หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 339

เมื่อเฮ่อเชียนเสวี่ยกลับมาที่ห้องวีไอพี บรรดาลูกเศรษฐีรีบเข้ามารุมล้อมและพากันสอบถามถึงหลินมั่ว

เธอเล่าเรื่องที่หลินมั่วเกือบจะตีกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ยิ่งทำให้พวกเขาเกิดความรู้สึกดูแคลนหลินมั่วยิ่งขึ้นไปอีก

หลี่เยวี่ยนรู้สึกขุ่นเคืองมาก “เชียนเสวี่ย ผู้ชายคนนี้ มีสิทธิ์อะไรมาร่วมงานประชุมแลกเปลี่ยนน่ะ”

“ฉันว่าเธอควรจะต้องปรึกษากับคุณปู่ให้ไล่เขาออกไปดีกว่า เพื่อป้องกันไม่ให้กระทบกับภาพลักษณ์ของงานครั้งนี้”

เพื่อนๆ ต่างพยักหน้า "เยวี่ยนเอ๋อร์พูดถูก คนแบบนี้ไม่ได้อยู่ระดับเดียวกับเรา เขาจะมีสิทธิ์อะไรมาอยู่ในสถานที่เดียวกับเรา!"

“ถ้าให้ผู้ที่มาร่วมงานคนอื่นรู้ว่าปู่ของเธอพาคนแบบนี้เข้ามาในงาน พวกเขาจะไม่รู้สึกว่าถูกดูถูกเหรอ”

“คุณปู่ของเธอเป็นเจ้าภาพจัดเตรียมงานในครั้งนี้ จำเป็นต้องพิจารณาถึงภาพรวมนะ!”

“หากคณะตัวแทนจากมณฑลอื่นรู้เรื่องนี้เข้า พวกเขาจะพูดได้ว่าตระกูลเฮ่อของเธอจัดงานบกพร่อง!”

เฮ่อเชียนเสวี่ยรู้สึกหนักใจมาก เธอโบกมือ “เฮ้อ ช่างมันเถอะ”

“เมื่อครู่นี้ คุณปู่โมโหขนาดนั้น ฉันไม่กล้าไปพูดอะไรกับเขาแล้วจริงๆ”

“ตามนี้ก็แล้วกัน ปล่อยเขาอยู่ที่นี่แหละ”

“ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าจะเลวไปหมด อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ได้มากวนใจฉัน ก็ถือว่าเขายังพอรู้กาละอยู่บ้าง”

ทุกคนหัวเราะออกมาทันที หลี่เยวี่ยนหัวเราะและพูดว่า “ต๊าย นี่มันข้อดีอะไรเนี่ย”

“มันอาจเป็นความเจียมเนื้อเจียมตัวของพวกคนยากจนล่ะมั้ง เราไม่รู้หรอกว่าในใจลึกๆ เขากำลังคิดอะไร"

“เชียนเสวี่ย เมื่อครู่นี้เขาไม่กล้ามองเธอใช่ไหม”

เฮ่อเชียนเสวี่ยคิดๆ “เขาก็ไม่ได้มองอะไรฉันนะ”

หลี่เยวี่ยนรีบพูดทันที “ไม่ใช่ไม่มอง แต่ไม่กล้ามองต่างหากล่ะ!”

“มองแวบเดียว ก็ตกตะลึงจนใจสั่นแล้ว เขาจะกล้ามองต่อหรือ”

“แต่จะบอกให้นะ ตอนที่เธอไม่ทันสังเกตน่ะ เธอถูกเขาแอบมองไปแล้ว”

“ผู้ชายแบบนี้นะฉันเจอมาเยอะ อัปลักษณ์ ต่ำทราม แล้วก็ไม่มีสไตล์

“ไม่มีความกล้าแม้แต่จะมองผู้หญิงสวยๆ ได้แต่แอบมองเงียบๆ ไม่รู้ว่าในใจคิดเรื่องสกปรกอะไรอยู่”

นิทรรศการก็แค่ยืมมาวางโชว์เท่านั้น ไม่ว่ามณฑลไหนจะได้ผลมั่นถัวนี้ไป ก็ต้องยกให้หนานป้าเทียน

แม้แต่ตระกูลแพทย์ในหกมณฑลภาคใต้ก็ยังไม่กล้าต่อกรกับหนานป้าเทียน

ในที่สุด ดวงตาของเขาก็ถูกบัวหิมะสีขาวดึงดูด ซึ่งก็คือบัวหิมะพันปี

หลินมั่วเฝ้าสังเกตอย่างระมัดระวัง ขณะที่เขาตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆ ก็มีเสียงอุทานดังมาจากระยะไกล

เขาหันศีรษะไปก็เห็นสตรีสูงศักดิ์คนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลออกไปกำลังกรีดร้อง

ไวน์แดงจำนวนไม่น้อยหกรดบนเสื้อผ้าของเธอ และมีแก้วไวน์ตกแตกอยู่ที่พื้น

ถัดจากเธอ หญิงสาวรูปร่างเพรียวบางในชุดธรรมดา กำลังยืนอยู่ด้วยสีหน้าทำอะไรไม่ถูก

ดูจากลักษณะแล้ว ทั้งสองอาจเดินชนกันแล้วไวน์แดงหกใส่หญิงผู้นั้น

เมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้น หลินมั่วก็อดจะตกใจไม่ได้

เขารู้จักเธอ