หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3411

หลินมั่วเดินต่อไปตามถนน สายตาของเขาดูเหมือนจะไม่สนใจอะไร แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังสังเกตถนนสองข้างทางอย่างละเอียด

ด้านหน้าของบ้านไม้แต่ละหลังจะมีป้ายไม้ปักอยู่ที่ประตู

บนป้ายมีข้อความที่เขียนอย่างบิดเบี้ยวบอกถึงธุรกิจที่พวกเขาทำ

ในที่แบบนี้ หากเป็นคนหล่อแบบหลินมั่ว อีกทั้งยังเดินทางมาเพียงลำพัง

คงจะถูกลากไปขายในซ่องทันที

แต่สภาพที่น่าสยดสยองของสองพี่น้องคู่นั้นยังติดตาพวกเขา

ทันใดนั้น สายตาของหลินมั่วก็สะดุดเข้ากับแผ่นป้ายหนึ่ง

ลายมือบนป้ายนั้นแตกต่างจากลายมือที่บิดเบี้ยวบนป้ายอื่น ๆ อย่างชัดเจน

ลายเส้นมั่นคงและเรียบง่าย แสดงถึงฝีมือของผู้ที่เขียน

“สำนักงานกฎหมายเกาะซีว่านเซี่ยง”

“ทนายความ?”

สายตาของหลินมั่วเป็นประกาย ราวกับรู้สึกสนใจขึ้นมา

ในสถานที่อย่างหมู่เกาะซีว่านเซี่ยงแห่งนี้ กลับมีอาชีพทนายความอยู่ได้

หลินมั่วเดินเข้าไปยังสำนักงานกฎหมายทันที

เขาเคาะเบา ๆ บนแผ่นไม้ที่วางไว้ด้านหน้าประตูไม้ แล้วเอ่ยถามเบา ๆ

“ขอโทษครับ มีใครอยู่ไหม”

ภายในบ้านไม้มีเสียงเคลื่อนไหวเบา ๆ

จากนั้นเสียงที่ฟังดูไม่เป็นมิตรก็ดังขึ้น

“ใคร”

“สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาทนายความ”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่สุภาพของหลินมั่ว คนในบ้านไม้ก็ดูเหมือนจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับมา

“คุณขยับแผ่นไม้นั้นออกก่อนสิ”

นี่ก็นับว่าเป็นกฎของที่นี่ หากใครที่ตั้งใจจะมาทำธุรกิจจริง ๆ ต้องเคลื่อนย้ายสิ่งของที่หน้าประตูออก

เพราะในขณะที่กำลังย้ายของ มือของอีกฝ่ายก็จะไม่สามารถทำการโจมตีได้

หากเจ้าของบ้านเปิดแผ่นไม้ออกเองจากด้านใน ถึงตอนนั้นก็มึเวลาเพียงพอที่จะถูกฆ่าไปสิบกว่ารอบแล้ว

“ครับ”

มือเรียวยาวสะอาดของหลินมั่ววางลงบนแผ่นไม้ แผ่นไม้ที่หนักเกือบสามสิบกิโลกรัมนั้น ดูเบาราวกับไร้น้ำหนักเมื่ออยู่ในมือของเขา

“ใช่ครับ คุณต้องการปรึกษาเรื่องอะไรเหรอ”

หลินมั่วมองดูผู้คนที่เดินผ่านไปมาบนถนน แววตาของพวกเขาแฝงไปด้วยเจตนาร้ายคล้ายกับการล่าเหยื่อ

“พวกเราจะคุยกันที่นี่เหรอ”

ทนายความวัยกลางคนเข้าใจสิ่งที่หลินมั่วจะสื่อ เขาขอโทษพร้อมรอยยิ้ม

“ผมคิดไม่รอบคอบเอง เชิญตามผมมา”

ทนายความวัยกลางคนเดินเข้าไปในบ้านไม้เล็ก ๆ

หลินมั่วหยิบแผ่นไม้มากั้นประตูไว้อีกครั้งหลังจากเดินเข้าไป

ผู้คนบนถนนที่เห็นเหตุการณ์นี้ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

พวกเขายังคงมองหาเหยื่อที่จะล่าต่อไป

ภายในบ้านไม้เล็ก ๆ แห่งนี้พอจะมีที่ว่างให้หลินมั่วและทนายความสองคนอยู่ได้

“ผมชื่อจางซาน จบปริญญาโทด้านกฎหมายจากประเทศเฟื่องฟ้า นี่คือเอกสารรับรองที่เกี่ยวข้องของผม”

ชายวัยกลางคนหยิบเอกสารที่มีตรารับรองสีแดงกองหนึ่งวางลงตรงหน้าหลินมั่ว

“ไม่จำเป็นหรอก ผมชื่อมั่วหลิน เป็นนักธุรกิจ”