หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3368

เสียงพูดเบาๆของเหวินเฉียงทำให้เสียงเคี้ยวอาหารในห้องขังตรงข้ามเงียบลงทันที

เงียบไปครู่หนึ่ง เสียงแหบพร่าที่ดูไม่เป็นธรรมชาติก็ดังขึ้น

“ไม่เป็นไร ขอบคุณมากสำหรับน้ำใจของเหวินเฉียง อาตมายังไม่…”

“หนุ่มน้อย เจ้ามีวิธีหรือ”

เสียงที่สงบนิ่งหายไปทันที

ในห้องขังที่มืดมิด ดวงตาสีแดงเข้มคู่หนึ่งปรากฏออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เหวินเฉียงเห็นดวงตาสีแดงคู่นี้แสดงอารมณ์อื่นๆออกมา

“พวกเราออกไปก็รังแต่จะทำร้ายคนอื่นเท่านั้น อยู่ที่นี่ทุกวันกินข้าวสวดมนต์ท่องพระสูตรก็ดีอยู่แล้ว”

“บ้าไปแล้ว ทำไมพวกเราต้องอยู่ที่นี่ที่ๆไม่มีอะไรเลยเพื่อคนโง่ที่อยู่ข้างนอก!”

เสียงนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธแค้นมากกว่าเสียงที่สงบเมื่อครู่

“อามิตตาพุทธ พระพุทธเจ้าคงไม่อยากให้พวกเราออกไป”

เห็นชัดๆว่าเป็นเสียงเดียวกัน แต่ดูเหมือนเป็นคนละคนพูด

“พระพุทธเจ้ามันก็พูดว่าถ้าแกไม่สร้างความทุกข์ให้ตัวเอง คนอื่นก็ไม่สามารถสร้างความทุกข์ให้แกได้”

“เพราะใจของแกเอง แกยึดติด!”