หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3067

จาเทอร์ว่านหลิวเข้าใกล้ห้องสมุดของพระราชวัง ทหารยามก็เข้ามาขวางเขาไว้ ตรวจค้นร่างกายของเขาอย่างละเอียดและไม่พบอาวุธใดๆจึงปล่อยเขาผ่านไป

ในตอนนี้สุขภาพของกษัตริย์ย่ำแย่ลง มาตรฐานการรักษาความปลอดภัยจึงเข้มงวดขึ้นมาก

“ฝ่าบาทกระหม่อมจาเทอร์ว่านหลิวขอถวายคำนับฝ่าบาทพะยะค่ะ!”

“เข้ามาเถอะ!”

จาเทอร์ว่านหลิวเดินเข้ามาในห้องสมุดแล้วชำเลืองมองดูกษัตริย์เพียงแวบเดียว โดยไม่กล้าที่จะจ้องนานนัก

เวลาเพียงไม่กี่วัน ร่างกายของกษัตริย์ที่พอดูดีขึ้นบ้างกลับดูอ่อนแอลงไปอีก

“ขุนนางที่รัก มานั่งข้างๆฉันซิ!”

จาเทอร์ว่านหลิวรู้สึกงง แต่กษัตริย์ก็ทรงมีรับสั่ง เขาจึงทำได้แค่เชื่อฟัง

“ขุนนางที่รัก ท่านติดตามฉันมาหลายปีแล้วซินะ!”

“ทูลฝ่าบาท สี่สิบเอ็ดปีสี่เดือนแล้วพะยะค่ะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ท่านจำได้แม่นยำจริงๆ!

ฉันจำได้ว่าตอนยังเด็ก ท่านชอบตามหลังฉันไปที่ไหนๆ แต่ทุกครั้งท่านก็ร้องไห้ขี้มูกโป่ง!”

จาเทอร์ว่านหลิวส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ตอนนั้นกระหม่อมยังเด็กไม่เข้าใจอะไรเลย รู้แค่ว่าถ้าตามฝ่าบาทไปจะได้กินขนม”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ในใจของจาเทอร์ว่านหลิวไม่มีความรู้สึกหวนอดีตใดๆ มีเพียงความกระวนกระวายใจและหวาดกลัว

หลังจากที่กษัตริย์เริ่มพูดคุยด้วยอารมณ์แบบนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่

แต่ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันเขาไม่มีทางเลือกอื่น!

“ท่านฉลาดมาก!”

เจียหยวนที่หนึ่งพูดจบก็เงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความทรงจำและความโศกเศร้า

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ขุนนางที่รักได้ช่วยฉันมากมาย ฉันมีวันนี้ได้ก็เพราะท่านมีบทบาทสำคัญ!

คิดดูแล้วก็ติดค้างท่านมากมายเหลือเกิน”

“วันนี้ฉันก็ใกล้จะสิ้นลมหายใจแล้ว ท่านยังมีความปราถนาสิ่งใดบ้างบอกฉันมาเถิด ฉันจะชดเชยให้ท่าน!”

เมื่อได้ยิน จาเทอร์ว่านหลิวก็สั่นเทาไปด้วยความหนาวเหน็บ

ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาคือใคร เขาคือกษัตริย์ และก่อนได้รับบาดเจ็บ เขายังเป็นปรมาจารย์ผู้เก่งกาจที่โด่งดังไปทั้ว

เมื่อชายเช่นนี้แสดงความเปราะบางต่อหน้าข้าราชบริพาร แสดงว่าเขากำลังวางแผนอะไรที่ยิ่งใหญ่

ทุกคนสามารถอ่อนแอได้ แต่เขาไม่ใช่

ทันใดนั้น จาเทอร์ว่านหลิวก็ลุกขึ้นยืนและนั่งคุกเข่าลงกับพื้นต่อหน้ากษัตริย์

เสียงที่ดังขึ้นซ้ำๆ กระตุ้นให้จาเทอร์ว่านหลิวควบคุมตัวเองไว้

อย่างไรก็ตามเขารู้ดีว่า ถ้าตัวเองเอ่ยเรื่องนี้ออกมาก็ต้องตาย

เรื่องราชวงศ์นั้น ข้าราชบริพารอย่างเขาจะไปตัดสินใจได้อย่างไร!

จาเทอร์ว่านหลิวจึงกัดฟันแน่น ยับยั้งความคิดที่น่ากลัวในหัวของเขาไว้

หลังจากความเงียบที่ยาวนานเสียงถอนหายใจของเจียหยวนที่หนึ่งก็ดังขึ้น ทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้ลง!

“เรื่องแม่ของเจียเถิงอวิ๋นไห่ ท่านบอกเขาแล้วใช่ไหม!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของจาเทอร์ว่านหลิวก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เจียเถิงอวิ๋นไห่คือชื่อจริงของจาเทอร์ไป๋หา!

เดิมทีเขาคิดว่าจะปิดบังเรื่องนี้ไว้ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะหนีสายตาของกษัตริย์ไปไม่ได้

“กระหม่อมสมควรตาย เรื่องนี้เจ้าชายสี่เจียเถิงอวิ๋นไห่เริ่มสงสัยแล้ว

กระหม่อมกลัวว่าเขาจะไปตามหาความจริงด้วยตัวเอง และนำอันตรายมาสู่ตัวเอง ได้แต่ต้องบอกความจริง!”

เจียหยวนที่หนึ่งกุมขมับ มองดูเพื่อนสมัยเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขา สีหน้าของเขาก็ค่อยๆมืดลง!