หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2944

ทุกคนต่างตกใจมากในทันที

ลูกพี่ของตัวเองหรือว่าเกิดบางอย่างผิดปกติขึ้นหลังจากที่กินยาเข้าไปแล้ว ?

เมื่อเห็นท่าทีของทุกคนต้วนต้าซานทำได้เพียงแค่ยิ้ม

เขาคุกเข่าลงกับพื้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด

เมื่อทุกคนเห็นแบบนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรรอคอยลูกพี่ของตัวเองอยู่เงียบ ๆ

ในตอนนี้ต้วนต้าซานรู้สึกแปลกมาก

อาการปวดและคันเปรียบเสมือนก้อนหินหนัก ๆ ที่สะสมตามร่างกายมานานหลายปีค่อยๆ จางหายไป

เวลาผ่านไปนานเขาก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ทุกคนเห็นภาพนี้แล้วก็พากันยื่นหน้าเข้ามา

“พี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง ?”

“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมพี่ใหญ่”

“สบายมาก”

ต้วนต้าซานเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า หายใจด้วยความโล่งอกจากนั้นจึงพยักหน้า

“ฉันรู้สึกว่าส่วนใหญ่อาการปวดและคันบนร่างกายตัวเองนั้นได้เลือนหายไปแล้ว ฉันไม่ต้องการต้นเยี่ยม่านอีกแล้ว”เมื่อได้ยินคำพูดของเขาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก็พากันตกใจจนอ้าปากค้าง สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความคาดคิดไม่ถึง

พวกเขาไม่คิดเลยว่า

ไม่นึกเลยว่าหลินมั่วจะให้ยาจิ้งเยี่ยกับพวกเขามาฟรี ๆ !

สิ่งที่ทำให้พวกเขาตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือยาจิ้งเยี่ยของหลินมั่วนั้นได้ผลดีอย่างไม่คาดคิด!

“เห็นทีก่อนหน้านี้พวกเราเข้าใจหลินมั่วผิดไปแล้ว !”

“ไม่คิดเลยว่าเขาจะจิตใจดีขนาดนี้ !”

ในเวลานี้ทุกคนเข้าใจทุกสิ่งที่หลินมั่วทำอย่างถ่องแท้

หลินมั่วไม่เพียงแต่เผาทำลายต้นเยี่ยม่านที่พวกเขาปลูกไว้เท่านั้น

อีกทั้งยังให้เงินกองทุนหมุนเวียนเมล็ดพืชการเกษตร แม้แต่ยาจิ้งเยี่ยที่มีมูลค่ามาก

เขาสิ้นเปลืองเงินทองก้อนโตขนาดนี้เพื่ออะไรกัน ?

พวกเขายอมรับว่าในหมู่บ้านในหุบเขาใหญ่ไม่มีของอะไรที่มีค่าเลย !

ตั้งแต่ต้นจนจบหลินมั่วไม่ได้มุ่งเป้าที่จะแก้แค้น เพียงแค่สร้างประโยชน์ให้กับชาวบ้านผู้บริสุทธิ์บนหุบเขา !

เมื่อคิดถึงตรงนี้ทุกคนอดไม่ได้ที่จะตกใจกับความใจกว้างและเอื้อเฟื้อของหลินมั่ว !

เขาอดที่จะเคาะหัวของติงลี่ในน้ำเสียงยังเผยให้เห็นถึงความจนใจที่สอนแล้วไม่จำ

“ยังต้องไปรับสมัครคนงานจากด้านนอกอีกหรือไง ? ชาวบ้านในหุบเขาก็คือเป็นเหมือนกำลังแรงงาน! เมื่อเป็นเช่นนี้ไม่เพียงแต่สามารถขยายขนาดสายการผลิตได้เท่านั้น ยังสามารถประคับประคองการจ้างงานของพวกชาวบ้านได้อีกด้วยยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขาติงลี่จึงเข้าใจได้ในทันที

“งั้นหลังจากรอให้ต้นเยี่ยม่านถูกเผาจนหมดเกลี้ยงแล้วจะปลูกอะไรตรงที่ว่างเปล่านั่น?”

เมื่อพิจารณาถึงภูมิอากาศและสิ่งแวดล้อมของมณฑลต้าฉวีเหลียนแล้ว หลินมั่วก็พิจารณาอย่างถี่ถ้วนอยู่ครู่หนึ่ง

ในฐานะที่เขาเป็นผู้นำของพันธมิตรการค้าสิ่งที่ไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือลู่ทางและวิถีทาง

ไม่ว่าหมู่บ้านต้วนเจียจะปลูกอะไรเขาก็สามารถอาศัยอิทธิพลของตัวเอง ประกอบกับการขัดเกลาบรรจุภัณฑ์สักเล็กน้อยแล้วขายในราคาที่สูง

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำกำไรเท่าต้นเยี่ยม่านขนาดนั้น แต่เมื่อเทียบกับพืชไร่ทั่วไปแล้วผลประโยชน์ไม่ต่ำไปกว่านี้แน่นอน

เขาครุ่นคิดอยู่นานจึงค่อย ๆ พูดขึ้น

“นั้นก็ปลูกข้าวโพด ใบชา ข้าวฟ่างพวกนี้ก็แล้วกัน”

ทั้งสองคนยังคงวนเวียนอยู่ที่หมู่บ้านต้วนเจียอีกครั้งเพื่อหารือข้อควรระวังบางอย่าง

หลินมั่วจึงฝากเรื่องที่เหลือให้ติงลี่จัดการแล้วตัวเองก็ขอตัวกลับก่อน

อย่างไรเสียเขายังมีเรื่องที่ต้องทำอีกมาก