หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3250

เมื่อยายเฒ่าอูซานได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็กแล้วก็จากไปอย่างเงียบๆ

เจียเต๋อเลี่ยเดินเข้าไปในตำหนักด้วยความชื่นมื่น

ฮั่วอัยนาที่หน้าขาวซีดที่นอนอยู่บนเตียงกำลังมองไปที่เตียงเล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ อย่างยิ้มแย้ม

เมื่อได้ยินเสียงจึงได้เงยหน้าขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเป็นเจียเต๋อเลี่ย ฮั่วอัยนาจึงพูดขึ้นมาเบาๆ ว่า

“ฝ่าบาท นี่เป็นลูกของพวกเรา ท่านมาดูสิเพคะ”

เจียเต๋อเลี่ยมานั่งอยู่ข้างเตียง จากนั้นก็จับมือเรียวยาวของฮั่วอัยนาแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“พระชายา เหนื่อยหน่อยนะ”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่เป็นอะไรเพคะ”

ฝ่ามือใหญ่ของเจียเต๋อเลี่ยจับมือที่หนาวเย็นของฮั่วอัยนาไว้

เพื่อส่งความอุ่นให้ฮั่วอัยนาผ่านทางฝ่ามือ

สายตาของเจียเต๋อเลี่ยมองไปที่เตียงข้างๆ

เด็กน้อยผิวเหี่ยวย่นนั้นกำลังห่มผ้าห่มเอาไว้แล้วนอนอย่างสบายใจ

เจียเต๋อเลี่ยอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มที่มุมปาก

“ฝ่าบาทตั้งชื่อให้เขาหน่อยเพคะ...”

เสียงที่อ่อนแอของฮั่วอัยนาดังขึ้น

เจียเต๋อเลี่ยถึงกับตะลึง ตามหลักแล้วก่อนที่ลูกของพระชายาทุกคนจะเกิดมา

พ่อที่เป็นฝ่าบาทนั้นจะต้องเตรียมตั้งชื่อลูกให้เรียบร้อย

แต่ก่อนหน้านี้ตนมัวแต่ยุ่งแต่กับการคิดพิจารณาเรื่องทางการเมือง

ไม่ได้คิดเรื่องตั้งชื่อให้เด็กคนนี้เลย

เหมือนว่าฮั่วอัยนาจะเห็นความลำบากใจของเจียเต๋อเลี่ย จึงพูดเสียงเบาว่า

“ฝ่าบาททำงานหนักเพื่อประเทศทุกวัน คงจะไม่ทันได้คิดตั้งชื่อให้กับเขา ไว้ค่อยตั้งให้ก็แล้วกันนะเพคะ”

ความเห็นใจและเข้าใจของฮั่วอัยนานั้นทำให้เจียเต๋อเลี่ยเอ็นดู

เขาค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปกอดฮั่วอัยนาเบาๆ จากนั้นก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า

“พระชายา การที่มีเจ้าช่างดีจริงๆ!”

แบบนั้นแล้วประเทศว่านเซี่ยงก็จะไม่มีภัยอะไรอีก

มองดูเจ้าเด็กน้อยที่นอนหลับสนิทนั้น สายตาของเจียเต๋อเลี่ยก็เริ่มล่องลอย

เขานึกถึงพี่ชายน้องชายของตนสิบกว่าคน รวมถึงพี่สาวน้องสาว

บ้างก็แย่งชิงอำนาจบารมีระหว่างเชื้อพระวงศ์ บ้างก็ได้รับผลกระทบ

องค์ชายใหญ่ในตอนนั้นก็ลอบโจมตีภูเขาเทพบาซ่า เพื่อที่จะได้ชื่อเสียงและขึ้นครองราชย์ได้

ถูกยึดขบวนเรือประจัญบานถึงได้หนีกลับมาได้อย่างหวุดหวิด

ส่วนองค์หญิงสองเอลวิสเองก็ถือว่าเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต สุดท้ายแล้วก็ไม่สามารถบังคับควบคุมกิเลสตัณหาของตนจนได้

ถูกขุนนางรุ่นใหญ่ที่อยู่ภายใต้อำนาจตนโค่นอำนาจและจับเอาไว้ แม้ว่าสุดท้ายหนีไปก็ถูกจับกลับมาอยู่ดี

ลูกสิบกว่าคนของเจียหยวนที่หนึ่งนั้นตอนนี้ก็มีชีวิตอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง

เจียเต๋อเลี่ยครุ่นคิดอย่างลังเลใจ ว่าตนนั้นจะมีลูกกี่คนถึงจะเหมาะสม

“หรือไม่ก็มีแค่ลูกคนนี้คนเดียวก็พอแล้ว”