หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3241

เจียป๋ายเลวี่ยที่ตอนแรกมีสีหน้าผิดหวัง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของผู้สังเกตการณ์ก็ตะลึงไปทั้งตัว

จากนั้นก็วิ่งไปที่ดาดฟ้าเรือและใช้กล้องส่องทางไกลมองออกไป

มีเรือประจัญบานสีขาวหนึ่งลำที่อย่างน้อยหนักเก้าพันตันนำเรือประจัญบานขนาดเล็กอีกหลายสิบลำมุ่งหน้ามาด้วยความเร็วสูง

“เพล้ง!”

กล้องส่องทางไกลในมือของเจียป๋ายเลวี่ยนั้นหล่นลงพื้น เขามองดูเรือประจัญบานสีขาวนั่นแล้วพูดพึมพำว่า

“นั่นมัน... เรือประจัญบานเฟิงสิง”

เรือประจัญบานเฟิงสิงลำนี้ ตั้งแต่ก่อนที่เจียหยวนที่หนึ่งยังไม่ถูกเอลวิสฆ่าตาย ก็ถูกหลินมั่วยึดไปตอนที่พี่ชายของตนแอบไปลอบโจมตีที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์ปาซาแล้ว

ในปัจจุบันนี้กลับมุ่งหน้ามาหาตนอย่างอลังการขนาดนี้

ดูเหมือนว่าเจียเต๋อเลี่ยให้หลินมั่วมาฆ่าตนแล้ว

เจียป๋ายเลวี่ยนั้นยิ้มเศร้าออกมา น้องชายของตนคนนี้ช่างมีความเมตตาจริงๆ

เพื่อที่ตนจะไม่ถูกต่อว่า ก็เลยหาคนอื่นมาแทนเลย

“จาวฉาย รวมพลังโจมตีไปที่เรือประจัญบานเฟิงสิงลำนั้น พยายามมันลดความเร็วลง ของที่มีน้ำหนักบนเรือให้ทิ้งให้หมด”

เจียป๋ายเลวี่ยหันไปมองชายที่มีรอยแผลมีดที่ยืนอยู่ข้างๆ น้ำเสียงของเขานั้นดูสบายอย่างมาก

เมื่อก่อนอีกฝ่ายไม่ปรากฏตัวตลอด เจียป๋ายเลวี่ยคิดว่าหลินมั่วและเจียเต๋อเลี่ยจะวางแผนรอบคอบเตรียมรอตนแล้ว

เมื่อตอนนี้เห็นเรือประจัญบานขบวนนั้น เจียเต๋อเลี่ยก็รู้สึกสบายขึ้นมา

ศัตรูในที่สว่างย่อมดีกว่าศัตรูที่แอบในอยู่ความมืด

หลังจากที่ลูกเรือทิ้งของทุกอย่างบนเรือ รวมถึงอาหารเองก็เหลือไว้เพียงมื้อเดียวเท่านั้น

เรือทั้งลำก็ดูเบาขึ้นมา

แถมยังแซงเรือคุ้มกันของเจียป๋ายเลวี่ยอีกด้วย

แต่เจียป๋ายเลวี่ยไม่ได้ให้พวกเขาทิ้งของ

เพราะเรือคุ้มกันพวกนี้จะเป็นสิ่งสุดท้ายที่สามารถต่อกรกับหลินมั่วได้

เมื่อเผชิญกับสัตว์ดุร้าย ไม่จำเป็นจะต้องวิ่งเร็วกว่ามัน ขอแค่เร็วกว่าคนที่ร่วมทางก็พอ

บนเรือประจัญบานเฟิงสิง ไท่จื่อกัดเข้าไปที่นกนางนวลที่หมักด้วยผงหมักออร์ลีนส์ในมืออย่างแรง

เปาหลงซิงรีบพาไท่จื่อปิดหูตนเอาไว้ ในขณะเดียวกันก็อ้าปากโต

หลังจากเสียงที่ดังกระเหิม ระเบิดที่หางติดไฟก็พุ่งตัวออกไป

เป้าหมายคือเรือประจัญบานลำที่ใหญ่ที่สุดของเจียป๋ายเลวี่ย

เสียงแค่เสี้ยววินาที เรือประจัญบานก็ติดไฟขึ้นมาทันที ส่วนหางของเรือประจัญบานไฟไหม้ทันที

เจียป๋ายเลวี่ยที่อยู่เรือคุ้มกันลำหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปถอนหายใจโล่ง

เขาคาดเดาว่าอีกฝ่ายจะต้องโจมตีเรือประจัญบานที่ใหญ่สุดก่อนแน่นอน

ดังนั้นจึงพาชายหัวล้านมาที่เรือคุ้มกันแทน

“จาวฉาย ยังห่างไกลจากเขตพื้นที่ทะเลของประเทศเฟื่องฟ้าไกลแค่ไหน”

สายตาของเจียป๋ายเลวี่ยมองไปที่ข้างหน้า เพียงตนกลับไปที่ประเทศเฟื่องฟ้า

ก็ไม่จำเป็นจะต้องห่วงความปลอดภัยของตนแล้ว

ตนยังสามารถลุกขึ้นสู้อีกได้ ความแค้นในวันนี้ เจียป๋ายเลวี่ยได้จดจำไว้แล้ว