หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3184

ทันใดนั้น อวี้ชวีที่เมื่อกี้ยังโอดครวญก็จริงจังขึ้นมาทันที เขานั่งอยู่ที่ที่นั่งคนขับและสายตาจับจ้องไปที่ข้างหน้า

“รถทั่วไปที่เป็นระบบขับเคลื่อนล้อหน้า หากอยากจะเคลื่อนตัวอย่างสมบูรณ์ ขาซ้ายจะต้องคุมน้ำหนักของคลัตช์ให้เป็นอย่างดี เมื่อเป็นแบบนี้แล้ว แรงเกาะถนนก็จะถึงขีดสูงสุด”

หลินมั่วนั่งอยู่เบาะหลัง มองดูอวี้ชวีที่มีสีหน้าจริงจังราวกับนักแข่งรถมืออาชีพ เขานั้นดึงเข็มขัดนิรภัยมาอย่างตื่นเต้นแล้วพูดว่า

“อวี้ชวี นายใจเย็นๆ นะ อย่าใจร้อนเด็ดขาดเชียว ทุกอย่างพูดคุยกันได้”

อวี้ชวีที่นั่งอยู่ข้างนั่งนั้นฟังคำพูดของหลินมั่วแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความมั่นใจ

“อาเขย เดี๋ยวก็รู้แล้ว ขอแสดงฝีมือหน่อย!”

อวี้ชวีลงแรงเหยียบลงไป จากนั้นรถก็ส่งเสียงดังขึ้นมา และในวินาทีต่อมา

“ตู้ม!”

เปลวไฟลุกขึ้นมาจากห้องเครื่องข้างหน้า เครื่องยนต์และอะไหล่ต่างๆ นั้นใช้งานไม่ได้ทันที

“...”

หลินมั่วถึงกับหมดคำพูด เขามองไปที่อวี้ชวีที่นั่งอยู่ข้างหน้าด้วยสายตาน่าสยอง

อวี้ชวีรับรู้ถึงสายตาอาฆาตแค้นจากด้านหลัง เขาจึงหันกลับมาด้วยความแข็งทื่อ จากนั้นก็ฝืนยิ้มออกมา

“อาเขย ถ้าฉันบอกว่าเป็นเพราะอะไหล่ของรถคันนี้ไม่ดี คุณจะเชื่อไหม”

“เมอร์เซเดสเบนซ์ จีคลาส ราคาเกือบสองร้อยล้าน ไม่กล้าบอกว่าเป็นรถหรูระดับโลก แต่ก็ถือว่าเป็นรถชั้นเลิศในรถประเภทเอสยูวี”

สักพัก หลินมั่วที่มีสีหน้าสดชื่นพาอวี้ชวีที่มีใบหน้าฟกช้ำดำเขียวยืมรถจากคลินิกและมุ่งหน้าไปที่เมืองพานหยาง

“อาเขย เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ถึงต้องรีบกลับไปขนาดนี้”

อวี้ชวีที่ขับรถอย่างตั้งใจอยู่ด้านหน้านั้นมองผ่านกระจกมองหลัง เห็นว่าหลินมั่วขมวดคิ้วจึงได้ถามว่า

“ใช่ คนในครอบครัวฉันแอดมิท ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร”

“อาเขย งั้นเราต้องเร่งหน่อยไหม”

หลินมั่วส่ายหัว จากนั้นก็ชี้ไปที่ป้ายด้านหน้าแล้วพูดว่า “ถนนนี้จำกัดความเร็วอยู่ที่หกสิบไมล์”

หลินมั่วมองพยาบาลที่อยู่ๆ ก็ชะงักไป จึงได้เรียกเธออีกรอบ

“คะ... สักครู่ รอสักครู่ค่ะ”

พยาบาลที่มีสติกลับมานั้นใบหน้าของเธอที่อยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยแดงขึ้นด้วยความเขินอาย คำพูดก็อ้ำอึ้งขึ้นมา เธอรีบเปิดดูเล่มบันทึกในมือ

“อืม วันนี้บ่ายมีคนไข้ชื่อฟังฮุ่ยมาแอดมิท เป็นห้อง 403 ที่เป็นห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวที่ชั้นสี่ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

หลินมั่วพยักหน้าแสดงความขอบคุณ จากนั้นก็พาอวี้ชวีไปที่ชั้นสี่

พยาบาลมองดูแผ่นหลังที่หล่อเหลาของหลินมั่ว ใบหน้าแดงเพราะความเขินอาย แอบเสียดายในใจว่า

“คนดีเลิศแบบนี้ ใครกันที่จะได้ครอบครองนะ”

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสี่ กลิ่นยาฆ่าเชื้อที่รุนแรงและฉุนนั้นทำให้หลินมั่วและอวี้ชวีรู้สึกไม่ค่อยสบาย

แต่ก็ยังคงอดทนกับกลิ่นนี้และตามหาห้อง 403