หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3263

เจียเต๋อเลี่ยเดินไปหาขุนนางทั้งหลายด้วยรอยยิ้มที่อบอุ่น แล้วพยุงพวกเขาให้ลุกขึ้น

“ทุกท่านเป็นเสาหลักของว่านเซี่ยงรีบลุกขึ้นรีบลุกขึ้น”

เจียเต๋อเลี่ยตบไหล่ของพวกเหล่าขุนนางเบาๆ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย

“ต่อไปนี้เรื่องของบ้านเมือง ยังต้องรบกวนพวกท่านเสาหลักของประเทศอีกมาก”

“ไม่รบกวนไม่รบกวน การได้รับใช้ฝ่าบาทเป็นเกียรติของกระหม่อม”

“ใช่ใช่ใช่ ฝ่าบาท บ้านของกระหม่อมมีเรื่องนิดหน่อย ขอทูลลาก่อนนะพะยะค่ะ”

ตอนนี้ขุนนางทั้งหลายไม่อยากอยู่ใกล้เจียเต๋อเลี่ยอีกต่อไปแล้ว

ทุกคนมีความสุขดีกับการใช้ชีวิตในว่านเซี่ยง

ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆก็เป็นปกติดี

ทุกคนกำลังสนุกสนานกับท่านอยู่ดีๆ ท่านก็คิดจะเอามีดมาแทงเอวของพวกเรา

“ฟ้ามืดแล้ว ทางเดินไม่ดี พวกคุณไปส่งขุนนางเหล่านี้หน่อย พรุ่งนี้ก็อย่าลืมมาอารักขาขุนนางเหล่านี้เข้าเฝ้า”

เจียเต๋อเลี่ยหันไปมองเหล่าทหารเมื่อครู่ที่มือแตะอยู่ที่ด้ามดาบ

“พะยะค่ะ กระหม่อมจะปกป้องขุนนางเหล่านี้ให้ดี ต่อให้มีกบฎบุกมา พวกเราก็จะขอตายต่อหน้าพวกเขา!”

ทหารองครักษ์คุกเข่าข้างเดียว เสียงดังกึกก้อง ทำให้เลือดในกายเดือดพล่าน

แต่ใบหน้าของขุนนางดูเหมือนจะร้องไห้ เเละขาของพวกเขาก็สั่นเทาเล็กน้อย

ภายในใจของพวกเขาเริ่มหวาดกลัว

นี่ไม่ใช่ว่าพวกเขาตอบตกลงไปแล้วเหรอ

หรือว่าเจียเต๋อเลี่ยจะกลัวว่าพวกเขากลับไปแล้วจะเปลี่ยนใจ

“ฝ่าบาท พวกเขามีความรับผิดชอบหนักในการปกป้องพระองค์ ออกไปไม่ได้เด็ดขาด!”

“นอกจากนี้ กระหม่อมคิดว่าท่านหลินมั่วมีพระคุณต่อประเทศว่านเซี่ยงของเรามาก กระหม่อมยินดีที่จะเขียนหนังสือเลือดขอร้องให้คนทั่วประเทศว่านเซี่ยง”

“ให้แต่งตั้งท่านหลินมั่วเป็นผู้นำขุนนางเสาหลักของประเทศว่านเซี่ยงของเรา รองจากพระองค์แต่ผู้เดียว”

“ขอเพียงมีผู้นำขุนนางเสาหลักของประเทศอยู่เคียงข้างท่าน ประเทศว่านเซี่ยงของเราก็จะต้องเจริญรุ่งเรืองสืบไปแน่พะยะค่ะ!”

คนพวกนี้ฉลาดรู้เรื่องขนาดนี้ งั้นปล่อยให้พวกเขาเก้าชั่วโคตรให้มีชีวิตอยู่ต่อไปก็แล้วกัน

“ขุนนางทุกท่านกล่าวเกินไปแล้ว ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้หรอกนะ”

ก่อนที่เหล่าขุนนางจะได้พูดอะไร เจียเต๋อเลี่ยก็พูดอีกครั้ง

“ในเมื่อขุนนางทุกท่านแน่วแน่เช่นนี้ ถ้างั้นฉันก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะ พรุ่งนี้เช้าเข้าเฝ้าอย่าลืมหยิบมาด้วยนะ”

จากนั้นเจียเต๋อเลี่ยก็หันไปสั่งทหารองครักษ์หลายสิบกว่านายว่า

“ยังยืนนิ่งทำไรอยู่อีก ส่งขุนนางทุกท่านออกจากวังแล้วกลับมาเถอะ”

ขุนนางทุกคนถอนหายใจโล่งอกทันที ให้ทหารองครักษ์ช่วยพยุงตัวเองขึ้นมา

สายตาของเจียเต๋อเลี่ยมองไปที่นักข่าวสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆอีกครั้ง พูดด้วยน้ำเสียงบางเบาว่า

“ต้องการแค่ข่าวว่าฉันคุยกับผู้อาวุโสใหญ่ของหวาซย่าอย่างถูกคอ ความลังเลใจเหล่านั้นจึงหายไปหมด เข้าใจไหม”

“เข้าใจเข้าใจพะยะค่ะ@”