หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3183

ฟังฮุ่ยมองดูผู้คนที่ดูไม่น่าจะใช่คนดีที่อยู่หน้าประตูแล้วก็พูดต่อว่าว่า

“ทำไม พวกนายเป็นใครกัน หลินมั่วบ้านเราไม่ใช่คนที่ดูไม่ได้เรื่องอย่างพวกนายจะมาพบเจอได้”

เสียงที่หงุดหงิดของฟังฮุ่ยนั้นยิ่งทำให้อวี้ฮวาทีอันที่ไม่พอใจอยู่แล้วยิ่งรู้สึกโมโห

เขาจับข้อมือจองฟังฮุ่ยแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า

“ฉันจะพูดอีกรอบ หลินมั่วอยู่ไหน!”

ท่าทางของอวี้ฮวาทีอันทำให้ฟังฮุ่ยตกใจอย่างมาก จากนั้นความรู้สึกเคืองโกรธก็ปะทุขึ้นมาทันที

“ฉันจะพูดอีกครั้ง หลินมั่วของเราไม่ใช่คนที่ดูไม่ได้เรื่องอย่างพวกนายจะมาพบเจอได้ คนอย่างพวกนายคงจะวันๆ เอาแต่ลักลอบสมสู่กัน มีสิทธิ์อะไรจะมาเจอ!”

ตูเผิงนั้นเหลืออดกับความปากร้ายของฟังฮุ่ยอย่างมาก เขาจึงใช้ฝ่ามือฟาดไปที่ตัวของเธออย่างแรง

เพียงแต่ฟังฮุ่ยยังไม่ทันจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก็กระอักเลือดออกมา และถูกทำร้ายจนกระเด็นตัวไปอยู่ข้างๆ ไม่รู้เป็นตายร้ายดียังไง

สมาชิกองค์กรพิราบดำคนอื่นๆ ที่อยู่ด้านหลังเห็นท่าทีของฟังฮุ่ยแล้วก็พูดอย่างห่วงใยว่า

“ผู้สั่งการตูเผิง ฝ่าบาทให้พวกเรามาเชิญหลินมั่วกลับไป ทำแบบนี้...”

ตูเผิงหันหลังไปกลับสมาชิกคนนั้นอย่างเยือกเย็นแล้วพูดนิ่งๆ ว่า “นี่นายกำลังสอนฉันเหรอ”

“ไม่กล้าครับ”

สมาชิกคนนั้นรีบส่ายหัว จากนั้นก็ถอยกลับไป

“หลินมั่วไม่อยากเจอพวกเรา แถมยังส่งคนมาสร้างความลำบาก พวกเราพยายามแล้วไม่ได้สิ่งที่ต้องการ จึงต้องกลับมาอย่างไร้ทางเลือก เข้าใจไหม”

ตูเผิงหันกลับไปมองสมาชิกองค์กรพิราบดำหลายสิบคนที่อยู่ตรงหน้า เขาหรี่ตาสังเกตดูสีหน้าของพวกเขาอย่างละเอียด

หากใครที่มีการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าอารมณ์ ตูเผิงก็จะทำให้เขาไม่สามารถกลับไปได้อีก จะได้ไม่ความแตกเมื่ออยู่ต่อหน้าเจียเต๋อเลี่ย

“ครับ รับทราบครับ”

ตูเผิงพาเหล่าสมาชิกองค์กรพิราบดำจากไป รอให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาเจอฟังฮุ่ยก็เป็นครึ่งชั่วโมงให้หลังแล้ว

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินลาดตระเวน อยู่ๆ ก็เห็นว่าที่หน้าประตูของคฤหาสน์หลังหนึ่งมีคนนอนอยู่

รอเขาเดินเข้าไปใกล้ก็พบว่ามุมปากของฟังฮุ่ยนั้นมีเลือด และนอนหมดสติอยู่บนพื้น

“ตู้จี๋ ฉันมีธุระนิดหน่อยจะต้องขอตัว นายสามารถหาคนมาช่วยงานที่คลินิกเพิ่มได้นะ”

ตู้จี๋ประนมมือแล้วพูดกับหลินมั่วด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า

“โยมหลินไปได้เลย นี่ที่มีอาตมาอยู่ ไม่เกิดเรื่องอะไรหรอก”

หลินมั่วพยักหน้าแล้วหยิบเอาเสื้อคลุมบนเก้าอี้จากนั้นก็ขึ้นรถเอสยูวีที่จอดอยู่หน้าประตู อวี้ชวียังคงนอนหลับอยู่บนรถ หลินมั่วกระชากผมที่เหลืออยู่ไม่มากของอวี้ชวี

“อ๊าก!”

อวี้ชวีลุกขึ้นนั่งบนเก้าอี้ทันที และก็ไปชนเข้ากับเพดานรถทำให้ส่งเสียงดังออกมา

อวี้ชวีหันไปก็พบว่าหลินมั่วนั่งอยู่เบาะหลังแล้วมองตนอย่างยิ้มๆ ในมือยังมี... เส้นผมด้วย

“ฮือๆๆ เส้นผมที่ล้ำค่าของฉัน แกตายได้อนาถจริงๆ!”

อวี้ชวีจับมือของหลินมั่วแล้วก็ร้องไห้ฟูมฟายขึ้นมา

หลินมั่วเห็นท่าที่ตลกหยอกล้อของอวี้ชวีแล้วก็พูดบ่นว่า “รีบไปเถอะ ไว้กลับไปแล้วจะจัดยาปลุกผมพิเศษให้ ให้ผมดกดำแน่นอน”