หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3086

หัวหน้าทีมมองดูบาดแผลที่สมานกันอย่างรวดเร็ว กลายเป็นเหมือนเดิมในพริบตา

มีเพียงรูขาดบนเสื้อผ้าเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บ

“แก…แก…ไม่ใช่มนุษย์! เอ่อ…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลินมั่วใช้มือคว้าคอของหัวหน้าทีมไว้

วินาทีต่อมา กำปั้นก็ระเบิดทันที

เหมือนแตงโมที่ถูกบดขยี้ หัวของหัวหน้าทีมระเบิดต่อหน้าต่อตาเหล่าทหาร

โพล๊ะ!

ฉากอันโหดร้ายที่เกิดเหตุ ทำให้หลายคนอาเจียนออกมา

แต่หลินมั่วไม่มีอาการสะเทือนใจ

ตรงกันข้าม ดวงตาของเขาเปล่งประกายความตื่นเต้น

“ทุกคนวิ่งเร็ว! มันไม่ใช่มนุษย์ มันคือปีศาจ”

หลังจากเสียงกรีดร้องดังขึ้น ทุกคนก็พยายามหนีไปให้ไกลที่สุด แต่พวกเขาก้าวไปได้แค่ไม่กี่ก้าว เข็มเงินขนาดเล็กก็พุ่งทะลุหัวของพวกเขา

ทีละคนทีละคน ติดต่อกันและเริ่มทรุดลงไปกับพื้น

เวลานี้หลินมั่วเหมือนดั่งยมฑูต ทุกสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏต่อสายตา ล้วนตกเป็นเหยื่อการสังหารของเขา

ทางด้านจาเทอร์ว่านหลิว ได้รอคอยคำตอบจากคำสั่งของตัวเองอยู่นาน

แต่กองกำลังที่ซุ่มโจมตีในป่า กลับไม่มีสัญญาณเคลื่อนไหวใดๆ

ความกระวนกระวายเริ่มก่อตัวขึ้นในใจของเขาแล้ว

“ไปถามความคืบหน้าของหน่วยสี่สิบสี่มา!”

ไม่นานหลังจากนั้น รองผู้บัญชาการที่ถูกส่งไปรายงาน กลับมาภายในค่ายของจาเทอร์ว่านหลิวอย่างรีบร้อน

“ท่านครับ แย่แล้ว หน่วยสี่สิบสี่ถูกกำจัดจนสิ้นซาก!”

“อะไรนะ”

ปฏิกิริยาแรกของจาเทอร์ว่านหลิวคือ เป็นไปไม่ได้!

สมาชิกกว่าร้อยคนถูกโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัว ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกเขาจะตายเรียบโดยไม่มีข่าวคราวใดๆเลย

“ส่งคนไปตรวจสอบที่เกิดเหตุ!”

เมื่อหน่วยทหารเพิ่มเติมมาถึง บริเวณนั้นกลับเงียบสงัด

ศพเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายไปทั่ว ชิ้นส่วนร่างกายที่ขาดวิ่นกระจายอยู่ทุกหนแห่ง บนกิ่งก้านของต้นไม้ยังมีเครื่องในที่เปื้อนเลือดห้อยอยู่

“ฆ่าซิ มีเพียงการฆ่าจึงจะเป็นวิถีแห่งศิลปะการต่อสู้ของเจ้า”

เงาสะท้อนในน้ำพูดพร้อมกับกางแขนออกอย่างน่าอัศจรรย์

“อ๊าก ออกไปให้พ้นหน้าฉัน!”

หลังจากหลินมั่วได้ยินเสียงล่อลวงนี้ ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน เขาใช้มือทั้งสองข้างกดหน้ากากที่ติดแน่น พยายามจะถอดมันออก

อย่างไรก็ตามหน้ากากผีหลานหลิงดูเหมือนจะติดอยู่กับเนื้อหนังของเขา ไม่ว่าเขาจะพยายามใช้แรงสักแค่ไหน หน้ากากผีหลานหลิงก็ไม่มีวี่แววว่าจะขยับเขยื้อน

เวลานี้เสียงล่อลวงก็ดังขึ้นในหัวของเขาอีกครั้ง

“ยอมแพ้เถอะ เจ้าต้องการพลังที่มากขึ้นโดยอาศัยฉัน เพราะอะไรยังจะทิ้งฉันล่ะ”

“ฉันสามารถทำให้เจ้าแข็งแกร่งขึ้นได้ ฉันสามารถทำให้เจ้ายืนอยู่บนจุดสูงสุดของโลก มาเถอะโอบกอดฉันไว้”

ความชัดเจนเล็กน้อยในดวงตาของหลินมั่วเริ่มเลือนหายไป

ขาเริ่มเดินลงน้ำไปอย่างควบคุมไม่อยู่

เมื่อปลายเท้าของเขาสัมผัสกับผิวน้ำ ทันใดนั้นดาบไท่อาในมือของหลินมั่วก็สั่นขึ้นมาอย่างรุนแรง

พลังดาบสั่นสะเทือน ต้นไม้ใบหญ้าโดยรอบถูกตัดขาดเป็นสองท่อนทันที