หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3306

“คุณบอกฉันซิ รู้หรือไม่ว่าคนที่ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กินอาหารที่ไม่มีประโยชน์เป็นเวลานานจะเกิดอะไรขึ้น”

หลินมั่วกระชากเหอเอ้อร์ขึ้นมา ตาทั้งคู่จ้องเขา และถามทีละคำ

ด้วยเสียงคำรามภายใต้พลังภายในที่แข็งแกร่งของหลินมั่ว ทำให้เหอเอ้อร์ตัวสั่นขึ้นมา

“ท่านฑูตเจิ้นเยว่ กระผม…ไม่มีทางเลือกครับ”

เหอเอ้อร์มองดูหลินมั่ว ใบหน้าซีดขาวเขายิ้มอย่างขมขื่น

เขาไม่สนใจสายตาของเด็กๆอีกแล้ว รีบพูดทันทีว่า

“ท่านฑูตเจิ้นเยว่ ท่านรู้ไหมว่าเงินทุนหลักของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เมืองไห่ฟางทุกปีของพวกเรามาจากไหน”

“ตระกูลต่างๆ?”

หลินมั่วเห็นฉากเมื่อครู่ ภายในใจก็เข้าใจอย่างคลุมเครือแล้ว

“ถูกต้อง ถ้าผมไม่ให้ยาเม็ดและทรัพยากรของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้แก่ลูกหลานของตระกูลเหล่านั้น เด็กสามัญชนเหล่านี้กระทั่งเนื้อสัตว์ก็ยังไม่สามารถจะได้กิน”

“มิฉะนั้นพวกเขาจะตัดเงินสนับสนุนทางการเงินของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้โดยตรง ถึงเวลานั้นสิ่งที่เรียกว่าพันธมิตรศิลปะการต่อสู้เมืองไห่ฟางก็จะล่มสลายไป”

“และศิษย์สามัญชนเหล่านี้เมื่อถึงเวลาก็จะไม่ได้กินอะไรเลย”

ใบหน้าของเหอเอ้อร์เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ขมขื่น พูดด้วยน้ำเสียงที่หม่นหมอง

“กระผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้ครับ แต่กระผมไม่มีปัญญาเลยสักนิด”

“เศรษฐกิจของสมาคมก็ตึงเต็มทน บวกกับพวกเราไม่ได้อยู่ภายในเขตหวาซย่า ยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีก”

“ถ้าเป็นไปได้ ท่านคิดว่ากระผมอยากทำเรื่องอย่างนี้เหรอครับ”

“ผิดก็คือผิด ท่านอยากตีอยากด่า กระผมยอมรับทั้งนั้นครับ”

“แต่ตอนนี้พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ได้เเต่ต้องพึ่งพาเงินทุนจากตระกูลใหญ่เหล่านั้น”

เหอเอ้อร์คำนับหลินมั่วอย่างลึกซึ้ง แล้วเงียบไป

เมื่อก่อนตอนที่เขาเข้ามาพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ใหม่ๆ ก็มีความกระตือรือล้นมาก

คิดว่าตัวเองจะเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้ได้

แต่ความเป็นจริงที่โหดร้ายได้สอนให้ทุกคนรู้ว่า ถ้าไม่ปฏิบัติตามกฏ

เด็กที่ค่อนข้างเตี้ยคนหนึ่งเดินออกมา และถามหลินมั่วว่า

“ท่านคะ งั้นวันหลังพวกเรายังต้องกินผักกาดขาวกับเต้าหู้ทุกมื้อไหมคะ”

เพราะการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ต้องใช้พลังงานและแรงกายเป็นจำนวนมาก

แต่การกินมังสวิรัติทุกวันทำให้พวกเขาไม่มีแรงพอที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อย่างจริงจัง

ยิ่งไปกว่านั้นเพื่อที่จะไม่ให้อาหารในกระเพาะหมดไปอย่างรวดเร็วระหว่างการฝึกศิลปะการต่อสู้

พวกเขาจึงต้องกินให้อิ่มมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ทุกครั้ง

เด็กหนุ่มร่างผอมคนนั้นเมื่อครู่เพราะกินมากเกินไป บวกกับทั่วร่างกายไม่มีสารอาหารอะไร

เขาจึงรู้สึกเวียนหัว อ่อนเพลีย คลื่นไส้และอื่นๆ

หลินมั่วมองดูเด็กๆเหล่านี้ ใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย และพูดเสียงเบาๆว่า

“ไม่ต้องแล้ว ต่อไปพวกหนูทุกคนจะได้กินเนื้อสัตว์แล้ว”

“ถ้าใครไม่ให้พวกหนูกินเนื้อสัตว์ พวกหนูมาบอกฉัน”