หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3137

ร่างของทั้งคู่ค่อยๆเลือนหายไป สายลมพัดผ่าน รอยเท้าก็หายวับไปในพริบตา

บนยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา โยวหลีกำลังนั่งนิ่งอยู่ในกระท่อมไม้ไผ่ ลู่อิ่งก็ไม่ได้อยู่ข้างกาย

นับตั้งแต่รู้ว่าพวกเขาส่งหลินมั่วลงจากเขา ลู่อิ่งก็ไม่เคยปรากฏตัวต่อหน้าโยวหลีอีกเลย

“ฉันเป็นหัวหน้าเผ่าที่ไร้ค่าจริงๆนะ”

บนใบหน้าของโยวหลีเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ขมขื่น

ยอดเขาหนึ่งในหกยอดเขาศักดิ์สิทธิ์ของโลก เต็มไปด้วยผู้เชี่ยวชาญ ตำราลับมากมาย ถูกเรียกว่าผู้ดำรงอยู่ในภูเขา แต่เพียงเพราะคำพูดของคนอื่น ก็เกิดความขัดแย้งภายใน

แม้กระทั่งลูกสาวของเขาก็ไม่อยากพบหน้า

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาตั้งอยู่ระหว่างชายแดนสามประเทศของพันธมิตรต้าฉวี กัมพูชา ประเทศว่านเซี่ยง สามารถตั้งหลักปักฐานในดินแดนนี้โดยไม่ถูกขับไล่จากต่างประเทศ ก็เพราะรากฐานอันมั่นคงในภูเขาศักดิ์สิทธิ์

โยวหลีไม่ได้กลัวกองทัพนับล้านจากภายนอก แม้กระทั่งถ้าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาปล่อยพลังออกมาทั้งหมด รากฐานอันมั่นคงก็เพียงพอที่จะล้มล้างกองทัพนับล้านได้

แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเผ่าคือการสืบทอด หากศิษย์ ผู้อาวุโส รากฐานถูกทำลาย ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ก็คงจะสูญเสียและเสื่อมโทรมลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หากโยวหลีเป็นเพียงคนเดียว เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับหลินมั่ว แต่เขามีศิษย์หลายหมื่นคนและการสืบทอด โยวหลีจึงไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

“จิ๊บจิ๊บ!”

เสียงร้องของนกดังก้องจากขอบหน้าต่าง นกพิราบสีขาวตัวหนึ่งยืนอยู่บนขอบหน้าต่าง ดูง่วงนอนใต้เเสงแดดอย่างเห็นได้ชัด

โยวหลีมองนิ่ง นกพิราบตัวนั้นมีจดหมายผูกอยู่ที่ขา โยวหลีรีบลุกขึ้น เดินไปแกะจดหมายออก

เขาแกะจดหมายที่ปิดผนึกไว้ออก เปิดกระดาษที่ม้วนอยู่ภายใน สายตาของโยวหลีก็ค่อยๆผ่อนคลาย และในที่สุดก็หัวเราะออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่โยวหลีหัวเราะได้ในรอบหลายวัน

นับตั้งแต่หลินมั่วนำทัพออกไปเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาก็รู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลา

ลู่อิ่งหลีกเลี่ยงเขายิ่งทำให้โยวหลีพ่อแก่ๆคนนี้ยิ่งละอายใจ

วันนี้จดหมายจากหลินมั่วทำให้โยวหลีรู้สึกโล่งใจขึ้นมา

โยวหลีรู้สึกไร้ทางออกแล้วกุมขมับตัวเอง นกตัวนี้พูดภาษาคนไม่ได้ แล้วหลินมั่วพูดสื่อสารกับมันยังไง

ภาพของนกพิราบและหลินมั่วจ้องตากันและสื่อสารกันอย่างดุเดือดค่อยๆปรากฏขึ้นในใจของโยวหลี

นกพิราบ “จิ๊บจิ๊บ (อย่างน้อยต้องหนอนห้าสิบตัว)”

หลินมั่ว “จิ๊บจิ๊บ (เจ้าช่างกล้าต่อรองจริง ห้าสิบตัวนี่ฉันจ้างนกตัวใหญ่ที่สุดได้แล้ว!)”

นกพิราบ “จิ๊บจิ๊บ (ยี่สิบตัว ต่ำสุดละนะ)”

หลินมั่ว “จิ๊บจิ๊บ (ตกลง)”

“พรู่ดดด”

โยวหลีจินตนาการถึงภาพในหัว อดกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่ นกพิราบที่ขอบหน้าต่างตกใจ นึกว่ามนุษย์คนนี้จะเบี้ยว

หน้าประตูกระท่อมไม้ไผ่ของโยวหลี จู่ๆเสียงของเจ้าตัวสีเขียวปรากฏขึ้น คนแปลกหน้าไม่คุ้นเคยอย่ามาเข้าใกล้