หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3053

เมื่อเห็นศัตรูหายตัวไป ซย่าหลันก็ขมวดคิ้ว สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

“เจ้านายระวัง!”

แต่คำเตือนของเธอช้าไปก้าวหนึ่ง

หญิงสาวที่หายตัวไปปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เธออยู่ด้านหลังเหวินเฉียงแล้ว พร้อมกับเล็บที่เเหลมคมเหมือนใบมีดแตะที่ท้ายทอยของเขา

ซย่าหลันกัดฟัน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเเค้น

“สามหาว ถ้าเธอกล้าแตะต้องเจ้านายแม้แต่ปลายเส้นผม ฉันเอาเธอตายทั้งตระกูลแน่!”

พูดจบนิ้วมือที่จับมีดของเธอก็ซีดเผือดและบิดเบี้ยวไปด้วยแรงกด

เมื่อเทียบกับความตึงเครียดและความกังวลของเธอ เหวินเฉียงกลับดูใจเย็นมาก สีหน้าของเขายังคงสงบ

เขายกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้สาวใช้ว่าไม่เป็นไร จากนั้นจึงพูดอย่างใจเย็นว่า “เธอเป็นพวกของใคร”

ผู้หญิงข้างหลังหัวเราะคิกคัก “คุณเหวินเฉียง ชีวิตของคุณอยู่ในมือของฉันนะ”

พูดพลางริมฝีปากสีแดงเซ็กซี่ก็ประชิดมาที่ข้างหูของเหวินเฉียง

“คุณไม่กังวลเหรอ”

มีร่องรอยของการล่อลวงในน้ำเสียงแผ่วเบา

การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ซย่าหลันโกรธและตัวสั่นเทิ้มยิ่งขึ้น

แต่วินาทีต่อมา จู่ๆสีหน้าของเหวินเฉียงก็เคร่งขรึม สายลมพัดผ่านใต้ฝ่าเท้าเล็กน้อย

หญิงแปลกหน้าตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ ยกมือขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพื่อจับเหวินเฉียง แต่เธอก็ช้าไปหนึ่งก้าว

“ฉันจะไม่ถามเป็นครั้งที่สาม เธอเป็นใครกันแน่”

สองมือของเหวินเฉียงกอดอก น้ำเสียงดูไม่มีความอดทนเล็กน้อย

เวลานี้หญิงแปลกหน้ามีเหงื่อเย็นๆปรากฏอยู่บนหน้าผากเช่นกัน

ลงมือไวมาก!

หญิงสาวรีบตั้งสติคืนมาและพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า “มิเสียแรงที่เป็นคนที่ท่านหัวหน้าใหญ่ของตระกูลฉันให้ความสำคัญ!”

“นี่คือที่อยู่ ตอนสองทุ่มหวังว่าคุณจะไม่มาสายนะคะ!”

เหวินเฉียงอึ้งไปชั่วครู่ รับนามบัตรมา ขณะเดียวกันหญิงเเปลกหน้าก็หายไปต่อหน้าต่อตา

“ไม่ต้องตามไป! ปล่อยเธอไปเถอะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ขออภัยขออภัย!”

ยังไม่ทันเห็นคนเสียงก็ดังมาก่อน

ใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน ร่างลึกลับปรากฏตัวขึ้น พุ่งผ่านกิ่งก้านต้นไม้ และลงจอดอย่างนิ่มนวลในสวน

เบื้องหน้า เห็นชายสี่คนสวมหน้ากากดำยืนนิ่งมองเก้าอี้ที่ทำจากหวายอย่างมั่นคง แม้จะมองไม่เห็นใบหน้า แต่จากพลังที่แผ่พุ่งออกมา ก็พอจะรู้ได้ว่าทั้งสี่คนนี้มีพลังที่แข็งแกร่งมาก

โดยเฉพาะความเร็วที่ว่องไวราวกับวิญญาณร้าย แม้แต่เหวินเฉียงก็ยังรู้สึกทึ่ง

บนเก้าอี้มีชายวัยกลางคนหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งนั่งอยู่ สิ่งที่ทำให้เหวินเฉียงสงสัยมากที่สุดคือชายคนนี้ไม่มีพลังทางจิตวิญญาณใดๆเลย มองจากภายนอกแล้ว ชายคนนี้ดูเหมือนคนธรรมดาที่หาได้ทั่วไป

เพียงแต่ใบหน้าของชายคนนี้เหวินเฉียงรู้สึกคุ้นเคยอยู่บ้าง

“ขอบคุณคุณเหวินเฉียงที่ให้เกียรติ ผมติงเหลียงจู้!”

เหวินเฉียงสีหน้าเปลี่ยน ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจทุกอย่าง แต่เพียงชั่วพริบตาเขาก็กลับมาสงบดังเดิม

“คิดไม่ถึงว่าบุคคลที่แปลกแยกของตระกูลติงที่โด่งดัง จะสามารถซ่อนตัวได้แนบเนียนขนาดนี้!”

สำหรับติงเหลียงจู้ เหวินเฉียงก็เคยได้ยินชื่อมาบ้าง แต่ไม่เคยสนใจเขาเลย

คิดไม่ถึงว่าตัวเองจะถูกทำให้เข้าใจผิดด้วย