หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3152

ผู้ชายหกคนที่อยู่ข้างกายเอลวิสเธอเลือกมาจากกองทัพ และพวกเขาล้วนเป็นทหารมากความสามารถของประเทศว่านเซี่ยง

ผู้ชายที่ผอมแห้งเหมือนฟืนคนหนึ่งกระแอมสองที ใบหน้าที่ซีดขาวเหมือนจะล้มลงได้ทุกเมื่อ เขาหยิบดาบยาวสีขาวเล่มหนึ่งออกมา

วินาทีต่อมา ผู้ชายแวบมาอยู่ข้างกายของลู่อิ่ง ดาบยาวฟาดกลายเป็นเงาสีขาวโจมตีออกไป

ลู่อิ่งเนื่องจากจูงมือของสวี่ปั้นซย่าจึงสวนกลับไม่สะดวก เธอจึงได้แต่ถอยหลัง

เลือดสดไหลออกมาจำนวนหนึ่ง ลู่อิ่งมองแขนของตัวเองอย่างจริงจัง การเผชิญหน้ากับคนเหล่านี้ไม่ธรรมดา

“เธอปล่อยฉัน ฉันทำได้!”

ลู่อิ่งไม่สนใจสวี่ปั้นซย่า แม้แต่มือของตัวเองก็ยังสะบัดไม่ออก และยังคิดจะไปต่อสู้กับพวกเขา

ลู่อิ่งครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นลากสวี่ปั้นซย่าไปที่เขตหวงห้ามที่ด้านหลังภูเขา

ลูกศิษย์ของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาออกไปต่อสู้กันหมดแล้ว แต่สัตว์วิเศษในเขตหวงห้ามยังอยู่

ถึงแม้ยามปกติจะไม่สนใจเรื่องอะไร แต่พอตัวเองวิ่งเข้าไปมีผู้อาวุโสคนไหนทนเห็นตัวเองถูกไล่ฆ่าได้บ้างเล่า

มองดูลู่อิ่งลากสวี่ปั้นซย่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว เอลวิสจึงออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ไล่ฆ่าต่อไป”

ผู้ชายสองคนในหกคนนี้มีกำลังมหาศาลซึ่งคอยปกป้องดูแลเอลวิสแบบตามตัว และที่เหลืออีกสี่คนยกเว้นผู้ชายตัวผอมแห้งเหมือนฟืนคนนั้น ก็คือผู้ชายรูปร่างกำยำที่ถนัดใช้ดาบคนหนึ่ง รวมถึงพี่น้องฝาแฝดชายอีกสองคน

พี่น้องฝาแฝดชายเนื่องจากมีจิตที่สื่อถึงกัน จึงเรียนวิชาการโจมตีแบบผสมผสาน สองคนร่วมมือกันถึงแม้จะเป็นศิษย์ในสำนักของภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ก็ไม่สามารถรับมือได้เกินสองสามกระบวนท่า

“ฉันมีพลังของบัวแดงแห่งกรรม สามารถต่อสู้ได้เหมือนกัน”

สวี่ปั้นซย่ามองเลือดไหลที่แขนของลู่อิ่ง เธอจึงเอ่ยพูดอีกครั้ง

ลู่อิ่งมองสวี่ปั้นซย่าพูดอย่างเย็นชา “พวกเขาบุกเข้ามาสองสามคน แม่ฉันก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ เธอทำไม่ได้หรอก”

สวี่ปั้นซย่าเงียบไป เธอก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ แต่เมื่อโดนผู้หญิงที่ชอบสามีของตัวเองบังคับและวิ่งแบบนี้

ความคิดที่บิดเบือนขั้นสุดขีดเกิดขึ้นอยู่ภายในใจของสวี่ปั้นซย่า

“สาวๆ พวกเธอจะวิ่งไปไหน”

พี่น้องฝาแฝดสองคนพูดแซวอยู่ด้านหลังลู่อิ่งกับสวี่ปั้นซย่าอยู่ไกลๆ

ชายหนุ่มที่ถือดาบยาวสีขาวอยู่ในมือกับผู้ชายรูปร่างกำยำที่ถือมีดเล่มใหญ่กำลังเดินตามหลังสองพี่น้องคู่นี้ ไม่พูดสักคำ

ลู่อิ่งเดิมทีได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว บวกกับต้องพาสวี่ปั้นซย่าติดตัวมาด้วย ความเร็วจึงยิ่งลดลง

ระยะห่างของสี่คนที่อยู่ด้านหลังค่อยๆ ใกล้เข้ามาทุกที

ดวงตาทั้งสองข้างของหลินมั่วพลันเบิกโต แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“บุกโจมตีภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ในช่วงเวลาที่สำคัญ เอลวิสคนโง่ นายพลทัพหน้าก็โง่เหมือนกันใช่ไหม”

“อู๊กอูก”

ทันใดนั้นนกพิราบสีขาวตัวหนึ่งปรากฏตัวอยู่หน้ากระโจม ร้องให้หลินมั่วสองที แล้วยกเท้าขึ้นเพื่อให้ว่ามีจดหมายอยู่บนเท้าของตัวเอง

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้นอยู่ในใจของหลินมั่ว ดวงตาข้างขวาของเขาตอนนั้นกระตุกสั่นไม่หยุด

หลินมั่วรีบเดินเข้าไปหยิบจดหมายแล้วเปิดอ่าน

หลินมั่วเปิดอ่านด้วยตัวเอง

ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาเป็นฝ่ายได้เปรียบในสงครามกับประเทศว่านเซี่ยง ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วง

แต่ปั้นซย่าจู่ๆ มาที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา ฉันเป็นห่วงว่าเธอจะเป็นอะไร จึงสั่งลู่อิ่งคอยปกป้องอยู่ข้างกายเธอ ไม่ต้องกังวล

โยวหลีหัวหน้าเผ่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซา

“ปั้นซย่ากลับมาแล้ว!”