หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 3417

เด็กสาวมองชายวัยกลางคน ต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงเเค่ยืนอยู่ข้างๆชายวัยกลางคนอย่างเงียบๆ

เมื่อเห็นท่าทางของหลานสาว สายตาของชายวัยกลางคนก็ฉายแววความรักและเอ็นดู

แต่เพราะเขารักหลานสาวของตัวเองมาก ดังนั้นจึงไม่อยากให้เธอมาเสี่ยงอันตราย

บนเกาะเเห่งนี้มีคนเลวออกมาอยู่บ่อยๆ

ถ้าซ่อนตัวอยู่ในบ้านก็ยังพอจะปลอดภัย

พวกมันยังกลัวอำนาจของสำนักงานสอบสวนจึงไม่กล้าบุกเข้าไปในบ้านเพื่อลักพาตัว

แต่ถ้าออกไปข้างนอก อาจโดนจับตัวไปขายซ่องได้

“ขอบคุณท่านผู้นี้มากที่ช่วยเหลือ ผู้น้อยจะไม่มีวันลืม แต่ไม่มีอะไรจะตอบแทนได้”

“หากวันใดต้องการความช่วยเหลือจากผู้น้อย ขอให้มาหาผู้น้อยได้เลยครับ”

ชายวัยกลางคนโค้งคำนับให้หลินมั่ว

เด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างหลังชายวัยกลางคนมองท่าทางของหลินมั่ว แล้วทันใดนั้นก็ตกตะลึงขึ้นมา

ใบหน้าขาวนุ่มของเธอก็แดงระเรื่อขึ้น

ชายหนุ่มใส่ชุดขาว รูปหล่อ และยังมีพระคุณต่อตัวเอง!

เด็กสาวเริ่มจินตนาการถึงชื่อลูกของเธอกับหลินมั่วแล้ว

ชายวัยกลางคนจับข้อมือของเด็กสาว แล้วพูดเสียงเข้ม

“อาอวิ๋น พวกเราต้องกลับบ้านแล้ว”

เด็กสาวมองหลินมั่วด้วยความเสียดาย และยังส่งยิ้มให้หลินมั่ว

ร่างของชายวัยกลางคนดูเร่งรีบ

ดูเหมือนจะรีบหนีออกจากที่นี

เด็กสาวไม่เข้าใจว่าทำไมลุงของเธอถึงรีบเดินออกไปเร็วขนาดนั้น

แต่เธอก็ยังคงตามลุงของเธอไป

หนำซ้ำยังเหยียบขาของหวังซานเบาๆขณะเดินผ่าน

ไอ้สารเลวนี่ ค้างค่าจ้างลุงของเธอ แล้วยังคิดจะทำร้ายลุงของเธออีก

ขณะที่ทั้งสองกำลังจะเดินออกไปจากที่นี่ เสียงตะโกนก็ดังขึ้น

“เหลาหลี่ แกจะหนีไปไหน!”

ร่างกายของชายวัยกลางคนสั่นเทิ้ม เเละพยายามจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

“นายไม่นึกถึงยายของนายเลย ไม่ใช่เเค่เพราะทำงานหนักไม่ไหวแล้วเหรอ ให้มานั่งเป็นนักบัญชีให้ฉัน”

“นายเป็นแบบนี้ แล้วหนีไปเอง ข้าอยากตบนายให้ตายไปจริงๆเลย!”

“ข้าก็เคยบอกแต่แรกแล้ว ใครที่ตามฉันหวาเฉียงทำงาน ไม่ว่าจะเจ็บป่วยเเค่ไหน ฉันก็ยังจะดูแล!:

คำพูดของประธานเต็มไปด้วยความโกรธ

แต่ทุกคนก็รู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่ประธานมีต่อชายวัยกลางคน

“ผมผิดไปแล้วครับ พี่ใหญ่”

ชายวัยกลางคนยอมรับความผิด ภายใต้การดุด่าของหวาเฉียง

“คุณคือ…ลุงเฉียง!”

เด็กหญิงที่ยืนอยู่ข้างๆมองดูลูกอมในมือ จู่ๆเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“อวิ๋นวาวา ไม่คิดว่าเธอจะจำลุงหวาเฉียงได้”

หลังจากที่ได้ยินเด็กสาวพูดสถานะของตัวเองออกมา หวาเฉียงก็เกาหัวล้านของตัวเอง

แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

“น้องชาย ขอบคุณที่ช่วยเหลือลูกน้องโง่ๆของฉัน”