หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3191

ความเงียบกริบปกคลุมห้องทันใด

เจียเต๋อเลี่ยและคลีเมนไทน์ต่างนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่ราวกับทั้งคู่กำลังพูดคุย

หลังจากนั้นไม่นาน เจียเต๋อเลี่ยถอนหายใจอย่างช้าๆ และพูดอย่างแผ่วเบา

“เป็นความผิดของฉันที่ปกครองไม่ดี ทำให้พวกคุณต้องลำบาก”

รอยยิ้มบางๆปรากฏบนใบหน้าของคลีเมนไทน์และได้พยายามปลอบเจียเต๋อเลี่ย

“ฝ่าบาท ทุกที่ที่มีผู้คนย่อมมีความขัดแย้ง ไม่จำเป็นต้องคิดมาก”

ราวกับลืมคำถามสำคัญที่ควรจะถามเจียเต๋อเลี่ย คลีเมนไทน์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ฝ่าบาทเสด็จมาคราวนี้ด้วยเรื่องของว่าที่พระชายาหรือ”

หลายวันก่อนคลีเมนไทน์ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเครื่องบินตก

จึงเริ่มแอบรวบรวมข้อมูลบางอย่าง และเข้าใจจุดประสงค์ของการมาเยือนของเจียเต๋อเลี่ย

“สำหรับเรื่องของพระชายาฮั่วอัยนา หม่อมฉันแม้จะเป็นหัวหน้าของแม่มดหมอผี แต่ก็ทำอะไรไม่ได้”

รูม่านตาของเจียเต๋อเลี่ยค่อยๆมืดมนลง

แม้กระทั่งแม่มดหมอผีที่ก่อตั้งมายาวนานของประเทศว่านเซี่ยงก็ยังช่วยไม่ได้

“แต่ว่า แม้ว่าหม่อมฉันจะทำอะไรไม่ได้ ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นก็ทำอะไรไม่ได้”

คำพูดของคลีเมนไทน์เปรียบเสมือนยาชูกำลังของเจียเต๋อเลี่ย

แววตาที่เคยมืดมนของเจียเต๋อเลี่ยกลับมาสว่างไสวอีกครั้ง

เขาจ้องเขม็งมองไปที่คลีเมนไทน์ หวังว่าจะสามารถรู้คำพูดข้างหลังของเขา

“สำนักแม่มดหมอผีของเรามีผู้อาวุโสท่านหนึ่ง เชี่ยวชาญด้านทักษะการแพทย์ หนำซ้ำเชี่ยวชาญด้านการยืดอายุขัย เรียกกันว่ายายเฒ่าอูซาน”

เจียเต๋อเลี่ยมองดูคลีเมนไทน์ ด้วยความร้อนรนและถามว่า

“แล้วคนชรานั่นอยู่ที่ไหน ฉันจะไปเชิญเขาเองถึงที่บ้านเขา”

คลีเมนไทน์ส่ายหน้า “ยายเฒ่าอูซานบรรลุขีดจำกัดของอายุขัยแล้ว ด้วยความสิ้นหวัง เธอจึงแช่แข็งตัวเองไว้บนภูเขาอู หม่อมฉันจะพายายเฒ่ากลับมาก่อนค่ำ”

คำพูดของคลีเมนไทน์ปลุกความหวังในใจของเจียเต๋อเลี่ย

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเชื่อมั่น และได้พูดว่า

“ท่านอาจารย์ไปเถอะ ฉันจะกำจัดเหล่าร้ายทุกคน…ในเมืองหลวง”

น้ำเสียงของเจียเต๋อเลี่ยเต็มไปด้วยเจตนาสังหารอย่างเข้มข้น

เขาคิดว่าภายใต้การปกครองที่เข้มงวดของตัวเอง

ราชสำนักควรสงบลงได้สักพักหนึ่ง

ทางด้านมาร์แชล

ฉันคือใคร ฉันอยู่ที่ไหน พวกคุณพูดอะไรกันผมฟังที่พูดแล้วไม่เข้าใจ

เช้าวันรุ่งขึ้น บนพระราชวัง เต็มไปด้วยศรีษะที่ถูกตัดขาด เลือดนองเต็มพื้น

เจียเต๋อเลี่ยลั่นวาจาสั่งอย่างเด็ดขาด

“พวกโลภ ทำงานของฉันให้เสร็จแล้วโลภได้ตามใจชอบ ใครจะเอาแต่โลภโดยไม่ทำงาน ตายสถานเดียว!”

ห่างไกลจากพระราชวังนับพันกิโลเมตรใต้เชิงภูเขาหิมะ

คลีเมนไทน์เงยหน้ามองยอดเขาที่สูงเสียดฟ้านั่น

ลมหนาวที่โหดร้ายเปรียบเสมือนมีดแหลมคม พัดผ่านเขาไป ทว่าเธอยังยืนนิ่งเฉย

เธอยังคงสวมเสื้อผ้าชุดเก่าๆ แต่ที่เอวของเธอมีป้ายสีฟ้าอ่อนที่ปล่อยลมหนาวออกมา

คลีเมนไทน์เดินไปเรื่อยๆหยุดพักบ้างเป็นครั้งคราว ทว่ากลับใช้เวลาเพียงสองชั่วโมงก็มาถึงยอดเขาที่สูงเสียดฟ้า

ทันใดนั้นป้ายสีฟ้าอ่อนที่เอวจู่ๆก็เปล่งแสงสว่างจ้า ลอยขึ้นสู่เบื้องบน

หิมะที่อยู่ตรงหน้าคลีเมนไทน์ค่อยๆกระจายไปทั้งสองด้านภายใต้แสงสว่างของป้าย

เผยให้เห็นถ้ำแห่งหนึ่งปรากฏขึ้นที่ส่วนในสุดของหิมะ