หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3188

“พวกแกฟังฉันให้ดี การที่ตอนนี้พวกนายยังมีชีวิตอยู่ ยังสามารถฟังสิ่งที่ฉันพูด ล้วนเป็นเพราะว่าลูกพี่ของพวกเรานั้นเมตตา หากเป็นฉันเอง”

สายตาของไท่จื่อมองดูสมาชิกองค์กรพิราบดำที่หน้าเขียวฟกช้ำที่นอนอยู่บนพื้น จากนั้นก็พูดอย่างเยือกเย็นว่า

“ตอนนี้พวกนายคงจะถูกฝังเป็นไปแล้ว! ครั้งนี้ฉันจะปล่อยพวกนายไป แต่ฉันหวังว่าพวกนายจะจดจำไว้ให้ดี หลินมั่วลูกพี่ของฉัน ไม่ใช่คนอย่างพวกนายจะมายุ่งด้วยได้ เรียกทีมกลับ!”

ชายฉกรรจ์แต่ละคนที่อยู่ข้างๆ สมาชิกองค์กรพิราบแต่ละคนต่างยังรู้สึกไม่สะใจ ก่อนที่จะจากไป มีคนหนึ่งเตะไปที่ก้นของตูเผิงอย่างแรง

รอให้เสียงของรถออกไปไกลแล้ว สมาชิกองค์กรพิราบดำที่นอนแกล้งตายอยู่บนพื้นถึงได้ขยับตัว

“โอ๊ย!”

“เวร!”

“ไอพวกเวรนั่นมันลงมือหนักกะเอาให้ตายจริงๆ!”

สมาชิกองค์กรพิราบดำแต่ละคนต่างลุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็ด่าพวกไท่จื่อไปด้วย

หลายนาทีต่อมาทุกคนพากันพยุงตัวลุกขึ้นมาจากพื้น ต่างโอดครวญอยู่เป็นระยะๆ เพื่อแสดงความเจ็บปวดของตนเอง

แต่ตูเผิงยังคงนอนอยู่บนพื้นไม่ขยับตัว

สมาชิกคนหนึ่งเอากิ่งไม้ไปเขี่ยร่างของตูเผิงอย่างระมัดระวัง

“...”

“เวร อย่าบอกนะว่าผู้สั่งการตูเผิงถูกฆ่าตายไปแล้ว”

ทันใดนั้น สมาชิกทุกคนต่างตกใจเป็นอย่างมาก พวกเขาล้อมเข้ามาดู

“พยุงฉัน!”

ตูเผิงกัดฟันพูดออกมา เหล่าสมาชิกต่างพากันเข้ามาพยุงเขา

บนตัวของตูเผิงนั้นเต็มไปด้วยรอยเท้า บนใบหน้าก็มีอยู่ไม่น้อย

และด้วยที่เขานั้นเป็นหัวหน้า ทุกคนก็เลยดูแลเขาเป็นพิเศษ ทำให้เขานั้นทรงตัวไม่ค่อยอยู่

สีหน้าของตูเผิงมืดมนอย่างมาก เขาพูดกับทุกคนด้วยความโกรธว่า

“กลับไปที่ประเทศภายในคืนนี้เลย พรุ่งนี้เช้าตอนเข้าเฝ้าฉันจะรายงานเรื่องนี้ให้ฝ่าบาท”

เช้าวันที่สอง ตอนที่เข้าเฝ้านั้น ตูเผิงเดินกะเผลกเข้ามา

ตูเผิงเบี่ยงเบนเรื่องที่ตนทำร้ายคนให้เป็นความจงรักภักดีต่อเจียเต๋อเลี่ยอย่างมีไหวพริบ

เจียเต๋อเลี้ยที่อยู่บนบัลลังก์เห็นท่าทางของตูเผิงแล้วก็พูดว่า

“ตูเผิงผู้สั่งการขององค์กรพิราบดำมีอารมณ์และการกระทำที่รุนแรงในขณะปฏิบัติหน้าที่ ทำร้ายคนบริสุทธิ์ ลงโทษไม้หน้าสามสามสิบครั้ง”

เมื่อตูเผิงได้ยินเสียงของเจียเต๋อเลี่ยพูดแบบนี้หนังตาถึงกับกระตุก และเขาก็จับไปที่ก้นที่ยังเจ็บไม่หายอย่างอัตโนมัติ

ก่อนหน้านี้ถูกพวกชายฉกรรจ์เตะที่ก้น ตอนนี้กลับมาแล้วยังจะต้องโดนไม้หน้าสามอีกตีอีก

ตูเผิงถูกทหารพาตัวออกไป และลงโทษอยู่ไม่ไกลออกไปจากตำหนัก

“ฝ่าบาท หม่อมฉันผิดไปแล้ว!”

“ฝ่าบาท ยกโทษให้หม่อมฉันเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

“อ๊าก... เจ็บๆๆ!”

เสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านนอก ในใจของเหล่าขุนนางนั้นเห็นพ้องกันว่า หลินมั่วนั้นมีความสำคัญต่อเจียเต๋อเลี่ยอย่างมาก

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้คือ เมล็ดความหวาดกลัวได้ฝังลึกลงไปในใจของเจียเต๋อเลี่ยในขณะที่ตูเผิงพูดถึงเอลวิส