หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3298

เมื่อรถแล่นไป ถนนก็กลับมาเป็นถนนลูกรังอีกครั้ง

กลิ่นเหม็นฉุนที่คุ้นเคยโชยมาแตะจมูกอีกครั้ง ทำให้ใบหน้าของไท่จื่อบูดบึ้งราวกับมะระขม

รถแล่นมาถึงกลางทาง หลินมั่วก็เห็นเด็กกลุ่มเดิมเมื่อตอนเช้าอีกครั้ง

“ว้าว พี่ชายใหญ่มาแล้ว!”

“พี่ชายใหญ่ พี่ต่อยชนะคนเลวแล้วใช่ไหม”

“พี่ชายใหญ่ วันนี้ผมกลับบ้านไปบอกแม่ แม่ผมบอกว่าผมโกหก พี่ต้องเป็นพยานให้ผมนะ!”

เด็กกลุ่มหนึ่งเมื่อเห็นหลินมั่วลงมาจากรถ ก็มารุมล้อมพูดจาเจื้อยแจ้วทันที

ใบหน้าของหลินมั่วมีรอยยิ้ม พูดกับพวกเขาอย่างอ่อนโยนว่า

“ใช่แล้ว พี่ชายใหญ่ไล่คนเลววิ่งหนีไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่ต้องทิ้งขยะไว้สองข้างทางอีกแล้ว”

“ขอบคุณพี่ชายใหญ่!”

“พี่ชายใหญ่เก่งที่สุดเลย”

“แม่ผมยังไม่เชื่อ ผมจะกลับไปบอกแม่ตอนนี้”

เด็กๆวิ่งกลับไปบ้านบอกข่าวนี้ให้ผู้ใหญ่ฟัง

สายตาของหลินมั่วเหลือบไปเห็นเด็กชายคนนั้นที่เขาเคยสังเกตุไว้

เด็กคนอื่นๆล้วนวิ่งกลับไปหมดเเล้ว มีเพียงเขาที่ยืนอยู่ที่นั่น

ดูเหมือนจะเห็นสายตาของหลินมั่วที่มองมา เด็กหนุ่มสูดน้ำมูก แล้วพูดขึ้นอย่างกล้าหาญว่า

“พี่ชายใหญ่ ผมก็อยากเป็นผู้ชายที่เก่งเหมือนพี่เช่นกัน!”

หลินมั่วหัวเราะสักพัก แล้วลูบศรีษะเล็กๆของเขาพลางพูดว่า

“เพราะอะไรถึงอยากจะเก่งเหมือนพี่ล่ะ”

เด็กหนุ่มคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นพูดเสียงดังว่า

“ผม…ผมอยากปกป้องแม่ของผมไม่ให้โดนคนรังแก!”

หลินมั่วมองดวงตาที่เปล่งประกายของเด็กชาย ลูบใบหน้ารูปไข่ของเขา แล้วถามอย่างจริงจังว่า

“หนูอยากเป็นเหมือนพี่จริงๆใช่ไหม แม้จะต้องลำบากและเหน็ดเหนื่อยหนูก็ไม่กลัวงั้นเหรอ”

“พี่ไม่เห็นว่าจะสกปรกตรงไหนเลย หนูไม่กลัวพี่จะกลัวอะไร”

สิ้นเสียงพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนของหลินมั่ว เขาก็เดินตรงเข้าไปในบ้านที่ค่อนข้างเก่าหลังนี้

เสี่ยวเฮยเห็นร่างของหลินมั่ว บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มออกมา รีบวิ่งนำหน้าพาหลินมั่วไป

ในลานบ้านเล็กๆแคบๆ มีหญิงสาวผอมบางคนหนึ่งในมือกำลังนั่งเย็บตุ๊กตาอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กๆ

เมื่อเห็นเสี่ยวเฮยพาหลินมั่วเดินเข้ามาในลานบ้าน ก็วางงานในมือไว้ข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง

“เสี่ยวเฮย ท่านนี้คือ?”

หญิงสาวมองหลินมั่วซึ่งมีออร่าที่ดูอบอุ่น แล้วถามเสี่ยวเฮย

ความรู้สึกบอกเธอว่าหลินมั่วไม่ใช่คนเลว

รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวเฮยเป็นเครื่องยืนยันเรื่องนี้

“แม่จ๋า พี่ชายใหญ่คนนี้เก่งมากเลย เขาไล่พวกเลวที่กองขยะพวกนั้นหนีไปแล้ว”

เสี่ยวเฮยวิ่งมาหาหญิงร่างผอมอย่างมีความสุข แล้วจับมือของเธอไว้