หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2971

หลังจากเสียงปืนดังสนั่น กานซิ่งก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่กล้าขยับ เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก

แค่เสี้ยววินาที เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่า กระสุนนั้นเฉียดผ่านเส้นผมของเขาไป

ตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด

เวลานี้เหล่ายามล้วนล้วงปืนออกมาจากเอว จ้องมองไปที่หลินมั่วและไท่จื่อโดยพร้อมเพรียง

แต่ไท่จื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยสายตาที่ดูถูก เหยียดปืนแล้วเป่าควันปืนออกอย่างเบาๆ

“ขอโทษทีคุณชายใหญ่ตระกูลกาน ฝีมือยิงไม่ค่อยดีทำให้คุณตกใจ”

“คราวหน้า ฉันรับรองแม่นแน่!”

สายตาที่เย็นชาจ้องมองพ่อลูกตระกูลกาน ราวกับมองศพสองศพ

“คุณ…”

กานซิ่งกำลังคิดที่จะโต้ตอบ แต่เสียงดุก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“แกหุบปากไปเลย ไม่ได้เรื่องเอาแต่สร้างปัญหา”

ผู้เฒ่ากานตวาดใส่กานซิ่ง เตะเขาจนล้มลงกับพื้น จากนั้นเขาก็หันไปทางพวกยามและพูดว่า

“ยังมีพวกแกอีกยังไม่รีบเก็บปืนแล้วไสหัวออกไป ไป!”

หลังจากรอจนเหล่ายามออกไปหมด ผู้เฒ่ากานก็เปลี่ยนรอยยิ้มต้อนรับอย่างอบอุ่นทันที

“คุณชายหลินเชิญนั่งครับ!

ลูกชายไม่รู้เรื่อง ขอให้ท่านมีใจกว้างอย่าได้ถือสาเขาเลยนะครับ”

เขาพูดพลางรินน้ำชาด้วยตัวเองและนำมาเสริฟให้หลินมั่วกับไท่จื่อยังเบื้องหน้า

หลังจากไท่จื่อรับน้ำชามา ก็เลิกคิ้วขึ้นชำเลืองมองกานซิ่ง “หัดเรียนรู้จากพ่อของนายบ้าง อย่างนี้ถึงจะได้มีชีวิตยืนยาว”

กานซิ่งมีอายุพอที่จะเป็นพ่อของไท่จื่อได้แล้ว การถูกเด็กหนุ่มสั่งสอนเช่นนี้ ทำให้ใบหน้าของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธ

แต่เมื่อเขาเห็นสายตาที่ดุของพ่อ เขาก็หดคอลงอย่างสิ้นหวัง ก้มหน้าลงไม่พูดอะไรอีก

หลินมั่วมองดูทั้งหมดนี้ และยิ้มอย่างเย็นชา

ตาเฒ่ากานช่างเป็นคนฉลาดขนาดนี้ ทำไมถึงได้มีลูกที่โง่เง่าแบบนี้

“ตระกูลกานพัฒนาไปอย่างรวดเร็วจริงนะ!”

เขาพูดอย่างชั่งใจ ด้วยสีหน้าที่พกพาความกังวล

“คุณชายหลิน เรื่องของต้นเยี่ยม่านเป็นเพราะผม ผมสาบานว่าต่อจากนี้ตระกูลกานของพวกเราจะไม่แตะต้องสิ่งเหล่านี้ที่ทำร้ายผู้คนอีกต่อไป”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย “ท่านกานมีสติสัมปชัญญะเช่นนี้ ผมก็ดีใจมาก”

“ใช่แล้ว ในเมื่อพูดถึงต้นเยี่ยม่าน ผมก็นึกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง”

“ท่านกานสามารถบอกผมได้ไหมว่าห่วงโซ่อาชญากรรมของต้นเยี่ยม่านนี้ มีพวกผู้มีอิทธิพลไหนเกี่ยวข้องบ้าง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ตาเฒ่ากานก็เผยให้เห็นสีหน้าที่ลำบากใจทันที

หลินมั่วเห็นท่าทางนั้นก็ลุกขึ้นยืนทันที “ไม่เป็นไรท่านกาน ตอนนี้มีเเค่พวกเราสี่คนเท่านั้นที่รู้ ผมจะไม่แพร่งพรายออกไป”

พูดจบเขาก็โน้มตัว เอาหูเอียงไป

ผ่านไปสักพัก เห็นท่านกานไม่พูดอะไร หลินมั่วก็ไม่ได้มีท่าทีโกรธเคือง กลับยิ้มด้วยความปิติ

“เอาล่ะ ผมเข้าใจแล้ว ในเมื่อท่านผู้เฒ่ากานไม่อยากพูด ผมก็ไม่ทำให้ลำบากใจแล้ว”

“วันนี้จุดประสงค์หลักคือมาเยี่ยมท่านกานเฉยๆ ในเมือท่านกานไม่เป็นอะไร งั้นพวกเราก็ควรไปแล้ว”