หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 2990

ตอนที่ไท่จื่อรอคอยความตายอย่างสิ้นหวัง จู่ ๆ ตาก็พร่ามัวตอนนี้เงาร่างที่ดูคุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

ตามมาด้วยแสงเย็นวาบสว่างจ้าแวบผ่านไป เสียงโลหะกระทบกันดังอยู่บริเวณโดยรอบ ๆ

ส่วนทหารรับจ้างสองนายที่นอนทับเป็นกองพะเนินนั่นก็ถูกเฉือนกล้ามเนื้อ เครื่องในกระจัดกระจายอยู่บนพื้นเสียชีวิตทันที

“ลูกพี่ ในที่สุดพี่ก็มาถึงสักทีถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดเดียวพี่ก็คงไม่ได้เห็นหน้าผมอีกแล้ว”

ไท่จื่อที่ประสบกับความตายมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็พูดถอนหายใจอย่างอดไม่ได้

พูดจบสีหน้าเขาก็เปลี่ยนไปแล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ลูกพี่ เร็วเข้าซ่งจื่อหลานใกล้จะไม่ไหวแล้ว!”

เมื่อหลินมั่วได้ยินแบบนี้เดิมทีสีหน้าที่นิ่งเฉยก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที และเมื่อเขาเห็นอาการบาดเจ็บของซ่งจื่อหลานความเดือดดาลก็ประทุขึ้นมาในดวงตาทั้งสองข้าง

กระดูกมือที่กำไว้ก็มีเสียงดังกร๊อบ

หากไม่ใช่เพราะไท่อาแข็งแกร่งไม่มีอะไรเทียบได้ในเวลานี้ก็คงกลายเป็นแป้งฝุ่นไปนานแล้ว

แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะโมโห หลินมั่วก้าวไปข้างหน้าตรวจจับที่ข้อมือของซ่งจื่อหลาน

เลือดที่ไหลออกมาเป็นจำนวนมากทำให้พลังชีวิตของเธอหมดไปอย่างรวดเร็ว

หลินมั่วขมวดคิ้วความกระหายที่จะสังหารทะลักออกมาระหว่างคิ้ว

แต่สิ่งสำคัญอันดับแรกในตอนนี้คือทำให้อาการบาดเจ็บของซ่งจื่อหลานคงที่ก่อน

ความคิดพลุ่งพล่านเก้าเข็มลึกลับฝังลงไป ภายใต้การควบคุมของหลินมั่วแทงลงไปยังจุดฝังเข็มที่สำคัญของซ่งจื่อหลานได้อย่างแม่นยำ

หลังจากที่พลังวิญญาณเข้าสู่ภายในร่างกายของเธอแล้ว เขาจึงหยิบเอายาเม็ดที่ไม่เหมือนกันสองเม็ดออกมายัดใส่เข้าไปในปากของเธอ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีลมหายใจของซ่งจื่อหลานที่เดิมทีอ่อนกำลังก็ค่อยๆฟื้นฟูขึ้นอย่างช้าๆ การขยับขึ้นลงของหน้าอกก็ค่อยๆคงที่

หลินมั่วเห็นอาการบาดเจ็บของเธอคงที่แล้วก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าตัวเองมาช้าอีกนิดเดียวก็คงจะไม่สามารถช่วยชีวิตได้จริงๆ

หลินมั่วอาศัยช่วงเวลานี้เอาลูกกระสุนที่อยู่ในแขนของไท่จื่อออก แล้วทาขี้ผึ้งจินจวงบนบาดแผลแล้วพันผ้าพันแผลไว้

“ไท่จื่ออยู่ตรงนี้ดูแลเธอก่อนนะ ฉันไปจัดการพวกเขาก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

ในขณะที่พูดคิ้วของหลินมั่วก็ไม่สามารถสะกดกลั้นความโกรธที่อยู่ภายในใจของตัวเอง พลังความโกรธแค้นระหว่างคิ้วก็จับตัวกันทันที สายตาที่เย็นเยือกทำให้ไท่จื่อสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว!

เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความกลัว ต้องการให้การเคลื่อนไหวบนมือคงที่

ฉากที่ทำให้เขาหวาดกลัวไปจนถึงสิ้นหวังก็ได้เกิดขึ้นแล้ว หลังจากที่เขาเหนี่ยวไกปืนเขาก็เห็นประกายไฟสว่างขึ้นมาจากฝั่งตรงข้าม

เดิมทีเงาร่างคนที่อยู่ห่างไปสิบกว่าเมตร จู่ๆก็วิ่งพุ่งเข้ามาตรงหน้าเขา

“แก...”

ในเวลาเดียวกันนั้นม่านตาของเขาก็ขยายใหญ่ขึ้นหลายเท่าในชั่วพริบตา วินาทีต่อมาท่าทางของบาเลสก็แข็งทื่อโดยสมบูรณ์ โดยยังคงท่าทางหวาดกลัวอย่างยิ่งเอาไว้อยู่

หลังจากที่ลูกน้องโดยรอบได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว ทหารรับจ้างส่วนหนึ่งก็หันกระบอกปืนทันที

และสิ่งที่พวกเขาเห็นมีแค่เงาร่างคนยืนอยู่ที่ตรงตำแหน่งที่รองหัวหน้าอยู่เงียบ ๆ

หลังจากที่หนึ่งในนั้นเปิดวิทยุสื่อสาร สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

“แย่แล้ว หัวหน้าบาเลสถูกโจมตี”

เมื่อสิ้นเสียงพูดกระสุนจำนวนมากมายกระหน่ำกราดเข้ามา