หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2943

หลังจากที่เขากลับไปได้ไม่นาน หลินมั่วก็สั่งให้คนเอายาจิ้งเยี่ยมาส่ง

จำนวนน้อยมากมีเพียงแค่สองขวด

ยาจิ้งเยี่ยนี้เป็นยาเม็ดที่หลินมั่วพัฒนาขึ้นที่หมู่บ้านไป๋อวิ๋นเมื่อไม่นานมานี้

จนกระทั่งตอนนี้หลินมั่วจึงได้ตั้งชื่อว่ายาจิ้งเยี่ย

สำหรับยาจิ้งเยี่ยพวกชาวบ้านในหมู่บ้านต้วนเจียเคยได้ยินชื่อนี้มาจากหมู่บ้านไป๋อวิ๋นที่เป็นเพื่อนบ้านกันมาแล้ว

เพียงชั่วพริบตาที่เห็นยาจิ้งเยี่ย

พวกเขาก็พากันแตกตื่น

หมู่บ้านต้วนเจียได้รับสารพิษจากต้นเยี่ยม่านไม่ใช่แค่วันสองวันแล้ว

พวกเขารู้ดีว่าอยากที่จะเอาชนะต้นเยี่ยม่านนั้นยากลำบากแค่ไหน

ตอนที่พวกเขาได้ยินคาดไม่ถึงเลยว่าหลินมั่วคนนั้นใช้เวลาเพียงสั้น ๆ ก็ค้นคว้าพัฒนายาจิ้งเยี่ยออกมาได้แล้ว อาการตกใจที่อยู่ในใจถึงไม่พูดก็พอจะเข้าใจได้

แน่นอนว่าพวกเขาไม่ได้เชื่อทั้งหมด

ชาวบ้านที่ทำธุรกิจต้นเยี่ยม่านจนเคยชินเหล่านี้ความซื่อสัตย์ไร้เดียงสาได้จางหายไปหมดแล้ว

เกี่ยวกับข่าวลือจากโลกภายนอกนั้น ไม่ว่าจะมหัศจรรย์มากแค่ไหนพวกเขาล้วนไม่สามารถเชื่อได้อย่างสมบูรณ์

ทุกสรรพสิ่งแข่งขันกันผู้ที่เหมาะสมเท่านั้นถึงจะอยู่รอดผู้ที่ไม่เหมาะสมต้องถูกคัดออก

ชาวบ้านที่ใจง่ายเชื่อคำพูดคนอื่นพวกนั้นก็ตายไปตั้งนานแล้ว

มองไปที่ยาจิ้งเยี่ยสองขวดที่อยู่ตรงหน้า

ต้วนต้าซานนิ่งอึ้งไปอยู่ครู่หนึ่ง

เดิมทีเขาคิดว่ายาจิ้งเยี่ยที่ล้ำค่าขนาดนี้หลินมั่วจะเป็นราชสีห์อ้าปากกว้างอยากให้พวกเขาจ่ายเงินก้อนใหญ่เพื่อซื้อไว้

แต่เขาไม่คิดเลยว่าของล้ำค่าเช่นนี้หลินมั่วจะมอบให้พวกเขาอย่างง่ายดายขนาดนี้

ถึงแม้ว่าปริมาณน้อยอย่างน่าสมเพช แต่ต้วนต้าซานก็เข้าใจดีของดี ๆ แบบนี้ปริมาณการผลิตย่อมไม่มากอยู่แล้ว

ต้วนต้าซานและชาวบ้านมากมายต่างก็ตกใจ ความคิดแรกที่สะท้อนขึ้นมาเลยก็คือ : หลินมั่วคงจะไม่ได้วางยาลงไปในยาเม็ดนี้หรอกนะ?

วิธีการของหลินมั่วยังคนตราตรึงอยู่ในหัวของต้วนต้าซาน

เขาไม่มีทางจินตนาการได้เลยว่าบุคคลที่เป็นเหมือนเทพเจ้าอย่างนั้นจะสามารถใจกว้างอย่างนี้

ไม่ใช่แค่เขาที่คิดอย่างนี้ต้วนซานสุ่ยที่อยู่ด้านข้างรวมไปถึงพวกคนในหมู่บ้านก็แย่งกันพูดวิพากษ์วิจารณ์

“พี่ใหญ่ จะไว้ใจหลินมั่วนั่นง่าย ๆ ไม่ได้เด็ดขาดนะ”

“ใช่แล้วเขาจะต้องมีเจตนาร้ายแอบแฝงอยู่แน่นอน!”

“ไม่แน่ว่าตอนนี้คนของเขานั่งรออยู่นอกหมู่บ้าน ขอเพียงแค่พวกเรากลืนยาเม็ดนี้ก็จะบุกเข้ามาทันที!”

ต้วนต้าซานกลับส่ายหน้าแล้วฝืนยิ้ม

เวลานี้

ต้วนต้าซานสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่ประทุออกมาจนน่าตกใจ

เหมือนโดนไฟแผดเผาอีกทั้งเหมือนถูกเข็มเงินหลายสิบล้านเล่มทิ่มแทงไปมา

เหมือนกับว่าข้อต่อกระดูกทั่วทั้งร่างกายแม้แต่ทุกเซลล์ในร่างกาย ในเวลานี้ล้วนกำลังสั่นไหวอยู่เล็กน้อยเจ็บปวดไปทั่วทั้งร่างกาย!

เหงื่อเย็นบาง ๆ ไหลออกมาตามหน้าผากของต้าต้วนซาน

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แม้แต่ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ยืนนิ่ง ๆ ไม่ได้

เมื่อมองดูท่าทางของลูกพี่ตัวเอง

คนในหมู่บ้านก็ชะงักไปทันที

หลินมั่วคนนี้หรือว่าจะวางยาพิษลงไปในยาเม็ดนี้จริง ๆ ?

เมื่อคิดถึงจุดนี้สีหน้าของต้วนซานสุ่ยก็เปลี่ยนไปชั่วร้ายและเลวทราม

“แย่แล้ว! หลินมั่ววางยาพิษ! ฉัน...”

เขายังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกต้วนต้าซานยื่นมือมารั้งเขาไว้

“ฉัน...ฉัน...ไม่เป็นอะไร...”

สีหน้าของต้วนต้าซานยังคงเจ็บปวดอยู่ แต่ว่ามีรอยยิ้มน่าประหลาดใจที่เหมือนได้ยกภูเขาออกจากอกปรากฏขึ้นมา