้น

เรื่องของเขากับตระกูลฮั่วครั้งนี้ไม่ใช่แค่เรื่องการแข่งขันทางการค้าเท่านั้นแน่

ครั้งนี้ถ้าหากว่าเขาแพ้ ครั้งต่อไปเขาคงเศร้าใจแน่

โจวชิ่งอู่พูดเสียงเบาว่า “ในตอนนั้นผมคุกเข่าอยู่ที่หน้าตระกูลฮั่วขอให้พวกเขาละเว้นลูกชายกับลูกสะใภ้ของผม”

“แต่พวกเขาไม่สนใจและยังคงพูดคุยกับผมต่อไปอย่างสนุกสนาน”

“ผมมองลูกชายกับลูกสะใภ้ผมถูกลงโทษอยู่แบบนั้นทั้งวัน”

“พอตกเย็นหัวหน้าตระกูลฮั่วส่งมีดให้ผมและให้ผมลงมือฆ่าลูกชายตัวเองเพื่อเป็นการชดใช้ให้กับตระกูลฮั่ว”

“คุณรู้ไหมว่าตอนที่ผมใช้มีดแทงลงไปที่หัวใจของลูกชายผมนั้น”

“สีหน้าของผมไม่มีความเจ็บปวดเลยสักนิด ทั้งยังรู้สึกถึงการปลดปล่อย”

“แต่ว่ามันยังไม่จบ”

“ตอนจบตระกูลฮั่วเอาศพของลูกชายและลูกสะใภ้ผมโยนทิ้งในคอกสุนัขให้ผมมองดูศพของพวกเขาฝังลงในท้องของพวกมัน...”

เมื่อถึงตอนนี้โจวชิ่งอู่ก็ไม่มีเสียงออกมาแล้ว

ในตอนนี้หลินมั่วเพิ่งจะรู้ว่าทำไมสองวันที่ผ่านมานี้ท่านผู้เฒ่าโจวถึงได้ดูแก่ลงมากขนาดนี้

“ท่านผู้เฒ่าโจวครับ คุณมาพบผมมีเรื่องอะไรกันแน่”

หลินมั่วถาม