หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3064

หลังจากอู๋เต้าอี้ลังเลอยู่สองวินาที ก็ตัดสินใจวางปืนลงและนั่งลงอย่างเชื่อฟัง

หลินมั่วเริ่มพูดอีกครั้งตรงเข้าประเด็น

“เหล่าอู๋ ได้ยินมาว่าในมือนายมีสินค้าที่ขายยากอยู่ชุดหนึ่ง!”

อู๋เต้าอี้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “นายก็หมายปองของพวกนี้ด้วยเหรอ”

“ถูกต้อง!”

ทันทีที่หลินมั่วพูดจบ อู๋เต้าอี้ก็ลุกขึ้นยืน

นายอย่าฝันหวาน!”

หืม?

ตอนนี้หลินมั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นท่าทางของอีกฝ่ายเหมือนพร้อมที่จะสู้

“หัวหน้าอู๋ ดูเหมือนพวกเราไม่มีความแค้นที่ลึกซึ้งต่อกันนี่!”

อู๋เต้าอี้ตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “ไม่มี!”

“งั้นก็แสดงว่านายดูถูกฉันคนแซ่หลิน”

หลินมั่วเลิกคิ้วขึ้น หันไปมองไท่จื่อด้วยสายตาที่สื่อความหมาย ไท่จื่อที่เตรียมพร้อมอยู่แล้ว ยิ่งได้กำลังใจจากหลินมั่ว เขาก็อดไม่ได้ที่จะระเบิดพลังออกมา!

เขาเหวี่ยงแขนออกไป ในพริบตาเดียวเขาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอู๋เต้าอี้

ด้วยท่าทาง และวิธีที่เหมือนเดิม

เพี๊ยะเพี๊ยะ!

สองเสียงที่ดังสนั่นของหูที่ถูกตบ

น้องสามที่อยู่ข้างๆมองดูด้วยความโกรธแต่ไม่กล้าพูดอะไร ร่างกายค่อยๆถอยออกไปด้านหลังอย่างช้าๆ

ช่างโหดร้าย ช่างสยดสยอง ช่างรุนแรง!

พี่ใหญ่ดูแลตัวเองด้วยนะ!

หลังจากตบอู๋เต้าอี้จนมึนงง ไท่จื่อก็ลากตัวเขาขึ้นมา

“ไอ้แก่ ฉันจะถามแกเป็นครั้งสุดท้าย ว่าแกจะขายสินค้าพวกนี้หรือไม่ขาย”

“แกวางใจ ฉันไท่จื่อทำงานยึดหลักธรรมะนำหน้า”

เขาพูดพลางบิดแขน กล้ามเนื้อสองหัว กล้ามเนื้อสามเหลี่ยม กล้ามเนื้อแขนส่วนหน้า และกล้ามเนื้ออื่นๆบนแขนข้างนั้นดูเหมือนจะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ แวบๆยังเห็นเป็นรูปตัวอักษรธรรมะที่สลักอยู่บนกล้ามเนื้อ!

“พวกแกอย่าได้คิด ฉันอู๋เต้าอี้ต่อให้ต้องตาย ต่อให้ต้องเอาสินค้าพวกนี้ทิ้งลงทะเลก็จะไม่มีทางยกให้พวกแกเด็ดขาด…”

เขาพูดไปเรื่อยๆจนกระทั่งเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“รอเดี๋ยว!”

เตรียมง้างมือตบอีกสองที!

“เดี๋ยวเดี๋ยว เดี๋ยวเดี๋ยว ฉันขายฉันขาย! มีราคาพิเศษ!”

เนื่องจากแก้มของเขาได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย อู๋เต้าอี้ก็รู้สึกเจ็บแสบไปทั่วใบหน้า แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมาได้ ยิ้มจนดูน่าเกลียดกว่าร้องไห้เสียอีก!

หลังจากไท่จื่อวางมือลง

อู๋เต้าอี้ก็วิ่งไปหาหลินมั่วด้วยความตื่นเต้น มือของเขาถูไปมาอย่างตื่นเต้นไม่หยุด

“คุณชายหลิน นายน้อยหลิน ไม่ทราบว่าคุณต้องการซื้อเท่าไรครับ!”

หลินมั่วเลิกคิ้วแล้วเหลือบมองเขานิดนึง พูดเนิบๆว่า “ทั้งหมด!”

“หะ?”

“คุณชายหลิน คุณท่านหลิน คุณพูดจริงหรือขอรับ”

“นายคิดว่าไงล่ะ!”

ตอนนี้หลินมั่วเริ่มหงุดหงิดแล้ว ดูเหมือนตาเฒ่านี่จะพูดมากเกินไป

อย่างไรก็ตามอู๋เต้าอี้รู้สึกดีใจสุดๆในตอนนี้!

แม้ว่าแก้มของเขาจะเจ็บแต่รอยยิ้มของเขาก็เกือบฉีกไปถึงใบหู