หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3160

ภายในวิลล่าสวี่ปั้นซย่านั่งอยู่ในห้องรับแขกอย่างเป็นประหม่า นิ้วมือถูวนที่ชายเสื้ออย่างต่อเนื่อง

เสียงน้ำไหลในห้องน้ำดังก้องอยู่ในหูของเธอไม่หยุด ทำให้เธอหน้าดำหน้าแดงอยู่ตลอดแม้แต่พูดพึมพำอยู่ในใจ

ต่อไปเจ้าตัวร้ายคงจะไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่น่าอับอายหรอกนะ แต่ทำไมภายในใจของตัวเองถึงเขินอายขนาดนี้แถมยังมีความคาดหวังอยู่...เล็กน้อย?

ตามเหตุผลแล้วในเวลานี้ภายในใจของตัวเองควรจะเต็มไปด้วยความหวาดกลัวรวมถึงความตื่นตระหนกที่แปลกๆถึงจะถูกสิ!

ในที่สุดเสียงน้ำในห้องน้ำก็หยุดลงเสียงฝีเท้าของหลินมั่วค่อยๆใกล้เข้ามา ทุกย่างก้าวล้วนเดินอยู่กลางใจของสวี่ปั้นซย่า

ในที่สุดหลินมั่วก็เดินมาถึงกลางห้องรับแขกมองสวี่ปั้นซย่าที่ระมัดระวังตัวแล้วยิ้มเบาๆ มุมปากปรากฏรอยยิ้มเลศนัยขึ้นมา

“ที่รักนี่ก็ดึกมากแล้วนะรีบไปอาบน้ำเถอะ อีกเดี๋ยวพวกเราสองคนยังต้องทำ...ธุระอีกนะ”

คำพูดของหลินมั่วทำให้สวี่ปั้นซย่านิ่งงันเป็นไก่ไม้ทันที เธอหันหน้าไปมองหลินมั่วอย่างมึนงงจากนั้นก็ดูเหมือนว่าจะมีควันสีขาวลอยออกมาจากหัว

หลินมั่วในขณะนี้ทั่วทั้งร่างกายมีเพียงแค่ผ้าขนหนูสองผืน ผืนหนึ่งพันที่ส่วนล่างส่วนผ้าเช็ดตัวอีกผืนพาดอยู่ที่บนคอของเขา จากนั้นใช้มือข้างหนึ่งคว้าผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกแฉะ

หน้าผากของสวี่ปั้นซย่ากระแทกเข้ากับซิกแพคของหลินมั่วแล้วยังกระแทกไปด้านหลังเล็กน้อย

คำพูดที่หยอกล้อเป็นพิเศษของหลินมั่วทำให้เกิดเรื่องบางอย่างที่ไม่ดีในใจสวี่ปั้นซย่า

เมื่อเห็นท่าทางที่นิ่งงันเป็นไก่ไม้ของสวี่ปั้นซย่าหลินมั่วก็ยื่นมือไปดีดที่หน้าผากของเธอเบาๆ

“ปั้นซย่าคุณกำลังคิดเรื่องอะไรไม่ดีอยู่น่ะ ธุระที่ผมบอกก็คืออีกเดี๋ยวจะพาคุณออกไปทานข้าว”

ทันใดนั้นหัวสมองที่ตกอยู่ในสภาวะเชื่องช้าของสวี่ปั้นซย่าก็ฟื้นคืนกลับมา มองดูรอยยิ้มชั่วร้ายของหลินมั่วก็เข้าใจได้ในทันทีว่าผู้ชายคนนี้จงใจทำ

“ฉันจะกัดคุณให้ตายเลยไอ้คนนิสัยไม่ดี!”

สวี่ปั้นซย่ากัดลงบนนิ้วมือที่เมื่อครู่หลินมั่วดีดหน้าผากของตัวเองแล้วยังคงขยี้ไปขยี้มา

แรงดึงดูดของความรู้สึกบนนิ้วมือแล้วยังมีความเจ็บปวดเล็กน้อย หลินมั่วมองใบหน้ากลมๆของสวี่ปั้นซย่าแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอ

“เนื้อเรื่องเยียวยาได้ดีมากเลยทีเดียวไม่น่ากลัวเลยสักนิด พนักงานยังบอกเส้นทางกับฉันอย่างใส่ใจอีกด้วย”

“ก่อนที่จะมาเล่นตัวละครนี้ฉันเป็นคนเงียบๆ ฉันมีความมั่นใจเต็มเปี่ยมหลังจากที่เล่นเกมไขห้องปริศนามันสามารถรักษาอาการซึมเศร้าของฉันได้จริงๆ”

“เล่นเกมไขห้องปริศนาคนเดียวอย่างสนุกสนาน แม้แต่คนอย่างฉันที่เดินมืดๆคนเดียวก็ยังไม่รู้สึกกลัวเลยคู่รักจะต้องมาลองเล่นดู”

หลินมั่วมองรีวิวต่างๆในนี้แล้วโดยพื้นฐานแล้วล้วนพูดว่าเกมไขห้องปริศนาเยียวยาได้ดีมาก พนักงานก็อบอุ่นใจมากๆด้วยเช่นกัน

คนที่ไปเล่นเกมไขห้องปริศนาน่าจะมองหาความน่าตื่นเต้นไม่ใช่เหรอ?

หากเยียวยารวมไปถึงธรรมดาไม่มีหักมุมจริงด้านล่างนี้ก็คงจะมีแต่เสียงด่าไม่ใช่เหรอ?

หลินมั่วยังคงสงสัยอยู่เล็กน้อยจึงเปิดอีกหนึ่งแอปพลิเคชั่นแล้วค้นหาชื่อเกมไขห้องปริศนานี้ ผลลัพธ์ยังคงชื่นชมไปในทางเดียวกัน

“สุดท้ายเราล้าหลังไปแล้วเหรอ?”