หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2937

คนมีทางเดินของคน ผีมีทางเดินของผี เข้าวัดกราบไหว้บูชาเทพเจ้า นี่คือกฎของต้าซาน

แต่ต้วนซานสุ่ยมองสองมือที่ว่างเปล่าของหลินมั่วสองคน จึงแสดงแววตาไม่เป็นมิตรแวบหนึ่งทว่าใบหน้าของเขายังไม่เปลี่ยนแปลง ยังเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มที่กระตือรือร้นเหมือนเดิม

“น้องหลิน เชิญทางนี้เถอะ พี่ต้วนเชิญ”

พูดจบ ต้วนซานสุ่ยจึงทำท่ามือเชื้อเชิญ เดินทำทางข้างหน้า ลูกน้องที่อาวุธครบมือเดินห้อยท้ายสุดรักษาระยะห่างประมาณสิบเมตรจากหลินมั่ว

เมื่อหลินมั่วยิ่งเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ ภาพที่มองเห็นตรงหน้ายิ่งกว้างขึ้น หมู่บ้านต้วนเจียล้อมรอบด้วยภูเขา กลายเป็นภาพหน้าจอตามธรรมชาติ

บ้านดินและบ้านไม้ทั่วทั้งภูเขามีลักษณะเป็นขั้นบันได ด้านล่างสุดคือไร่นาที่โล่งกว้าง น้ำใสท้องฟ้าสีคราม ต้นไม้เขียวขจี ประหนึ่งดินแดนในฝัน

หลินมั่วเดินไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าไท่จื่อใช้ศอกกระทุ้งเขาหนึ่งทีเหมือนจงใจและไม่ตั้งใจ เมื่อไล่สายตามองไปตามทิศทางบอกเตือนของคนหลัง จึงเห็นต้นเยี่ยม่านสีเขียวขจีไปทั่วกำลังโบกสะบัดไปตามสายลมดูแล้วสะดุดตาเป็นพิเศษ

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินมั่วอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา จากนั้นจึงแอบส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ไท่จื่อแล้วแอบส่ายหน้า

ต้วนซานสุ่ยที่เดินนำหน้าเวลานี้เริ่มหยั่งเชิงถามแบบอ้อมๆ ประมาณว่าหมู่บ้านไป๋อวิ๋นดีไหม น้องหลินพักอยู่ในภูเขาคุ้นชินไหมประมาณนี้เป็นต้น

แต่คำถามทั้งหมดถูกหลินมั่วตอบไปขอไปที

เมื่อเดินได้สิบนาทีกว่าๆ ตอนนี้ต้วนซานสุ่ยจึงหยุดเดิน “พวกเราถึงแล้ว พี่ต้วนมีแขกเมื่อครู่ ฉันจะไปแจ้งก่อน”

จากนั้นเขายังพูดไม่จบ ก็มีผู้หญิงสวยคนหนึ่งเดินออกมาจากด้านในของบ้านดิน

เธอถักเปียเส้นเล็กเต็มศีรษะ ผิวพรรณค่อนข้างดำ แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีผลกระทบต่อโครงหน้าที่งดงามของเธอ การแต่งกายดูปาเถื่อน ใช้เพียงหนังงูปิดบังช่วงไหปลาร้าเหนือหน้าอกอันอวบอึ๋มของเธอเท่านั้นเสื้อด้านนอกเป็นหนังเสือที่หนักและหนามาก ดุดันป่าเถื่อนสุดๆ

หลังจากทั้งสองฝ่ายเจอหน้ากัน ผู้หญิงจากเดิมที่มีใบหน้าบึ้งตึงพลันตกตะลึง และวินาทีต่อมาเธอจึงเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มยั่วยวนมีเสน่ห์

“น้องชายหล่อจริงๆ ไปนั่งเล่นที่หมู่บ้านของพี่สาวไหมจ๊ะ”

ไม่มีทางอื่น ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าไม่เพียงตัวเตี้ยเท่านั้น ยังค่อนข้างอ้วนเล็กน้อย ใส่เสื้อผ้าก็แสนจะธรรมดา ไม่ต่างจากชาวบ้านที่เดินผ่านมาเลยสักนิด และยังมีรอยปะบนเสื้อผ้าเป็นบางจุด ตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่มีมาดที่ทรงอำนาจของผู้นำเลยแม้แต่นิดเดียว

หางตาเต็มไปด้วยรอยตีนกา มือค่อนข้างหยาบกร้าน พูดง่ายๆ คือเป็นผู้ชายสูงอายุที่ทำไร่ทำนาคนหนึ่ง

ต้วนต้าซานไม่ได้สนใจอะไร ได้แต่หัวเราะฮ่าๆๆ จากนั้นสั่งลูก้องเตรียมอาหารทันที

จำนวนคนบนโต๊ะเหล้ามีไม่มาก มีเพียงสี่คนเท่านั้น ทว่าลูกน้องของอีกฝ่ายกลับยืนเต็มรอบโต๊ะพร้อมอาวุธครบมือ

“น้องหลินไม่ต้องสนใจพวกเขา จับตะเกียบเถอะ”

ท่าทางต้อนรับอย่างกระตือรือร้นของต้วนต้าซาน เหมือนชายชราในหมู่บ้านที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายคนหนึ่ง เต็มไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า

..................................................................................