หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3063

ยิ่งหลินมั่วแสดงท่าทีนิ่งเฉย อู๋เต้าอี้ยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

หากเป็นการต่อสู้เขายังพอมีความมั่นใจที่จะต่อสู้กับหลินมั่วจนตัวตาย

แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เขารู้สึกราวกับเป็นลูกแกะที่รอการเชือด

ก่อนหน้านี้เขาเคยตะโกนข่มขู่ไว้มากมาย แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัวจนตัวสั่น

“นายมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไร!”

อู๋เต้าอี้ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ก่อนที่หลินมั่วจะทันได้อ้าปากพูด ไท่จื่อที่อยู่ข้างๆก็เกาหูอย่างรำคาญ

“ไอ้แก่ แกพูดเสียงดังเกินไป เบาหน่อยได้ปะ

แล้วก็เอาปืนของเล่นนั่นออกไปให้พ้นๆหน้าฉันด้วย ความอดทนฉันมีขีดจำกัด”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ อู๋เต้าอี้และน้องสามของเขา ต่างก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป นิ้วมือของพวกเขาขยับไปแตะไกปืนโดยไม่รู้ตัว

“เหอะเหอะ สมัยนี้ ยังมีคนไม่รู้จักประมาณตน ไม่ฟังคำเตือน!”

สิ้นเสียงพูด สีหน้าของอู๋เต้าอี้ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

ไท่จื่อที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาเมื่อครู่ กลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในพริบตา

และเมื่อไท่จื่อปรากฏตัวอีกครั้ง เขาก็ปรากฏตัวตรงหน้าลูกน้องที่เพิ่งรายงานข่าวไปเมื่อครู่

“แกคิดจะทำอะไร”

เมื่อลูกน้องเห็นชายแปลกหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น สองขาก็รู้สึกอ่อนแรงจนแทบทรุด

ไท่จื่อไม่พูดพล่ามทำเพลง คว้าคอเสื้อของลูกน้องขึ้นมา ยกมือขึ้นตบมันสองบ้องหู

เพี๊ยะ!เพี๊ยะ!

เสียงดังก้องไปทั่วห้องหนังสือ!

ส่วนพวกลูกน้องนั่น เวลานี้ตาพร่ามัว รู้สึกราวกับโลกหมุนรอบตัวเอง

ไท่จื่อยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “นายจะฟังคำเตือนไหม”

ลูกน้องอยากร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา ถึงแม้จะงงมาก แต่เมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย ก็พยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง

แต่ไท่จื่อไม่ได้คลายมือ “ไม่พูด? งั้นแกไม่ยอมฟังซินะ!”

ยกมือขึ้นตบบ้องหูอีกสองฉาด

อู๋เต้าอี้มองดูฉากนี้ ก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังข่มขู่

ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมเขาตะโกนว่า “บังอาจ กล้าทำร้ายคนของตระกูลอู๋เรอะ!”

เมื่อพูดจบสายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ที่น้องสามของอู๋เต้าอี้

เมื่อน้องสามสังเกตุเห็นรอยยิ้มที่แปลกประหลาดของไท่จื่อ เขาก็รู้สึกเย็นวาบไปทั่วสันหลัง

ขณะที่อู๋เต้าอี้ที่อยู่ข้างๆยังคงแสดงท่าทีดื้อรั้น

“พวกเราตระกูลอู๋เป็นคนหัวแข็ง ต่อให้แกฆ่าฉัน…ฮือฮือฮือ!”

ทันใดนั้นขณะที่เขากำลังโอ้อวดอยู่ น้องสามก็โยนปืนลงกับพื้น แล้วหันมาปิดปากอู๋เต้าอี้ทันที

พี่ใหญ่ของผม ถ้ายังแหกปากอีก ฉาดต่อไปก็เป็นผมโดนแล้วล่ะ

“พี่ใหญ่ รู้จักผ่อนปรนบ้าง ชีวิตยังอีกยาวไกล”

“ลูกผู้ชายอีกสิบปีแก้แค้นก็ยังไม่สาย อดทนไว้สักวันยังมีโอกาส”

ตอนนี้น้องสามพูดทุกคำปลอบโยนที่เขาคิดได้หมดแล้ว

“พี่ใหญ่ถ้ายังไงพวกเราฟังที่พวกเขาพูดก่อนเถอะ!”

อู๋เต้าอี้ถูกคนปิดปาก ทันใดนั้นก็ไม่พอใจ แต่เมื่อเขาหันไปมองลูกน้องที่ถูกตีจนหัวเละหน้าเละที่ประตู แล้วหันไปมองไท่จื่อที่กำลังยืดเส้นยืดสายเตรียมพร้อม

จู่ๆอู๋เต้าอี้ก็รู้สึกว่า สิ่งที่น้องสามพูดก็ดูเหมือนจะมีเหตุผลอยู่เหมือนกัน