หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3410

ชายสองคนเดินเข้ามาประกบหลินมั่วทั้งซ้ายและขวาอย่างรู้งาน

คนอื่น ๆ ที่เห็นว่าชายทั้งสองกำลังเดินเข้าไปหาหลินมั่วซึ่งเป็นผู้ที่มาใหม่ พวกเขาก็เริ่มพูดคุยกัน

“เจ้าเด็กใหม่เพิ่งจะมาถึงแท้ ๆ ก็ต้องเจอเข้ากับสองพี่น้องคู่นี้ วันนี้คงไม่รอดแน่”

“พวกนายคิดว่าพี่น้องคู่นี้จะใช้เหตุผลอะไรเพื่อลากเจ้าเด็กใหม่นั่นไป”

“ฉันว่าก็น่าจะใช้ข้ออ้างธรรมดา ๆ อย่างทำให้เสียหน้า”

“นายไม่คิดบ้างเหรอ บางทีเจ้าเด็กใหม่อาจเป็นพวกโหดเงียบก็ได้”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นายคงเมาแล้วล่ะ ดูตัวเขาสิ ผอมขนาดนั้น”

ชายรูปร่างสูงใหญ่เดินตรงเข้าไปหาหลินมั่ว ก่อนจะขวางทางเอาไว้

“นี่น้องชาย เมื่อกี้นายหายใจเอาอากาศที่พวกข้าเห็นก่อนเข้าไป ตอนนี้นายรีบชดใช้ให้พวกเราสักหนึ่งแสนเฟิงเหยียนสิ!”

หนึ่งในสองพี่น้องพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน พร้อมทั้งโชว์มีดสั้นที่ซ่อนไว้ในกระเป๋าให้เห็นเล็กน้อย

“เฮ้อ ข้ออ้างที่ใช้ในวันนี้ฟังดูโง่จริง ๆ”

“นายกล้าว่าพวกเขาขนาดนี้ ระวังเถอะพวกเขาจะมาลักพาตัวนายไปในคืนนี้”

“ฉันเป็นคนของสมาคมอาชญากร ถ้าพวกเขากล้าก็ลองดู”

“จนถึงตอนนี้เจ้าเด็กนั่นยังไม่ตอบโต้เลย ดูท่าจะเป็นมือใหม่จริง ๆ”

“ดูเหมือนวันนี้เขาจะโดนลากไปเป็นทาสหรือไม่ก็โดนควักหัวใจแน่ ๆ”

พวกเขาเห็นว่าหลินมั่วยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง

หลินมั่วมองชายร่างใหญ่ทั้งสองตรงหน้า แววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความโลภอย่างปิดไม่มิด

“ถอยไป”

คำพูดสั้น ๆ ทำให้ชายร่างใหญ่ทั้งสองตกตะลึง จากนั้นพวกเขาก็โมโหขึ้นมาทันที

พระเจ้า! เด็กใหม่คนนี้กล้าเมินพวกเขาสองพี่น้องงั้นเหรอ

“เด็กน้อย นี่นายรนหาที่ตายเหรอ!”

ชายคนหนึ่งต่อยตรงไปยังท้องของหลินมั่ว

หากเป็นคนทั่วไป หมัดของเขาคงจะทำให้หมดสติไปได้เลย

แววตาของหลินมั่ววาววับขึ้นทันที

ท่านสามวังพูดถูก

บนเกาะนี้ บางครั้งก็จำเป็นที่จะต้องแสดงให้ว่า เขาโหดเหี้ยมกว่าคนอื่น ๆ จึงจะอยู่รอด

หลินมั่วเดินไปตามถนนที่คับแคบเป็นอย่างมาก

ความจริงแล้วเขาไม่แน่ใจนักว่าที่นี้มีข้อห้ามอะไรซ่อนอยู่อีกหรือไม่

แต่เมื่อครู่สองพี่น้องคู่นั้นดูเหมือนจะเกรงกลัวบางอย่าง จึงไม่กล้าลงมือรุนแรงนัก

ดังนั้นหลินมั่วจึงไม่ปล่อยให้เกิดการนองเลือด

ในฐานะคนที่มีความรู้ด้านการแพทย์เล็กน้อย การฆ่าคนไม่จำเป็นต้องทำให้มีเลือดออกเสมอไป

เมื่อหลินมั่วเดินไปจนลับสายตา

สองพี่น้องสีหน้าซีดเซียวที่นอนอยู่บนพื้น จึงค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

“พี่ ถ้าไม่ได้แก้แค้น ผมจะไม่ยอมเป็นคน!”

“ไม่ต้องกังวล ฉันก็ไม่เชื่อว่ามันจะเก่งไปได้ตลอด!”

ในขณะที่ทั้งสองพูดสาปแช่งหลินมั่วด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความแค้นอยู่นั้น

ในวินาทีถัดมา พวกเขาก็ต้องเบิกตากว้าง และกระอักเลือดออกมา

เส้นชีพจรของพวกเขาขาดสะบั้น ก็ไร้ซึ่งลมหายใจอีกต่อไป