หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2936

ภายในมณฑลต้าฉวีเหลียนเต็มไปด้วยภูเขาประสานกัน พื้นที่เกือบหนึ่งในสามเป็นเทือกเขา พื้นที่ห่างออกไปหกสิบกิโลเมตรของภูเขาไป๋อวิ๋นคือเทือกเขาฉวีซี

พอถึงตรงนี้ถึงจะเป็นการเข้าสู่ภูเขาต้าซานอย่างแท้จริง

“ลูกพี่ ข้างหน้าก็คือหมู่บ้านต้วนเจียแล้ว”

ไท่จื่อดูรายงานแผนที่ในมือ พลางชี้ไปที่ภูเขาที่อยู่ไกลๆ

“เดี๋ยวเข้าไปแล้ว นายพูดให้น้อยฟังให้เยอะรู้ไหม”

ก่อนออกเดินทางหลินมั่วไม่ลืมที่จะเตือนไท่จื่อหนึ่งประโยค กลัวว่านิสัยขี้ใจร้อนของเขาจะนำความยุ่งยากที่ไม่จำเป็นเข้ามา

ไท่จื่อตบหน้าอกพูดอย่างมั่นใจ “ลูกพี่ ฉันรู้ความสำคัญมากน้อย นายวางใจได้เลย”

เขายิ่งพูดแบบนี้ หลินมั่วยิ่งไม่วางใจ แต่หลังจากที่เจอเรื่องดักซุ่มโจมตีของติงลี่ หลินมั่วจึงกังวลว่าผู้บงการอยู่เบื้องหลังพวกนั้นจะทำร้ายคนข้างกายของเขาเหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงพาไท่จื่อมาอยู่ข้างกายถึงจะปลอดภัยที่สุด

ส่วนเมืองเฮ้อซานทางนั้น ในฐานะที่เป็นฐานทัพหลักของตัวเอง แต่ไม่ต้องกังวลภรรยารวมทั้งซ่งจื่อหลาน

หลินมั่วพลางคิด ขณะที่เดินเข้าใกล้หมู่บ้านต้วนเจีย

ที่นี่อยู่ท่ามกลางเทือกเขาฉวีซี เป็นหนึ่งในภูเขาที่ใหญ่ที่สุด แค่จำนวนประชากรก็มีเกือบสองแสนคนแล้ว ถือว่าเป็นอีกเมืองหนึ่งได้เลย

แน่นอนว่าที่นี่เป็นยังเป็นฐานขนาดใหญ่ในการปลูกต้นเยี่ยม่านในเวลาเดียวกัน

“พวกนายเป็นใคร”

หลังจากหลินมั่วเข้าไปใกล้แล้ว ด่านตรวจที่อยู่ตรงข้าม มีผู้ชายรูปร่างกำยำสองคนมือถือปืนไรเฟิลเดินเข้ามา แต่จุดที่อยู่ไม่ไกลจากด้านหลังสองคนนี้ มีเพื่อนร่วมงานอีกนับสิบคนมองมาทางนี้ด้วยความระแวดระวังเช่นกัน ถ้าหากมีความผิดปกติปืนไรเฟิลในมือสามารถพุ่งออกไปอย่างไร้ความปราณี

หลินมั่วไม่ได้ปิดบังสถานะของตัวเอง “หลินมั่ว เพิ่งมาจากหมู่บ้านไป๋อวิ๋น มาที่นี่เพื่อมาคารวะหัวหน้าหมู่บ้าน”

เขาเกิดความเคลื่อนไหวอย่างหนักที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋น และระยะห่างจากหมู่บ้านต้วนเจียก็ไม่ไกลเรื่องที่ควรรู้ก็ต้องรู้

ผู้ชายรูปร่างกำยำที่อยู่ตรงข้ามสบตากันหนึ่งที จากนั้นยกมือทำท่าสัญญาณมือแบบพิเศษให้เพื่อนร่วมงานที่อยู่ข้างหลัง

“พวกนายรออยู่ที่นี่ อย่าเดินเพ่นพ่าน ไม่อย่างนั้นเกิดเรื่องอะไรรับผิดชอบด้วยตัวเอง”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อยพลางพยักหน้ากับเรื่องนี้

หลังจากพวกเขาเข้าไปในภูเขาแล้ว ด้านหนึ่งมีผู้ชายวัยกลางคนใบหน้าอ่อนโยนเดินเข้ามา ทว่ากลับมีลูกน้องหน้าตาดุดันกลุ่มหนึ่งอยู่ข้างหลัง

“น้องหลินใช่ไหม ต้วนซานสุ่ย เพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรก!”

ขณะพูดเขายื่นฝ่ามือออกไปอย่างกระตือรือร้น

“ท่านต้วนซานได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักครับ!”

หลังจากทั้งสองฝ่ายจับมือกันแล้ว ต้วนซานสุ่ยจึงถามด้วยสีหน้าเป็นกันเองหนึ่งประโยค “ไม่ทราบว่าน้องหลินมาที่หมู่บ้านต้วนเจียของพวกเรามีธุระอะไรหรือ”

หลินมั่วเจอคำถามลองหยั่งเชิงเช่นนี้จึงได้แต่ทำสีหน้านิ่ง “ไม่ได้มาที่ต้าซานพักหนึ่งแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ยุ่งไม่มีเวลา”

“วันนี้พอมีเวลาบ้าง จึงอยากมาเยี่ยมหมู่บ้านต้วนเจียครับ!”