หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 340

หญิงสาวนามว่าเฉินอวี๋ เธอเป็นลูกสาวของลุงเฉินเจ้าของแผงขายอาหารที่เขาเคยพาสวี่ปั้นซย่าไปทาน

สมัยที่หลินมั่วมาถึงเมืองก่วงหยางแรกๆ เขาทั้งสองเคยเป็นเพื่อนบ้านกัน

เฉินอวี๋อายุน้อยกว่าหลินมั่วสองปี และในตอนนั้นเธอมักจะชอบเดินตามหลินมั่ว

แค่พริบตาเดียว รูปร่างของเธอสะโอดสะองขึ้นมาก

เพียงแต่ เธอมาทำอะไรที่นี่

หญิงสูงศักดิ์ผู้นั้นทำท่าทางเหมือนแมวที่ถูกเหยียบหาง พูดอย่างโกรธจัด “ตาบอดหรือไง”

“ไม่เห็นว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ มาเดินชนฉัน”

เฉินอวี๋ขอโทษไม่หยุด “ขอโทษด้วยนะคะ ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ...”

หญิงคนนั้นพูดด้วยความโมโห “ขอโทษแล้วได้อะไร”

“เธอไม่มีตาหรือ”

“รู้ไหมว่าชุดนี้ของฉันราคาเท่าไหร่”

“แค่ขอโทษก็พอแล้วหรือ”

“ไม่ต้องพูดมาก ชดใช้เงินมาเดี๋ยวนี้”

เฉินอวี๋เสียงสั่น “อย่างนี้แล้วกันนะคะ ฉันจะเอาไปทำความสะอาดให้คุณ...”

หญิงสูงศักดิ์โมโห “เธอรู้จักสิ่งของที่มีราคาไหม”

“ชุดที่ถูกไวน์แดงหกใส่ ก็หมดราคาแล้ว”

“ฉันไม่เสียเวลามาเปลืองน้ำลายกับเธอแล้ว ชุดนี้ราคาแสนเจ็ด”

“จ่ายเงินมา ไม่อย่างนั้น ฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอ!”

เฉินอวี๋ตะลึง เธอไม่คาดคิดว่า ชุดนี้จะราคาแพงขนาดนี้!

เฉินอวี๋รีบพูดด้วยความร้อนใจ “คุณผู้หญิงคะ ชุดนี้เอาไปทำความสะอาดก็สามารถใส่ได้แล้ว...”

หญิงสูงศักดิ์โมโห “ไร้สาระ เสื้อผ้าหรูหราจะให้ซักได้ยังไง!”

ผู้คนรอบข้างเริ่มส่งเสียงพึมพำ “ดูชุดที่เธอใส่ ก็คงจะไม่รู้ว่าหรอกว่าชุดหรูเป็นยังไง”

“แต่งกายโทรมๆ มาจากไหนกันเนี่ย”

“งานประชุมแลกเปลี่ยนสำคัญขนาดนี้ ทำไมถึงมีคนแบบนี้เข้ามาในงานได้”

สีหน้าของเฉินอวี๋แดง เธอพูดเสียงเบา “คุณผู้หญิง เมื่อครู่นี้...เมื่อครู่นี้ฉันยืนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ขยับนะคะ”

หญิงสูงศักดิ์ส่ายศีรษะ “ไม่ได้ ต้องคืนเงินมาตอนนี้ ไม่อย่างนั้นก็แจ้งตำรวจ!”

“เงินแสนเจ็ด เธอชดใช้ไม่ไหวสินะ!”

“นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว เงินแค่แสนเจ็ดก็ยังหามาไม่ได้ เธอเป็นขอทานหรือ”

“ขอทานอาชีพหลายๆ คนบนท้องถนน ยังมีเงินตั้งหลายแสนในบัตรธนาคาร”

ผู้คนรอบข้างหัวเราะ สำหรับพวกเขาแล้ว เงินหลักแสนเป็นแค่เศษเงินเท่านั้น ไม่มีใครให้ค่า

เฉินอวี๋น้ำตาไหล “คุณผู้หญิง ฉัน...ตอนนี้ฉันไม่มีเงินขนาดนั้นจริงๆ กลับไปแล้วฉันจะคืนให้ ได้ไหมคะ...”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่ได้!” หญิงสูงศักดิ์โมโห “พอแล้ว ฉันไม่เสียเวลากับเธอแล้ว แจ้งตำรวจ!”

หญิงสูงศักดิ์หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เฉินอวี๋เห็นดังนั้น ก็คุกเข่าลงกับพื้น”

“คุณผู้หญิง ฉันขอร้องคุณนะคะ!”

“ฉัน...ฉันมีเรื่องด่วนจริงๆ ฉันต้องรีบไปช่วยเหลือคน...”

“ได้โปรดคุณให้โอกาส ฉันจะไม่เบี้ยวหนี้คุณแน่นอน...”

ผู้คนต่างตกตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินอวี๋จะคุกเข่าลง