หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3307

พูดจบ หลินมั่วก็เหลือบมองเหอเอ้อร์อีกครั้ง

เขาเข้าใจปัญหาของอีกฝ่าย ดังนั้นจึงพิจารณาตามสถานการณ์

เป้าหมายที่สองของเขาที่มาเมืองไห่ฟางก็คือการตรวจสอบพันธมิตรศิลปะการต่อสู้ และดูว่ามีส่วนไหนที่ต้องปรับปรุงบ้าง

ตอนนี้ดูมา พันธมิตรศิลปะการต่อสู้ของมณฑลต้าฉวีต้องการพึ่งพาตระกูลใหญ่และกลุ่มอำนาจต่างๆ

ทรัพยากรจากภายในประเทศไม่สามารถส่งมาถึงมณฑลต้าฉวีได้ทันเวลา

“กระผมจะขอรำลึกคำสอนของท่านฑูตเจิ้นเยว่ไว้ครับ”

เหอเอ้อร์เมื่อเผชิญกับสายตาของหลินมั่ว ก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

ก่อนหน้านี้เขาจำเป็นต้องคำนึงถึงสถานการณ์ต่างๆของพันธมิตรศิลปะการต่อสู้

ถ้ายังไม่มีการเตรียมพร้อมที่สมบูรณ์ ก็ไม่สามารถเปิดศึกกับตระกูลเหล่านั้นได้

เวลานี้ในเมื่อหลินมั่วมาแล้ว ถ้างั้นก็คิดว่าหลินมั่วจะจัดการเรื่องที่เหลือด้วยตัวเอง

“พวกเขามีสิทธิ์อะไรถึงได้กินเนื้อสัตว์!”

เสียงตะโกนดังลั่น เด็กหนุ่มร่างใหญ่ก่อนหน้านี้เวลานี้วิ่งออกมา

“เงินพวกนี้มาจากตระกูลของพวกเรา พวกเขาได้กินเต้าหู้ก็ถือว่าเป็นการให้ทานพวกเขาแล้ว!”

คำพูดของเด็กหนุ่มร่างใหญ่ทำให้ลูกหลานตระกูลคนรวยคนอื่นๆเห็นด้วย

“ใช่ เงินพวกนั้นมาจากตระกูลของพวกเรา มีสิทธิ์อะไรให้พวกเขาใช้”

“ถ้าคุณให้พวกเขากินเนื้อสัตว์ ผมก็จะไม่ให้ตระกูลผมให้เงินพวกคุณ!”

เด็กพวกนี้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่สุขสบายมาโดยตลอด

พวกเขาคิดว่าทรัพยากรทั้งหมดเป็นของพวกเขาโดยชอบธรรม

ในความคิดของพวกเขา ของทุกอย่างควรเป็นของพวกเขา

“ท่านครับ พวกเรา…”

เด็กตัวเตี้ยๆมองเห็นความเย่อหยิ่งจองหองของคนที่อยู่ตรงข้าม รอยยิ้มบนใบหน้าก็จางหายไป

สิ่งที่เข้ามาแทนที่คือความเหงาและความสิ้นหวัง

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่ได้ทำเรื่องเลวร้ายอะไร ทำไมต้องกลั่นแกล้งพวกเขาให้ได้ด้วย?

“ถ้าไม่พอใจ ก็กลับไปฟ้องพ่อแม่ของพวกนายได้เลย”

สายตาของหลินมั่วมองกลุ่มเด็กเหล่านี้อย่างเฉยเมย

เป็นคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่มีทางเข้าห้าทางทางออกห้าทาง

สมาชิกตระกูลมู่หรงหลายรุ่นอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้

เเละเวลานี้ที่ห้องทำงานของหัวหน้าตระกูลมู่หรง มู่หรงเจียงเหอกำลังนั่งเล่นหมากล้อมอยู่เงียบๆ

เด็กที่แข็งแรงตอนช่วงเช้าคนนั้น ก็คือมู่หรงฉือลูกชายคนเดียวของมู่หรงเจียงเหอกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

“พ่อ ไอ้หมอนั่นยะโสโอหังเกินไปแล้ว จะเอาทรัพยากรของพวกเราไปหมด”

“หนำซ้ำยังบอกอีกว่าต่อไปนี้ให้ทุกคนใช้ความพยายามของตัวเองแย่งชิงทรัพยากรมาเอง”

“พวกยากจนเหล่านั้นมีสิทธิ์อะไรมาใช้เงินของตระกูลเรา”

มู่หรงฉือกำลังเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้พ่อของตัวเองฟังด้วยท่าทางโกรธแค้น

แต่การแสดงออกของมู่หรงเจียงเหอที่นั่งอยู่ด้านบนสุดก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เขาวางหมากดำในมือลงไปช้าๆ แล้วพูดว่า

“พอแล้ว ลูกไปกินข้าวเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกคืนคืนละสองชั่วโมง”

“ห้ามขาดแม้แต่วันเดียว ในการจัดอันดับใหม่ครั้งหน้าลูกต้องได้ที่หนึ่ง”