หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3018

ตอนเช้าวันที่สอง!

พระอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆ ลอยขึ้น หยดน้ำค้างขับดุนให้ต้นไม้ยิ่งเขียวขจี ภายใต้แสงแดดที่สาดส่อง ทำให้ทั่วทั้งภูเขาสว่างวาววับ

หลินมั่วเนื่องจากเป็นห่วงภรรยา เขานอนไม่หลับทั้งคืน พิงหัวเตียงอยู่เงียบๆ จับฝามือที่ที่เรียวยาวของเธอ เฝ้าอยู่ไม่ห่างแม้แต่ก้าวเดียว

ตอนที่เขาเตรียมจะพิงหัวเตียงงีบหลับนั้น ร่างกายของสวี่ปั้นซย่าสั่นอย่างเห็นได้ชัด เม็ดเหงื่อเล็กๆผุดอยู่ตรงหน้าผากของเธอ

“หลินมั่วช่วยฉันด้วย!”

ภายใต้เสียงที่ดูออดอ้อนนั้น สวี่ปั้นซย่าลืมตาทั้งสองข้างตื่นขึ้นมาในทันใด

“เป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ”

หลินมั่วยื่นมือ จัดปอยผมที่เปียกชื้อตรงหน้าผากของเธอ แล้วถามด้วยความห่วงใย

หลังจากสวี่ปั้นซย่าได้สติ เมื่อมั่นใจว่าตัวองแค่ฝันไป ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเริ่มน้ำตาซึมขึ้นมา

“ฉันคิดถึงคุณ สามี ฉันกลัวจังเลยค่ะ!”

พูดจบเธอมุดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของหลินมั่ว มือทั้งสองข้างกอดสามีของตัวเองอย่างแน่น

คำพูดที่เรียบง่ายแต่กลับอบอุ่นมาก!

เธอในเวลานี้เหมือนสาวน้อยที่ตกใจอย่างสิ้นเชิง มีเพียงแนบติดกับแผ่นอกของสามีถึงจะเติมเต็มความรู้สึกปลอดภัยได้เต็มที่

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือกอดภรรยา “ไม่ต้องกลัวๆ เป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น”

“และผมก็อยู่ตรงนี้ ถ้าภูตผีปีศาจตัวไหนกล้าเข้าใกล้คุณแม้ครึ่งก้าว ผมจะฟันมันให้ตายด้วยกระบี่เล่มนี้!”

“เด็กดี! ไม่ต้องกลัว สามีอยู่ที่นี่นะ!”

เขาพูดปลอบใจ พลางลูบหลังของภรรยาเบาๆ

หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง ความรู้สึกตื่นตกใจของสวี่ปั้นซย่าค่อยๆ คงที่อย่างช้าๆ

“ฉันฝันร้าย ในฝันมีดอกบัวสีแดงน่ากลัวดอกหนึ่ง ดูดเลือดของฉันไม่หยุด”

“ฉันพยายามดิ้นรน แต่ดอกบัวแดงเหมือนกับติดมือของฉันเลย สะบัดยังไงก็ไม่หลุด”

“และฉันยังฝันถึง ดอกไม้กินคนหลายหน้าไล่ตามฉัน...”

หลินมั่วไม่พูดต่อ ได้แต่ฟังภรรยาเล่าฝันร้ายของตัวเองอย่างเงียบๆ

และเขารู้ว่าดอกบัวแดงนั่นได้เกิดขึ้นจริง แต่เนื่องจากความตื่นตระหนกของภรรยา ต่อมาจึงสลบไปอีกครั้ง ดังนั้นจึงมองทุกอย่างเป็นแค่ความฝัน

สามีภรรยาสองคนสวมกอดกันอยู่อย่างนี้ คนหนึ่งพูดคนหนึ่งฟัง ดูอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความรัก!

ทว่าความอบอุ่นเช่นนี้กลับถูกทำลาย เพราะการมาถึงของไท่จื่อ ตัวยังไม่เดินเข้ามาในบ้านหญ้าคาเขาก็ร้องตะโกนเสียงดังขึ้นมาแล้ว

“ไอ้หมา นายเปลี่ยนไปแล้วเหรอ ตอนนี้แม้แต่ฉันก็กล้าล้อเล่น!”

“พี่ใหญ่เข้าใจผิดใหญ่แล้ว ผมจะกล้าได้ยังไง

อ้อใช่ เมื่อครู่ผมรู้ข่าวที่สุดยอดมาเรื่องหนึ่ง!”

หลินมั่วไม่ได้พูดต่อ แต่เลิกคิ้วบอกให้เขาพูดต่อ

“เมื่อครู่ผมไปที่ถงจวินมารอบหนึ่ง เขตแดนศิลปะการต่อสู้ของไอ้หมอนั่นกับลูกศิษย์ของเขาพุ่งทะยานแล้ว!”

“และผมยังได้ยินพวกเขาพูดว่า เมื่อคืนก่อนพวกเขาเห็นแสงแก้วเก้าสายหนึ่ง ลูกศิษย์คนใหม่ที่เพิ่งเข้ามามีความสามารถที่ก้าวกระโดดมาก”

“พี่คิดว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์เก็บซ่อนความลับไว้ใช่หรือไม่!”

พอพูดจบสีหน้าของหัวขโมยปรากฏอยู่ในแววตาของเขา

หลินมั่วรู้เรื่องภายใน เมื่อเห็นลักษณะท่าทางของหัวขโมยของไท่จื่อ เขาอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาขาวใส่หนึ่งที

“อย่ามัวคิดเรื่องไร้สาระ อยากเจอโอกาสแบบนี้ต้องรออีกหนึ่งร้อยปี!”

ไท่จื่อคิดว่าหลินมั่วกำลังหัวเราะเยาะเขา!

ไฉนเลยจะรู้ว่าหลินมั่วพูดเรื่องจริง!