หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3202

เช้าวันรุ่งขึ้น อวี้ฮวาทีอันรีบเข้าเฝ้าเจียเต๋อเลี่ยที่ห้องทรงอักษร

“กระหม่อมอวี้ฮวาทีอันผู้บัญชาการกองกำลังเฟยเจี่ยขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท ฝ่าบาทจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นหมื่นปี”

อวี้ฮวาทีอันสวมชุดคลุมยาวสีขาว คุกเข่าอยู่หน้าโต๊ะ ดวงตาทั้งคู่หลุบต่ำ จดจ่ออยู่ที่พื้น

“อวี้ฮวาทีอัน คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไว้วางใจให้คุณดำรงตำแหน่งสำคัญ เพียงแค่ได้เห็นหน้าคุณครั้งเดียว”

เจียเต๋อเลี่ยนั่งอยู่หลังโต๊ะ หยิบองุ่นลูกหนึ่งจากบนโต๊ะมาเข้าปากตัวเองกินเป็นระยะๆ

สายตาของเขาแสดงถึงความสนใจในตัวอวี้ฮวาทีอันเป็นอย่างมาก

เจียเต๋อเลี่ยอยากรู้ว่าปรมาจารย์ที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกระทันหันเป็นคนแบบไหน

เมื่อคืนแม้จะได้พบกันเพียงครั้งเดียว เจียเต๋อเลี่ยคิดว่าคนๆนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ

พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ เจียเต๋อเลี่ยสัมผัสได้ถึงความทะเยอทะยานในตัวของอวี้ฮวาทีอัน

สำหรับดาบสองคมเช่นนี้ หากใช้ให้ดีก็มีประโยชน์ หากใช้ผิดก็อาจทำร้ายตัวเองได้

“กระหม่อมไม่ทราบ ฝ่าบาทโปรดทรงแนะนำ”

เพียงแค่คืนเดียว คำพูดของอวี้ฮวาทีอันก็เต็มไปด้วยสำนวนชาววัง

ไม่เพียงแต่จะไม่ทำให้เจียเต๋อเลี่ยรู้สึกไม่พอใจ แต่ยังช่วยให้เขามีโอกาสอธิบายเพิ่มเติม

เจียเต๋อเลี่ยมองรอยยิ้มในดวงตาของอวี้ฮวาทีอันก็ให้รู้สึกประทับใจ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนขุนนางผู้นั้นคงสอนเขาหลายอย่าง

“ฉันรู้สึกถึงความทะเยอทะยานอันแรงกล้าในใจของคุณ คุณไม่ใช่คนธรรมดา”

“อวี้ฮวาทีอัน คุณบอกฉันมา คุณคือคนแบบไหน”

ท่าทีของอวี้ฮวาทีอันยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับไม่ได้ยินกับดักในน้ำเสียงของเจียเต๋อเลี่ย และตอบกลับไปทันทีว่า

“ฝ่าบาททรงปราถนาให้กระหม่อมเป็นคนแบบไหน ถ้างั้นกระหม่อมก็จะเป็นคนแบบนั้น”

เจียเต๋อเลี่ยลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินไปหาอวี้ฮวาทีอันที่ข้างกายอย่างช้าๆ แล้วตบไหล่เขาเบาๆ

“อวี้ฮวาขุนนางที่รักเป็นดาวนำโชคแห่งประเทศว่านเซี่ยงของฉัน เป็นข้อต่อที่สำคัญ”

“กระหม่อมมิบังอาจ”

เจียเต๋อเลี่ยยืนอยู่ข้างๆอวี้ฮวาทีอัน ปรบมือเบาๆ เสียงดังเป๊าะแป๊ะดังก้องขึ้นมา

ทันใดนั้นผู้ที่สวมเครื่องแบบชุดพิราบดำก็เดินออกมาจากด้านหลังหน้าจอด้านซ้ายและขวาในห้องทรงอักษร

“อวี้ฮวาขุนนางที่รัก คนเหล่านี้คือสมาชิกแกนนำขององค์กรพิราบดำ ฉันขอมอบพวกเขาให้เป็นลูกน้องของคุณดีไหม”

อวี้ฮวาทีอันจึงเงยหน้าขึ้น กวาดสายตาไปรอบๆสมาชิกที่ดูเก่งกาจทั้งสองข้าง แล้วพูดเบาๆว่า

“กลุ่มเศษสวะไร้ค่า”

เขาสะบัดเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์ เดินตรงไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

เหล่าสมาชิกหลายร้อยคนต่างมองหน้ากันงุนงง สุดท้ายก็เดินตามไป

แต่ในไม่ช้า พวกเขาก็พบว่าอวี้ฮวาทีอันรู้จักเส้นทางนี้เป็นอย่างดี

“ฉันรู้สึกเหมือนเส้นทางนี้จะไป…คฤหาสน์องค์กรพิราบดำ”

“ไม่ใช่เหมือนจะ ผู้บัญชาการถึงหน้าประตูแล้ว…”

“ผู้บัญชาการคงไม่ได้จะไปหาเรื่องใช่ไหม”

องค์กรพิราบดำมีคฤหาสน์ห้าชั้นหันหน้าไปทางทิศใต้ในเมืองหลวง หนำซ้ำมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

อวี้ฮวาทีอันมาถึงหน้าประตูคฤหาสน์องค์กรพิราบดำ

เห็นป้ายชื่อขององค์กรพิราบดำที่แขวนอยู่ด้านบน ชูแขนเสื้อขึ้น

“ตูม!”

ป้ายไม้ที่เคยแขวนอยู่บนประตูกลายเป็นเศษชิ้นส่วนทันที ร่วงหล่นลงกับพื้น

เหล่าสมาชิกองค์กรพิราบดำที่ได้ยินเสียงกึกก้อง มองไปที่อวี้ฮวาทีอันแล้วตะโกนว่า

“บังอาจ หญิงชั่วร้ายอย่างเธอกล้ามาทำลายป้ายองค์กรพิราบดำของพวกเรา!”