หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2991

ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่น เหล่าทหารรับจ้างมองร่างนั้นอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

พวกเขาได้ยิงกระสุนไปในอากาศจนหมดแมก แต่ร่างนั้นยังคงยืนอยู่นิ่ง ๆ ที่เดิม

นี่พวกเขาเห็นผีงั้นเหรอ

สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว หนึ่งในทหารรับจ้างกดเปิดไฟฉายขึ้นมาส่อง

ภาพตรงหน้าทำให้พวกเขาตกใจจนขวัญกระเจิง

พวกเขาเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่มุมปากกลับแสยะยิ้มขึ้นอย่างโหดเหี้ยม

และในมือของเขากำลังถือหัวของบาเลสอยู่

ก่อนหน้านี้ไม่นาน บาเลสก็ดึงผมของซ่งจื่อหลานแบบนี้เช่นกัน

เหล่าทหารรับจ้างมองหน้ากันไปมา ก่อนจะเห็นว่าต่างคนต่างมีความหวาดกลัวสะท้อนออกมาจากแววตา

ท่านรองหัวหน้าจะตายแบบนี้งั้นเหรอ

ในขณะนั้นเอง จู่ ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าก็เคลื่อนไหว

ทหารรับจ้างที่เพิ่งจะเปลี่ยนกระสุนใหม่ เมื่อเห็นดังนั้นก็รีบหยิบปืนขึ้นมาลั่นไก แต่ไม่ว่าพวกเขาจะเล็งเป้าไปทางไหน ก็ไม่สามารถยิงโดนอีกฝ่ายได้เลย เขาเคลื่อนไหวหลบกระสุนทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว ราวกับปีศาจ

เหล่าทหารรับจ้างเมื่อเห็นว่าปืนทำอะไรเขาไม่ได้ จึงคิดที่จะถอยกลับไปยังรถSUV

แต่มันก็สายไปแล้ว

ท่ามกลางความตึงเครียดของสมรภูมิรบ เหล่าทหารรับจ้างมองไม่เห็นแม้กระทั่งอีกฝ่ายเข้ามาโจมตียังไง ศีรษะของทหารที่อยู่ด้านหน้าร่วงลงบนพื้น พวกเขาเห็นแค่เพียงเงาที่วิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเพื่อนทหารด้วยกันถูกตัดหัวอย่างโหดเหี้ยม ทหารที่เหลือหวาดกลัวจนหัวหด

“หนีเร็ว มันไม่ใช่คน!”

“รีบหนีเร็ว!”

สิ้นเสียงหวีดร้อง เหล่าทหารรับจ้างทิ้งปืนในมือก่อนจะวิ่งหนีเอาชีวิตรอด

ทหารหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่วิ่งนำหน้าเพื่อน เมื่อมาถึงรถ เขาก็ได้เข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับทันที

ในขณะที่เขากำลังถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเย็นยะเยือกของใครดังขึ้นจากเบาะหลัง

“ใครจ้างพวกแกมา?”

ทหารหนุ่มร่างสูงใหญ่เมื่อได้ยินดังนั้น ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อทันที เขารู้สึกเพียงความชาที่มือและเท้า หัวใจเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะ

เมื่อรถคันนั้นกำลังจะหายไปจากระยะสายตา จู่ ๆมันก็แยกออกเป็นสองท่อนทันที

หลินมั่วมองไปเปลวเพลิงในระยะไกลที่มีผลมาจากการระเบิด ภายในใจของเขาหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม

หากว่าตามที่ทหารคนนั้นพูด แปลว่าจะมีทหารรับจ้างมากมายที่กำลังเตรียมตัวเข้ามาสังหารเขาเพื่อเงินหนึ่งร้อยล้าน

หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ต่อให้เขาจะแข็งแกร่งมากแค่ไหน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ป่ากระหายเลือดพวกนี้ มีอันตรายรอบทิศ และเขาก็ไม่ได้มีวิชาแยกร่างเสียด้วย

“แซทบาฮางั้นเหรอ เรื่องนี้ไม่จบง่าย ๆ แน่!”

หลังจากที่หลินมั่วพึมพำกับตัวเองแล้ว เขาก็เก็บไท่อาเข้าฝัก

เมื่อซ่งจื่อหลานที่หมดสติถูกอุ้มขึ้นมาบนรถแล้ว เขาก็เห็นว่าถงจวินและลูกศิษย์ของสวี่ฮุยมีสภาพแย่ไม่แพ้กัน แต่บาดแผลไม่ได้รุนแรงมากนัก

หลังจากที่ทำการห้ามเลือดและปลูกถ่ายเลือดให้พวกเขาแล้ว อาเฟยก็พาคนอื่นมาที่นี่

“ลูกพี่ พวกนั้นล่ะ? ผมจะฆ่าพวกมัน!”

อาเฟยหยิบปืนสองกระบอกออกมา ก่อนจะกระโดดลงรถ

ไท่จื่อกลอกตามองเขา ก่อนจะชี้ออกไปรอบ ๆ “ฮ่าฮ่า มาได้จังหวะพอดี พวกนายเก็บกวาดให้เรียบร้อยซะ!”

พูดจบ คนเจ็บทั้งสี่ก็ถูกหลินมั่วพากลับไปยังคฤหาสน์