หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3239

“โมชิโมชิ ลูกพี่ หาผมมีเรื่องรายค้าบ”

เมื่อสายเชื่อมต่อ เสียงของไท่จื่อที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา ก็ทำให้ในใจของหลินมั่วรู้สึกอิจฉา

เมื่อก่อน ตัวเองก็เคยเต็มไปด้วยความชีวิตชีวาแบบไท่จื่อ

ตอนนี้ตัวเองกลับต้องมานั่งจมอยู่กับกองเอกสาร

นึกถึงผู้อาวุโสใหญ่เซวียนเหยียนหมิงที่ใบหน้ามีริ้วรอยเหี่ยวย่น

ความจริงที่ผู้อาวุโสใหญ่ดูแก่เกินวัยขนาดนั้น ก็ไม่ใช่เรื่องที่เเปลกอะไร

หลินมั่วที่ยังหนุ่มอยู่ไม่ได้คิดสักนิดเลยว่า มีตำแหน่งหนึ่งที่เรียกว่าเลขานุการ

มีธุระอะไรก็ให้เลขาไปทำ ไม่มีธุระ…

หลังจากไล่ความคิดรกๆออกจากหัวไปแล้ว หลินมั่วก็พูดว่า

“ไท่จื่อ ตอนนี้นายไปหาเปาหลงซิ่ง จากนั้นพวกนายไปเส้นทางทะเลบาหลี แล้วมุ่งหน้าไปยังทะเลของประเทศเฟื่องฟ้า”

“นายต้องรวบรวมเรือสองสามลำ เจ้าชายสามเจียไป๋เลี่ยของประเทศว่านเซี่ยงอยู่บนนั้น นายขับเรือเฟิงสิงออกไปเลย”

ทันทีที่หลินมั่วพูดจบ ทางด้านไท่จื่อก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ได้เลยลูกพี่ อย่าว่าแต่เจ้าชายสาม ต่อให้เจียเต๋อเลี่ยผมก็จะจับกลับมาให้ท่านขอรับ”

หลินมั่วหน้าดำคร่ำเครียด พูดเนิบๆว่า

“ไท่จื่อเอ๋ย หลังจากกลับมาก็แวะมาที่ทำงานฉันทีนะ เราสองคนมาคุยกันหน่อย”

“ลูกพี่ พี่ยังอยู่ไหมลูกพี่ สัญญาณผมไม่ดีนะ…”

สายตัดไป หลินมั่วมองเอกสารที่แก้จนเสร็จสิ้นแล้ว ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ขยี้คิ้วของตัวเอง ล้วงเข็มเงินมาจิ้มที่บริเวณคิ้ว

หลินมั่วเอนหลังพิงเก้าอี้ ตั้งใจที่จะพักผ่อนสักหน่อย หลายวันนี้เหนื่อยเกินไปแล้ว

ถ้ามีทางเลือก งั้นหลินมั่วคงจะเลือกออกไปรบฆ่าฟันศัตรูมากกว่า

“คลิ๊ก”

ประตูถูกเปิดออกเบาๆ สมาชิกพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ที่เข้ามาเอาเอกสารที่ตรวจแก้เสร็จแล้วก็อึ้งไป

หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงตะโกนดังไปทั่วตึก

“ทุตไท่ซานถูกลอบสังหาร ล้อมเมืองไว้ทั้งหมด!”

หลินมั่ว : …

…

…

บนเรือเฟิงสิง ไท่จื่อผู้เต็มไปด้วยความมั่นใจกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าเรือ

ไท่จื่อก็มองไปที่ฝูงนกนางนวลที่กำลังบินวนเวียนอยู่บนท้องฟ้า และวัตถุสีขาวที่ตกลงมาเป็นระยะ

ด้วยสายตาที่ตกตะลึง เปาหลงซิ่งเห็นไท่จื่อหยิบRPGออกมา

“ไท่จื่อ อย่าทำเช่นนั้นเลย อย่าทำแบบนั้น!”

ถ้ายิงRPGออกไป ฝูงนกนางนวลอาจจะยังไม่ตาย

แต่พวกเราจะตายกันหมด

ด้วยการห้ามปรามของเปาหลงซิ่ง ไท่จื่อก็ดูเหมือนจะกลับมามีสติอีก

วางRPGลงข้างกาย แล้วถอนหายใจ

“ผมวู่วามไปเอง ทำไมถึงได้หยิบRPGของพรรค์นี้มาได้อย่างไรนะ”

เมื่อเปาหลงซิ่งคิดว่าไท่จื่อจะเลิกแล้ว

“ข้าควรใช่อันนี้ถึงจะถูก!”

ปืนกลขนาดใหญ่สิบแปดลำกล้องปรากฏขึ้นในมือของไท่จื่อ

กระบอกปืนหมุนไปมา ลิ้นไฟพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยนกนางนวล