หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3127

หลินมั่วรีบไปประคองโยวหลีขึ้นมา หัวหน้าผู้นี้ดีกับเขาขนาดนี้ เขาจะมาโกรธเคืองชายชราผู้นี้เพราะเรื่องแค่นี้ไม่ได้

หลินมั่วชำเลืองมองไปรอบๆเห็นเหล่าผู้อาวุโสหลายคน หลินมั่วพูดเสียงดังก้อง

“ผู้อาวุโสทุกท่าน ผมหลินมั่วไม่โทษที่พวกคุณคิดเช่นนี้ ผมกลับชื่นชมพวกคุณเสียด้วยซ้ำ แต่พวกคุณไม่ควรบีบบังคับหัวหน้าเผ่า ไม่ควรให้คนอื่นมาใช้ประโยชน์!”

เสียงของหลินมั่วเหมือนกับฝ่ามือที่ตบไปบนหน้าของเหล่าผู้อาวุโส ทำให้พวกเขาต้องก้มหน้าด้วยความละอายใจ

“ทหารองครักษ์ขนนกอยู่ที่ไหน!”

ทันใดนั้น ทหารจำนวนหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดเกราะอันสวยงามก็ออกมาจากมุมต่างๆ ยืนเรียงแถวอยู่ด้านหลังหลินมั่ว

ชุดพรางสีน้ำตาล เสื้อเกราะกันกระสุนเหล็กหนักสิบกิโลทั้งด้านหน้าและด้านหลัง ขาถูกพันด้วยใบมีดสั้นที่สามารถดึงออกได้ทุกเมื่อ ถือปืนที่พัฒนาขึ้นใหม่ล่าสุด สะพายปืนพกไว้ที่เอว สะดวกสำหรับการต่อสู้ระยะประชิด

ตัวอักษรขนาดใหญ่ขนนกที่ด้านหลังบ่งบอกถึงสถานะของพวกเขา ทหารองครักษ์ส่วนตัวที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของหลินมั่ว นั่นคือองครักษ์ขนนก

ทหารทุกคนในกองทัพนี้ล้วนผ่านการคัดเลือกและฝึกฝนอย่างเข้มข้นมาแล้ว

หลินมั่วทุ่มเทอย่างมากกับการฝึกฝนพวกเขา พวกเขาได้รับยาสมุนไพรนาๆชนิด ยาอาบที่ไม่เคยขาด แต่ละคนล้วนเก่งกาจไม่แพ้ทหารของจักรพรรดิ์

“ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!”

เสียงตะโกนรบที่น่าสะพรึงกลัวดังก้องจากทหารองครักษ์ขนนกหนึ่งหมื่นคน ทว่าแค่หนึ่งหมื่นคนพลังเทียบเท่ากองทัพหลายแสนคน

“ทหารองครักษ์ขนนก บุกตะลุยไปพร้อมฉัน!”

หลินมั่วเดินอยู่หน้าสุด ตอนนี้เขาคือจิตวิญญาณของกองทัพ พลังของเขาในระดับปรมาจารย์แผ่ออกมาอย่างเต็มที่ หน้ากากปีศาจหลานหลิงคุกเข่าลงอีกครั้ง

พลังรบที่ไม่มีที่สิ้นสุดแผ่ออกมาจากหลินมั่ว ราวกับว่ามีวิญญาณมากมายอยู่เบื้องหลังเขา

กวนเยียยืนรออยู่ด้านนอกภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา เขาไม่เชื่อว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาจะกล้าเสี่ยงต่อการสูญสิ้นเพื่อปกป้องหลินมั่ว

นายร้อยแห่งประเทศว่านเซี่ยงคนหนึ่งสติแตก ใช้ปืนยิงใส่ทหารองครักษ์ขนนกอย่างบ้าคลั่ง ทว่าสิ่งที่ได้มาคือมีดที่ตัดคอเขา

ทหารองครักษ์ขนนกเอื้อมมือเข้าไปในท้องของตัวเอง บีบกระสุนออกจากร่างกาย บาดแผลหายสนิทอย่างรวดเร็ว และเขาก็กลับไปต่อสู้กับศัตรูอีกครั้ง

ทหารองครักษ์ขนนกหนึ่งหมื่นคนของหลินมั่ว เป็นทหารที่ไม่มีวันตาย พวกเขาไม่กลัวการโจมตี มุ่งหน้าเข้าไปก็คือโจมตี คิดหนีเรอะ ได้กินกระสุนฉันแน่

ทหารองครักษ์ขนนกหมื่นกว่าคนแยกกันต่อสู้โดยสิ้นเชิง หนึ่งคนสามารถฆ่าได้สี่ห้าคน โดยไม่มีโอกาสได้ใช้รถถังหรืออาวุธหนักเลย

กวนเยียมองดูสภาพการต่อสู้ที่โหดร้าย เขาเอื้อมมือไปลูบเกราะอ่อนและดาบพันลับที่เอว ความหวาดกลัวในใจของเขาจึงค่อยๆสงบลง

“หลินมั่ว แกคิดจะขัดขวางธุรกิจต้นเยี่ยม่าน แกยังอ่อนประสบการณ์ ตอนนั้นที่แม่แกคลอดแกคงรีบงัดแกออกมาก่อนกำหนดใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลินมั่วที่สวมหน้ากากปีศาจหลานหลิงจ้องกวนเยียเขม็ง เขาย่างเท้าอย่างรุนแรง ด้วยพลังวิญญาณอันยิ่งใหญ่ทั่วสรรพร่าง แล้วพุ่งไปโจมตีกวนเยีย

ตอนที่กวนเยียสังเกตุเห็นหลินมั่วกำลังเข้ามาโจมตี ก็รีบชักดาบพันลับออกจากเอว แสงแดดส่องลงบนดาบ สะท้อนแสงแวววาว