หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3368

เสียงพูดเบาๆของเหวินเฉียงทำให้เสียงเคี้ยวอาหารในห้องขังตรงข้ามเงียบลงทันที

เงียบไปครู่หนึ่ง เสียงแหบพร่าที่ดูไม่เป็นธรรมชาติก็ดังขึ้น

“ไม่เป็นไร ขอบคุณมากสำหรับน้ำใจของเหวินเฉียง อาตมายังไม่…”

“หนุ่มน้อย เจ้ามีวิธีหรือ”

เสียงที่สงบนิ่งหายไปทันที

ในห้องขังที่มืดมิด ดวงตาสีแดงเข้มคู่หนึ่งปรากฏออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่เหวินเฉียงเห็นดวงตาสีแดงคู่นี้แสดงอารมณ์อื่นๆออกมา

“พวกเราออกไปก็รังแต่จะทำร้ายคนอื่นเท่านั้น อยู่ที่นี่ทุกวันกินข้าวสวดมนต์ท่องพระสูตรก็ดีอยู่แล้ว”

“บ้าไปแล้ว ทำไมพวกเราต้องอยู่ที่นี่ที่ๆไม่มีอะไรเลยเพื่อคนโง่ที่อยู่ข้างนอก!”

เสียงนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธแค้นมากกว่าเสียงที่สงบเมื่อครู่

“อามิตตาพุทธ พระพุทธเจ้าคงไม่อยากให้พวกเราออกไป”

เห็นชัดๆว่าเป็นเสียงเดียวกัน แต่ดูเหมือนเป็นคนละคนพูด

“พระพุทธเจ้ามันก็พูดว่าถ้าแกไม่สร้างความทุกข์ให้ตัวเอง คนอื่นก็ไม่สามารถสร้างความทุกข์ให้แกได้”

“เพราะใจของแกเอง แกยึดติด!”

เสียงที่สงบเงียบไปนาน จึงค่อยๆดังขึ้น

“เพราะความผิดพลาดเเละความประมาทของฉันเองที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมดนี้ขึ้น ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน”

“ทุกๆอย่างคงไม่เกิดขึ้น”

หลังจากเสียงที่สงบเงียบไปสักพัก เสียงที่ดุร้ายก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

เเต่คราวนี้ เสียงของเขาเต็มไปด้วยรอยหยัน

“ฮ่าฮ่าฮ่า ปั้นฉาง แกยอดมาก แกสูงส่ง”

“แกขังตัวเองอยู่ในนี้เเล้วคิดว่าจะทำให้ตัวเองสบายใจได้งั้นหรือ”

“ฉันเกิดมาจากแก แกเคยคิดถึงการปรากฏตัวของฉันบ้างไหม เคยคิดถึงความรู้สึกของฉันบ้างไหม!”

เสียงที่สงบได้เงียบไปอีกครู่หนึ่ง แล้วดังขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

“ขอโทษนะปั้นฉาง ที่ทำให้แกต้องมาทนทุกข์ทรมานกับฉันที่นี่ แต่ช่วงที่อยู่ที่นี่”

“ฉัยยอมให้แกควบคุมร่างกายทั้งหมดเลยก็ได้ แค่อย่าออกไปข้างนอกก็พอ”

เสียงของปั้นฉางที่สงบนิ่งยิ่งทำให้ปั้นฉางที่โกรธเเค้นยิ่งโกรธเเค้นมากขึ้นไปอีก

ปั้นฉางเดิมทีเป็นพระภิกษุที่บำเพ็ญตบะ และมีความสามารถในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่สูงส่ง เพียงไม่กี่สิบปีก็สามารถก้าวข้ามเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ได้

ขณะที่เจียหยวนที่หนึ่งกำลังจะแต่งตั้งให้ปั้นฉางเป็นปรมาจารย์แห่งประเทศว่านเซี่ยง

ก็เกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้น

จู่ๆปั้นฉางซึ่งเป็นปรมาจารย์ก็เกิดอาการควบคุมตัวเองไม่ได้ ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง

แม้ว่าจะเสียสติไปเพียงแค่สามนาที

ทว่ากลับมีพลเรือนเสียชีวิตถึงหลายร้อยคน

หลังจากนั้น ปั้นฉางก็หายตัวไปอย่างลึกลับสามวัน ทว่ากลับปรากฏตัวขึ้นที่ประตูคุกของประเทศว่านเซี่ยง

เขายืนนิ่งอยู่ที่ประตูคุก ประนมมือ ไม่พูดไม่จา

แล้วปล่อยให้ทหารเข้ามาจับตัวเขาไป

โซ่เหล็กขนาดใหญ่เส้นผ่าศูนย์กลางครึ่งเมตรถูกตรวนไว้ที่แขนและขาของปั้นฉาง

อาหารที่กินแต่ละวันก็เพียงพอแค่ให้รอดชีวิตไปวันๆ

และไม่มีทางที่จะแกะโซ่เหล็กออกได้เลย